Πραγματικά, πώς να αισθάνεται κάποιος ο οποίος βρίσκει αυτό που ψάχνει μετά από σχεδόν μία εικοσαετία; Το οτιδήποτε, μία ταινία, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένα αγαπημένο πρόσωπο που αναζητά εναγωνίως;

Σίγουρα, αυτή η γροθιά και η αναίδεια με την οποία κοιτάς πλέον τον πανδαμάτορα χρόνο να είναι εντονότερη. Τον κοιτάζεις και του λες κατάμουτρα: «δεν πειράζει που περνάς, αυτό που ψάχνω θα το βρω. Θα ακούσω ξανά τον ήχο εκείνο από το τραγούδι που με άγγιξε, από το πρόσωπο που αγάπησα, από τα πάντα. Δεν πειράζει που περνάς, το χρονοντούλαπο μπορεί να ξανανοίξει και αυτό που έμεινε ημιτελές να συμπληρωθεί».

Πρέπει να ήμουν μαθήτρια Τετάρτης- Πέμπτης δημοτικού, όταν είδα στο τότε ακόμα αξιόλογο μουσικό κανάλι Mad ένα περίεργο μουσικό κομμάτι του οποίου ο ρυθμός και οι ενωμένες σα να βρίσκονται σε συμφωνία φωνές, δημιουργούσαν ένα ιδιαίτερο και μουσικά ευχάριστο αποτέλεσμα. Δεν κατάφερα να συγκρατήσω ούτε το όνομα του τραγουδιού, ούτε το όνομα του συγκροτήματος, τίποτα. Το μόνο που έμεινε στο μυαλό μου ήταν ένα πολύχρωμο video clip με ιδιαίτερα φωτεινά χρώματα.

Έκτοτε, όλα μου τα χρόνια, αναζητώ αυτό το κομμάτι. Έφτασα στο σημείο να αναζητώ ώρες το τραγούδι στο You Tube, να ψάχνω όλα τα παλιά τραγούδια το ένα πίσω από το άλλο. Δεν το έβρισκα ποτέ, οτιδήποτε και αν έκανα.

Περνούσαν τα χρόνια και ακόμα και αν ήταν μία ολιγόλεπτη μελωδία, πίστευα πως όσος καιρός και να περάσει, θα καταφέρω να τη βρω. Κάθε προσπάθεια μία αποτυχία, κάθε στίχος μία εύρεση ενός άλλου κομματιού.

Δε θα το έβρισκα ποτέ; κάθε προσπάθεια, μία βύθιση σε μεγαλύτερη βεβαιότητα πως δε θα καταφέρω να βρω ποτέ το κομμάτι που με άγγιξε γύρω στα 11 με 12 μου χρόνια.

Η ζωή όμως, γράφει τα πιο απρόβλεπτα σενάρια. Παρακολουθώντας ένα επεισόδιο μιας Ελληνικής σειράς, με έφερε μπροστά σε μία ευχάριστη έκπληξη: σε ένα λεπτό έπαιξε αυτό το κομμάτι που από τα 11 μου χρόνια μέχρι σήμερα στα 27 μου, αποζητώ με θέρμη!

Δεν μπορούσα να περιγράψω πώς αισθανόμουν. Ήταν σαν ένα κομμάτι ενός παζλ που έλειπε για να ολοκληρωθεί μία σημαντική στιγμή για την παιδική μου ηλικία. Συγκράτησα τα λόγια –όσο μπορούσα- και μετά από μία σχετικά πολύωρη αναζήτηση στο Διαδίκτυο, κατάφερα να το βρω.

Όχι μόνο για το τραγούδι, όχι μόνο για την ταινία, αλλά για οτιδήποτε αναζητάς με πάθος στη ζωή. Θα το ξαναβρείς την κατάλληλη στιγμή, εκείνα τα μάτια που αγάπησες, θα τα δεις όταν σταματήσεις όλη μέρα να αναρωτιέσαι πότε θα τα δεις ή πότε θα τα βρεις…

Το τραγούδι που σημάδεψε την παιδική μου ηλικία και το βρήκα σήμερα:

Army Of Lovers – Crucified

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη