Λίγα τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας είναι τόσο λιτά και τόσο συγκλονιστικά ταυτόχρονα. Χωρίς φιοριτούρες και εντυπωσιασμούς, γνήσιο λαϊκό το «Πρέπει» ή «Ασφαλώς και δεν πρέπει» όπως συνήθως το ξέρουμε το λατρεμένο αυτό κομμάτι του Άκη Πάνου, σε ερμηνεία της Βίκυς Μοσχολιού.

Από τα πιο αγαπημένα ελληνικά τραγούδια με την τόσο χαρακτηριστική εισαγωγή μπουζούκι-αρμόνιο που λες και περιμένει την φωνή της Βίκυς να μας καταπλήξει με την ερμηνεία της. Κάθε φορά που το ακούμε.

Μα πάνω απ’όλα αυτό το τραγούδι είναι ένα ποίημα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ’αυτά που μπαίνουν στις ανθολογίες και τα διαβάζουμε και μας ταξιδεύουν το μυαλό. Όπως εξ άλλου ήταν και τα περισσότερα τραγούδια του Άκη Πάνου. Ποιήματα που σχεδόν πάντα εξέφραζαν μια πικρία για την πραγματικότητα, μια διαμαρτυρία για το άδικο κοινωνικό σύστημα. Και σχεδόν όλα του τα τραγούδια ήταν απαισιόδοξα και πονεμένα.

Πονεμένο ήταν και το «Πρέπει» και κοινωνική καταγγελία ταυτόχρονα. Ένας έρωτας που κράτησε για μια νύχτα, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που τους χωρίζουν τα κοινωνικά στερεότυπα και που ο ένας απ’τους δυο, ο «υψηλά ιστάμενος», άφησε τον άλλον να πιστέψει για λίγο ότι η αγάπη υπερνικά εμπόδια. Για λίγο βέβαια γιατί γρήγορα προσγειώθηκε στην σκληρή πραγματικότητα. Οι στίχοι ξεκινούν χωρίς περιστροφές, το θέμα δεν είναι τόσο ο πόνος της αγάπης, όσο το αίσθημα της αδικίας, η συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει η κατάσταση. Τα λόγια είναι σχεδόν σαρκαστικά, ασφαλώς και δεν πρέπει, ασφαλώς και το ξέρω, δυο κόσμοι που βρέθηκαν για λίγο μαζί, αλλά ήταν αδύνατον να κρατήσει πάνω από μια βραδιά. Και αν εσύ το ξεχάσεις η ζωή στο θυμίζει. Δεν πονάει η χαμένη αγάπη, η αιτία πονάει. Κι η τελευταία φράση ένα πρέπει θαμπό, είναι φοβερή, τα παίρνει όλα σβάρνα, όσα πρέπει ακούσαμε πριν είναι υπο αμφισβήτηση, θαμπά...

Η μοναδική Βίκυ Μοσχολιού, ερμηνεύει το τραγούδι τέλεια... Ο πόνος και η αδικία ξεχειλίζουν χωρίς καμιά υπερβολή, χωρίς λυγμούς και άσκοπους λαρυγγισμούς. Ιδανικός συνδυασμός η σύνθεση του Άκη Πάνου και η λιτή φωνή της.

Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα
Επεράσαμε ωραία λίγες ώρες μαζί
Είναι η πρώτη μας νύχτα, πρώτη και τελευταία
Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα

Ασφαλώς και το ξέρω πως δεν είμαστε ίδια
Μοναχά στα παιχνίδια είμαστε όλοι παιδιά
Και αν εσύ το ξεχάσεις η ζωή στο θυμίζει
Και πεθαίνει η αγάπη και σωπαίνει η καρδιά

Είμαι εκείνη που είμαι και έχεις όνομα κάποιο
Σε χρυσό κόσμο σάπιο δε χωράω να μπω
Κάνε εκείνο που πρέπει, όλα τα επιτρέπει
Το δικό σου το πρέπει ένα πρέπει θαμπό

Το Πρέπει είχε κυκλοφορήσει το 1971 από την Olympic και ήταν η  B’ πλευρά στο single «Να γιατί κλαίνε». Στίχοι, μουσική, ενορχήστρωση και διεύθυνση λαϊκής ορχήστρας του Άκη Πάνου. Μπουζούκι παίζουν οι Δημήτρης Χιονάς και  Χρήστος Ψαρρός. Η ερμηνεία είναι βέβαια της Βίκυς Μοσχολιού και προσέξτε, μην ξεγελαστείτε, όσες επανεκτελέσεις του τραγουδιού και ν’ακούσετε, όσο κοντά και να είναι στα τωρινά ή στα δικά σας ακούσματα, καμμία δεν μπορεί να πιάσει το συναίσθημα και το πάθος που ήθελε να δώσει ο Άκης Πάνου και που το απέδωσε μοναδικά η Μοσχολιού.

Κείμενο: Marlykon