O David Crosby ήταν από τους μουσικούς που λάτρευα! Μαζί με τους Graham Nash και Stephen Stills είχαν γράψει και τραγουδήσει πραγματικά αριστουργήματα! Ο δίσκος τους με τίτλο τα ονόματά τους Crosby, Stills & Nash είναι για μένα ένας θησαυρός που μου χαρίζει την ίδια απόλαυση κάθε φορά που τον ακούω. Η είδηση του θανάτου του David Crosby με λύπησε αφάνταστα. Εδώ ένα κείμενο που είχα γράψει πριν μερικά χρόνια, σε μια ύστατη προσπάθειά μου να σας πείσω για την αξία του άλμπουμ Crosby, Stills & Nash.
Αν ποτέ μου κάνω -πράγμα που δεν το βλέπω πιθανό, γιατί ποτέ μου δεν τολμώ- μια λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ, σίγουρα μέσα στα δέκα πρώτα, θα βάλω το “Crosby, Stills & Nash” από την μακρινή εποχή του 1969. Το οποίο βέβαια δεν είχα ακούσει όταν πρωτοκυκλοφόρησε, αλλά είχα ακούσει και διαβάσει τόσα καλά γι’αυτό, που πήγα και το αγόρασα χωρίς να ξέρω ούτε μισό τραγούδι του. Και βέβαια ήταν από τους δίσκους (έτσι τα λέγαμε τότε τα άλμπουμ, για να μην μπερδευόμαστε...) που με μάγεψαν αμέσως και που αγάπησα τρελά, σε βαθμό μανίας θα έλεγα. Το είχα γράψει και σε κασέτα για να μην τρώγεται το βινύλιο, για το φοιτητικό σπίτι Θεσσαλονίκης αργότερα, για το αυτοκίνητο μετά, αργότερα σε CD, MP3 έπειτα και ό,τι άλλο χρειαστεί στο μέλλον τέλος πάντων. Μάλιστα, η λατρεία μου ήταν τέτοια που το είχα πάρει δώρο σε τρεις –τουλάχιστον- φίλες μου, θέλοντας να προσφέρω χαρά και να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου, αλλά μπα...καμιά συγκίνηση...Εκείνη την εποχή βλέπετε, ζούσαμε στον ρυθμό των ηλεκτρικών κιθαριστικών σόλο, της ροκ δερμάτινης μαγκιάς και της βαρειάς ψυχεδέλειας (εκτός κι αν ήσουν καρεκλάς, ντισκόβιος δηλαδή, και άρα σε άλλον πλανήτη). Για να μην πολυλογώ, σήμερα κάνω μια ύστατη προσπάθεια να πείσω όσους δεν το ξέρετε ή δεν το προσέξατε αρκούντως ή απλά να θυμίσω την γοητεία, την μαγεία και το βάθος που έχουν τρεις υπέροχες φωνές που συνδυάζονται -κυριολεκτικά- τέλεια, με τις ακουστικές κιθάρες τους,τα ντραμς του Dallas Taylor) και τις υπέροχες και εμπνευσμένες συνθέσεις τους.
Ο David Crosby προερχόταν από τους Byrds, ο Stephen Stills έπαιζε και τραγουδούσε στους Buffalo Springfield (μαζί με τον Neil Young) και ο Graham Nash ήταν τραγουδιστής, κιθαρίστας και συνθέτης στους Hollies. Από τρία σπουδαία γκρουπ λοιπόν της εποχής, έφτιαξαν ένα νέο σούπερ-γκρουπ, όπου συνδύασαν τις δυνάμεις τους, χρησιμοποιώντας τα ονόματά τους για τίτλο του συγκροτήματος, αλλά και του πρώτου τους άλμπουμ. Δεν υπήρξαν ποτέ ένα συγκρότημα «μόνιμο». Πάντα είχαν την προσωπική τους καριέρα και όποτε είχαν κάτι να πουν και οι τρεις μαζί, ξαναγίνονταν οι Crosby, Stills & Nash. Ο επόμενος μάλιστα δίσκος τους ήταν το Deja Vu (άλλο ένα αριστούργημα) που έκαναν μαζί με τον Neil Young, ως Crosby, Stills, Nash & Young αυτή τη φορά. Και συνέχισαν σ’αυτό το μοτίβο για πολλά χρόνια. Τελευταίο άλμπουμ τους ήταν το Looking Forward το 1999 και τελευταία κοινή εμφάνιση το 2015.
Πρώτο τραγούδι του Crosby, Stills & Nash (πρώτο και καλύτερο!) το Suite: Judy Blue Eyes, του Stills (γραμμένο για την Judy Collins, με την οποία είχαν μόλις χωρίσει). Μια πραγματική σουίτα (ο Stills είχε πει ότι είχε αρχικά γράψει διάφορα κομμάτια τα οποία ένωσε σε μια σουίτα), ένα υπέροχο, επικό τραγούδι αγάπης, όπου τα φωνητικά των τριών καλλιτεχνών ενώνονται τέλεια και οι κιθάρες των Stills & Crosby φτιάχνουν έναν ήχο τόσο πλούσιο που δεν ξέρω αν έχει ξανακουστεί σε σοφτ-ροκ κομμάτι. Είναι μάλιστα ένα από τα τραγούδια που είχαν ερμηνεύσει και στο Woodstock. Το Wooden ships είναι άλλο ένα διαμάντι και είναι σύνθεση των Crosby, Stills και του Paul Kantner (Jefferson Airplane). Λίγο πιο «ροκιά» , ένα αντιπολεμικό τραγούδι , στο πνεύμα της εποχής (Βιετ Ναμ, Ψυχρός πόλεμος). Το τρίτο τραγούδι που θα ξεχωρίσω είναι η μπαλλάντα Guinnevere, του D.Crosby. Απίστευτα ήρεμο, ασυνήθιστο θα έλεγα, με υπέροχους στίχους όπου η Βασίλισσα Guinnevere παραλληλίζεται με την αγαπημένη του τραγουδιστή. Στα σημεία που οι τρεις φωνές σμίγουν, το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό! Όλα τα τραγούδια του άλμπουμ είναι σπουδαία, και πρωτοποριακά για την εποχή εκείνη (π.χ. στο Marrakesh Express, ο G.Nash, προσπάθησε να συνδυάσει κάποια «ανατολίτικα» στοιχεία με τον ρυθμό ενός τραίνου), είναι σπουδαίο να μπορείς να φτιάχνεις επικά τραγούδια, που μένουν κλασικά, με απλά μέσα. Αλλά, με μεγάλο ταλέντο και πολλή ψυχή! Ακούστε το ή ξανακούστε το, όποια ηλικία κι αν έχετε. Όχι μόνον πρόκειται για ένα αριστουργηματικό ντοκουμέντο της εποχής εκείνης, αλλά και βάζει κάτω πολλές από τις σημερινές ακουστικές μπαλλάντες!
Κείμενο: Marlykon