Ήρθε ξανά στον κήπο της πολυκατοικίας αυτή η όμορφη και τσαχπίνα ψιψίνα. Είχα καιρό να τη δω και την είχα επιθυμήσει; συνεχώς σκεφτόμουν πού να είναι και αν θα ξαναδώ αυτή την όμορφη και τόσο χαριτωμένη γάτα που με το σπάνιο χρώμα της και την έμφυτη κοινωνικότητά της, έκλεψε την καρδιά σε τόσους  πολλούς ανθρώπους.

Πόσο αγαπώ αυτή την μικρή και τόσο έξυπνη ψιψίνα! Βγάζει από μέσα μου την παιδική αθωότητα και απλότητα, εκείνη που δε χρειάζεται βαρύγδουπες και έντονες εκφράσεις προκειμένου να περιγράψει όλα αυτά που αισθάνεται. Αναδύεται από μέσα μου η χαρά και η ανεμελιά, η χαρά της αλληλεπίδρασης ενός ανθρώπου με ένα ζώο που διαχρονικά προσφέρει την παρέα  του και την αισθητική ικανοποίηση στον άνθρωπο.

Όταν σήμερα το πρωί την είδα να κάθεται ξανά στα σκαλοπάτια, αισθάνθηκα πως κάτι όμορφο υπάρχει μέσα μία απρόσωπη και απομονωμένη γειτονιά. Μία περιοχή στην οποία όλοι τρέχουν μέσα σε ένα αυτοκίνητο προσπαθώντας να χωρέσουν μία ολόκληρη ζωή σε ένα εικοσιτετράωρο.

Το ανοιχτό κίτρινο χρώμα της ερχόταν σε αντίθεση με τη μουντή διάθεση των περαστικών; ήταν μία ένδειξη μίας ελπίδας φωτεινής που λάμπει μέσα σε έναν σκοτεινό κόσμο που μέσα από πανδημίες, οικονομικές κρίσεις, διαπροσωπικές αναταραχές και αβεβαιότητα, προσπαθεί να ισορροπήσει.

Πίστευα πως δε θα την έβλεπα ξανά. Και τελικά ήρθε, εκεί που δεν την περίμενα. Ίσως γιατί αυτά που περιμένεις έρχονται στη ζωή σου όταν πάψεις να τα αποζητάς τόσο μανιωδώς. Έρχονται απρόσμενα και σε βρίσκουν αυτά.

Όταν τη βλέπεις όλο χαρά να τρέχει κοντά σου, να σου κάνει τουμπίτσες και να κουνάει την ουρά της, αισθάνομαι τόσο όμορφα! Βλέπω ένα πλάσμα που ναι μεν ανθρώπινη φωνή δεν έχει, αλλά και πάλι, σου προσφέρει παρέα ανώτερη από τη φωνή και τη μιλιά ενός ανθρώπου. Γιατί σημασία δεν έχει πάντα να μιλάς, αλλά να κοιτιέσαι στα μάτια και να αισθάνεσαι πως και πάλι έκανες μία από τις καλύτερες συζητήσεις της ζωής σου..

Η κίτρινα ψιψίνα πάλι κάθεται στο αγαπημένο της μέρος.. Tο κίτρινο χρώμα της είναι μία ελπίδα, το νάζι της και το σκέρτσο της τα μεγάλα της χαρίσματα που μου λιώνουν την καρδιά…

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη