Με αυτόν τον τίτλο και μια φωτογραφία που γέμιζε όλη την πρώτη σελίδα κυκλοφόρησε η Monde την επομένη του θανάτου της. Φωνή μυθική, τραγική και για πολλούς ο μοναδικός δίαυλος για τον, ενίοτε δύσπεπτο, κόσμο της όπερας. 

Βρισκόμαστε όμως στο 1977, και η Μαρία Κάλλας είναι πια 53 ετών, στη δύση μιας μεγάλης καριέρας που τα τελευταία χρόνια εξαργύρωνε σε ρεσιτάλ με αλμυρό εισιτήριο στις μεγαλουπόλεις ανά την υφήλιο.

Για την ακρίβεια από την εποχή της γνωριμίας της με τον Ωνάση έπαψε να είναι δοσμένη ολοκληρωτικά στην τέχνη της.

Για περισσότερη ακρίβεια μετά τον γάμο του Ωνάση με την Jackie έπαψε να την ενδιαφέρει η τέχνη της.

Η κριτική ήταν αυστηρή μαζί της, «δεν έχει φωνή πια», «σκιά του εαυτού της», « η Κάλλας περιφέρει το γόητρό της» είναι κάποια από τα σχόλια των μουσικοκριτικών στον διεθνή τύπο της εποχής. Το 1974 έδωσε το τελευταίο της ρεσιτάλ.

Βρισκόμαστε στο 1977 και η Κάλλας πεθαίνει στις 16 Σεπτεμβρίου στο σπίτι της στο Παρίσι από καρδιακή ανακοπή. Η κηδεία της γίνεται στις 20 Σεπτεμβρίου στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου στο Παρίσι και όσοι από τους ανώνυμους θαυμαστές της μπορέσαμε να ανεβούμε στον γυναικωνίτη του ναού, μιας και στο κάτω μέρος η είσοδος επιτρεπόταν μόνο στους επίσημους, παρακολουθήσαμε την εξόδιο ακολουθία που διακοπτόταν μόνο από το σιγανό κλάμα της πιανίστριας και προσωπικής της φίλης Βάσως Δεβετζή.

Κείμενο : Μαριάννα Καραβασίλη