Ο Mark Hollis που πέθανε 64 ετών τις προάλλες, ήταν η ψυχή των Talk Talk και για μένα οι Talk Talk ήταν κομμάτι από τα νιάτα μου, από αυτά που άκουγα και εκστασιαζόμουν. 

Οι κόρες μου, με έχουν συμβουλεύσει να μην λέω κάθε φορά που γράφω για παλιούς αγαπημένους μουσικούς, λόγια του τύπου «θυμάμαι τότε που...» ή «όταν τους είχα πρωτοακούσει ή πρωτοδεί...» κ.τ.λ.. Αλλά νά που κάθε τόσο τυχαίνουν περιπτώσεις όπως τώρα ο θάνατος του Mark Hollis. 

Ο Mark Hollis που πέθανε 64 ετών τις προάλλες, ήταν ο βασικός Talk Talk και για μένα οι Talk Talk ήταν κομμάτι από τα νιάτα μου, από αυτά που άκουγα και εκστασιαζόμουν. Τότε... Γιατί τώρα πια τίποτα δεν με κάνει να εκστασιαστώ όπως τότε...

Ο Mark Hollis που πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου, ήταν ο τραγουδιστής και βασικός συνθέτης των Talk-Talk, ένα από τα γκρουπ σύμβολα των ‘80s. Αλλά θα τον αδικούσαμε αν τον αναφέραμε μόνο σαν εμβληματική φιγούρα εκείνης της (αγαπημένης) δεκαετίας του «νέου κύματος» και της synth-pop. O Hollis ήταν ακριβώς αυτό που λέμε καλλιτέχνης και οραματιστής. Ήταν αυτός που άφησε πίσω του σπουδαίο έργο, χωρίς να συμβιβαστεί ποτέ του. Από τα δύο πρώτα τους synth-pop άλμπουμ (“The party’s over” -1982 &  “It’s my Life”-1984} με τα πολύ καλά ποπ κομμάτια (που «συναγωνίζονταν» τους Duran Duran), προχώρησε τους Talk Talk στο αριστουργηματικό και πολύ πετυχημένο “The Colour of Spring” (1986) που καμμία σχέση δεν είχε με την synth pop. Με πολλούς ορχηστρικούς αυτοσχεδιασμούς με πιάνο και κιθάρες και με μεγάλης διάρκειας κομμάτια, κατάφερε να γίνει και το πιο εμπορικά πετυχημένο άλμπουμ τους. Και μετά άλλα δυο L.P., “Spirit of Eden” (1988) και “Laughing stock” (1991), λαμπρά δείγματα πειραματικής μουσικής με έντονα στοιχεία τζαζ και κλασικής μουσικής, και με ποιητικής αισθητικής στίχους, ήταν οι βάση αυτού που σήμερα λέμε post rock. Για να το πω πολύ απλά, Porcupine Tree, Elbow, The Mars Volta, Placebo, Radiohead, Sigur Ros (και άλλοι βέβαια) σήμερα θα ήταν κάποιοι άλλοι, κάπως αλλιώς.

Το 1998 ο Mark Hollis, έφιαξε ένα προσωπικό άλμπουμ με τίτλο το όνομά του. Ένα άλμπουμ πολύ ήσυχο και ζεστό που θύμιζε λίγο τζαζ δεκαετίας του ‘50. Το λες και σύγχρονη λόγια (κλασική) μουσική. Δεν εμφανιζόταν συχνά και δεν έδινε συναυλίες, είχε πει ότι ήθελε να είναι πιο κοντά στην οικογένειά του.

Με δυο λέξεις θα τον χαρακτήριζα «ήσυχο καλλιτέχνη». Ήσυχο όχι τόσο γιατί δεν πολυεμφανιζόταν και ακουγόταν με δηλώσεις, λάιβ κ.λπ., αλλά γιατί ήταν από τις περιπτώσεις εκείνες που χωρίς να είναι «κραυγαλέος» και χωρίς να το συνειδητοποιούμε εύκολα, υπήρξε από αυτούς που επηρέασαν πολύ και πολλούς.

Πηγή Φωτογραφίας: https://www.lesoir.be

Κείμενο: Marlykon