Δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι πόσο φτωχοί σε μουσικά ακούσματα του σήμερα είναι οι νέοι άνθρωποι. Οι περισσότεροι έφηβοι της εποχής μας, ακούνε ένα σύγχρονο είδος μουσικής το οποίο ονομάζεται τραπ.

Είναι οξύμωρο, αλλά την εποχή του Διαδικτύου στην οποία η γνώση είναι ανοιχτή και μπορείς να αναζητήσεις εύκολα το οτιδήποτε, είναι ταυτόχρονα και η εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι είναι μουσικά διψασμένοι.

Οι περισσότεροι έφηβοι της εποχής μας, ακούνε ένα σύγχρονο είδος μουσικής (ας το χαρακτηρίσω έτσι), το οποίο ονομάζεται τραπ.

Οι λεγόμενοι τράπερ βρίσκονται συχνά πυκνά στο κέντρο της προβολής και δέχονται έναν κυκεώνα αρνητικής δημοσιότητας. Αφενός λόγω της παραβατικής συμπεριφοράς των περισσότερων εκπροσώπων του είδους και αφετέρου λόγω της χαμηλής ποιότητας των στίχων της: η βωμολοχία πηγαίνει σύννεφο, η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως κρέας και σεξουαλικό αντικείμενο, ενώ κυριαρχεί η θεοποίηση των καταχρήσεων, της γρήγορης οδήγησης, της εγκληματικής συμπεριφοράς, των ναρκωτικών και των όπλων.

 Πραγματικά, όλα τα παραπάνω είναι πρότυπα προς αποφυγή, άτεχνοι στίχοι με χαμηλή μουσική αξία και αισθητική. Που βρίσκουν ακροατές παιδιά «διψασμένα» για πραγματική μουσική, άγουρα που παρασύρονται από τη μόδα της εποχής και με περιορισμένη τη μουσική τους εκπαίδευση.

Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως επειδή η τραπ δεν κρατάει τα προσχήματα και μιλάει εντελώς «έξω από τα δόντια» με βρισιές και ωμό ρεαλισμό, αυτό ακριβώς είναι το γεγονός που σοκάρει περισσότερο.

Δε μας σόκαραν οι Αδελφοί Κατσάμπα οι οποίοι τραγουδούσαν με γλυκανάλατο τρόπο, το τραγούδι του Μανώλη Χιώτη

«γιατί με κάνεις να πονώ, να υποφέρω τόσο,

πρόσεχε γιατί μπορώ να σε σκοτώσω».

Δε μας πείραξε σε τόσο έντονο βαθμό, διότι η επιθυμία για βία εκφράστηκε με πιο γλυκανάλατο, «νιαουρίστικο», παραπονιάρικο τρόπο. Και σιγοτραγουδούσαμε έναν στίχο που δεν απέχει εννοιολογικά από το «θα σε τελειώσω».

Αν έλεγε χυδαία, βίαια και ωμά «π@@τάνα, θα σε γ@....», αυτό θα σόκαρε και θα προκαλούσε τσουνάμι αντιδράσεων.

Οι ίδιοι οι μέγιστοι Beatles είχαν κυκλοφορήσει ένα τραγούδι με τίτλο «Maxwell's Silver Hammer» , το οποίο είχε θέμα τη βία με έναν μαθητή που δολοφονούσε άλλα άτομα με έναν χάρακα.

Και πάλι, δε θα κατηγορήσεις τα σπουδαία «σκαθάρια», επειδή το τραγούδι αν και περιείχε κάτι βίαιο, αποδόθηκε και τραγουδήθηκε με έναν ήπιο, μαλακό τρόπο. Έτσι, το σκληρό νόημα του τραγουδιού πέρασε «πιο μαλακά» στο αυτί του ακροατή.

Εννοείται πως η τραπ δεν είναι η μουσική που θα έπρεπε να έχουμε για πρότυπο, δε θα έπρεπε καν κατά τη γνώμη μου να βιώνει την εμπορική επιτυχία που έχει. Είναι κακό παράδειγμα για τους νέους ανθρώπους και την διέπει μία χαμηλή μουσική παιδεία. Ωστόσο, μας προκαλεί η χυδαία γλώσσα που χρησιμοποιεί και ο καθόλου απαλός τρόπος με τον οποίο περνάει τα μηνύματά της.

Αν τα παιδιά άκουγαν και μάθαιναν από μικρά για καλλιτέχνες όπως οι Queen, ο Rachmaninoff, οι Pink Floyd, οι Who, ο Frank Zappa, ο Miles Davis, ο Duke Ellington, η Dionne Warwick, ο Ennio Morricone, ο Henry Mancini, οι Dream Theater, θα είχαν αποκτήσει μία διαφορετική αντίληψη περί μουσικής η οποία θα τους διεύρυνε την αντίληψη. Αλλά δεν κατηγορώ, στα 15 μου και εγώ ό,τι να ναι άκουγα και έρμαιο των σουξέ της εποχής ήμουν.

Οφείλουμε να εμπλουτίσουμε τα μουσικά ακούσματα των εφήβων, ώστε η αντίληψή τους γύρω από τη μουσική και το κατά πόσο ένα εμπορικό φαινόμενο μπορεί να θεωρείται ποιοτικό άκουσμα, να αλλάξει και να διευρυνθεί.

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη