Συμβουλές συγγραφής από την Γερμανίδα λογοτέχνιδα και σεναριογράφο Doris Dörrie
Το ποίημα που θα διαβάσετε παρακάτω, το έγραψα μια μέρα στη Θεσσαλονίκη, στο φοιτητικό μου σπίτι της Νέας Εγνατίας. Ως κόρη των Αθηνών, είχα μια αδυναμία σ’αυτό το ποίημα κι όταν μεγάλωσα αποφάσισα να το συμπεριλάβω στην δεύτερη ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Ο Κορτέζ και ο Πιζάρρο», ένα λεπτό βιβλιαράκι που βγήκε σε λίγα αντίτυπα, για τους φίλους μου μόνο, από τις εκδόσεις Δόμος. Το ποίημα απηχεί τις εντυπώσεις μου –πολύ φρέσκιες εκείνη τη στιγμή- από μια επίσκεψη, ίσως την πρώτη μου, στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, του νεκροταφείου της αρχαίας Αθήνας.
«Το σώμα – λέει – στη γενική: του σώματος και γενικά το σώμα άλλη λέξη πυκνότερη δεν έχω παίρνω τη νάϋλον σακκούλα μπαίνω στα λαϊκά εστιατόρια μαζεύω ψαροκόκκαλα για τις άγριες γάτες της γειτονιάς στα διαλείμματα – λέει – κουβεντιάζω με τους μουσικούς στα σκοτεινά παρασκήνια τι απέραντη απόσταση διανύω απ’ το σώμα έως το σώμα σου»
Γιάννης Ρίτσος, ‘Μικρή σαΐτα σε κόκκινο μείζον’
Το βιβλίο αυτό της Γιουρσενάρ είχα διαβάσει παλιότερα σε άγουρη ηλικία και δεν του είχα δώσει σημασία. Το ξαναδιάβασα σήμερα, μετά από προτροπή κάποιου γνωστού μου και το βρήκα ενδιαφέρον, καλογραμμένο, συγκινητικό.
Την εποχή που τα ταξίδια αναψυχής δεν είναι στην ημερησία διάταξη λόγω της πανδημίας, μας ενδιαφέρουν άλλου είδους ταξίδια. Σαν αυτό της εσωτερικής αναζήτησης και της θρησκευτικής πνευματικότητας που έκανε κάποτε ο Κώστας Ουράνης, στο ταξιδιωτικό του βιβλίο "Σινά, το θεοβάδιστον όρος"
Ακολουθεί η αρχή της αφήγησής του:
«Η έξυπνη πριγκίπισσα» της Λητώς Σεϊζάνη είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που περιλαμβάνει ένα παραμύθι και ένα θεατρικό έργο με την ίδια υπόθεση.
Φλογερός φιλέλληνας ο Pierre-Antoine Lebrun (1785-1873), επισκέφτηκε την Ελλάδα το 1820, έναν χρόνο πριν την Επανάσταση και έκλεισε τις εντυπώσεις του σ’ένα μακροσκελές ποίημα με τίτλο Le voyage de Grèce (Το ταξίδι της Ελλάδας), το οποίο εκδόθηκε το 1828.
Το βιβλίο του μαξιλαριού περιέχει παρατηρήσεις και σκέψεις που κατέγραψε η Σέϊ Σόναγκον, η οποία διατέλεσε κυρία της αυλής της Τεϊσι, συζύγου του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, μεταξύ των ετών 990 και 1002 στο Κυότο.
Διαβάζοντας πάλι Σαραμάγκου και συγκεκριμένα το «Περί τυφλότητος» (Blindness στο αγγλικό αντίτυπο που έχω στα χέρια μου), έκανα κάποιες σκέψεις περί αθεΐας και περί θρησκευτικής πίστης.
Στείλτε το άρθρο ή την συνεργασία σας