Ανάμεσα στις πολλές κατηγορίες βιβλίων που απαριθμεί στην αρχή του μυθιστορήματός του «Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης» ο Ίταλο Καλβίνο περιλαμβάνει και τις εξής: 

"Βιβλία που αν είχες κι άλλη ζωή να ζήσεις θα τα διάβαζες κι αυτά οπωσδήποτε με μεγάλη χαρά αλλά δυστυχώς οι μέρες που έχεις για να ζήσεις είναι όσες είναι. Βιβλία που όλοι τα έχουν διαβάσει κι είναι σαν να τα έχεις διαβάσει κι εσύ. Βιβλία που θέλεις να έχεις εύκαιρα δίπλα σου σε κάθε περίσταση. Βιβλία που θα μπορούσες να βάλεις στην άκρη για να τα διαβάσεις ίσως το ερχόμενο καλοκαίρι. Βιβλία που χρόνια τα έψαχνες και δεν τα έβρισκες. Βιβλία που σου εμπνέουν μια περιέργεια αιφνιδιαστική, ιλιγγιώδη και όχι ξεκάθαρα δικαιολογημένη." 

Στα γερμανικά υπάρχει η έκφραση Die Qual der Wahl που σημαίνει το μαρτύριο της επιλογής. Όταν υπάρχουν πολλές επιλογές, υπάρχει και η δυσκολία της απόφασης. Με τα βιβλία όπως και με ό,τι αρέσει στον καθένα, υπάρχει συχνά πληθώρα επιλογών και δεν ξέρουμε πού να δώσουμε προτεραιότητα. Προσωπικά νοιώθω ότι δεν φτάνουν τα χρόνια μιας ζωής για ν'ασχοληθώ με όλους τους συγγραφείς που μου κινούν την περιέργεια. Αν είχα μια ζωή ακόμα, θα ήθελα να ξαναδιαβάσω τους κλασσικούς, να επαναλάβω το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ, να ξαναπιάσω τον Τόμας Χάρντυ για να δω μήπως μου έχει ξεφύγει τίποτα, ν'αφιερώσω χρόνο στην Θεία Κωμωδία και σε όλα τα έργα του Δάντη, να δώσω περισσότερη σημασία στην George Eliot, να βρω το θάρρος ν'αγγίξω τον Μίλτον και να αποτελειώσω ό,τι μου έχει μείνει απ'τον Σαίξπηρ και τον Ντίκενς. Να προσεγγίσω με την περιέργεια του πρωτάρη ξανά τον Ντοστογιέφσκη, τον Τσέχωφ, τον Τολστόϊ, να γνωρίσω τον Πούσκιν και τον Μπουλγκάκοφ, να απολαύσω και πάλι τον Γκόγκολ που οι γονείς μου τον ήξεραν ως Γκογκόλ. Σ'αυτή την δεύτερη ζωή, δεν θα διάβαζα βιβλία που θα μου σύστηνε κάποιος επειδή θα ήταν της μόδας αλλά θα πήγαινα κατ'ευθείαν στους αρχαίους Έλληνες και Λατίνους και θα φρόντιζα να τους καταλάβω εις βάθος χωρίς πασαλείμματα. Επίσης δεν θα προσπαθούσα ψυχαναγκαστικά να διαβάσω συγγραφείς που δεν με τράβηξαν ποτέ όπως τον Τζέϊμς Τζόϋς, την Βιρτζίνια Γουλφ, τον Χέμινγουεϊ, τον Στάϊνμπεκ και τον Φώκνερ. Ούτε τον Κέρουακ. Ούτε θα ξεκινούσα τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες που εις μάτην έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τον διαβάσω και πάντα τον παρατούσα στη μέση. Θα έβαζα στο πρόγραμμα τον Μπόρχες αλλά δεν θα διάβαζα όλα τα βιβλία του Χένρυ Τζέϊμς όπως έκανα στα φοιτητικά μου χρόνια. You've read one you've read them all, ισχύει στην περίπτωσή του αλλά τότε δεν το ήξερα. Απενοχοποιημένη θα ξαναδιάβαζα εκατόν πενήντα φορές τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και το Παραμύθι χωρίς όνομα και δεν θα με ένοιαζε η γνώμη των άλλων που συχνά με έχουν παραπλανήσει με τα προσωπικά τους γούστα. Αν είχα και μια τρίτη ζωή θα διάβαζα και Μπαλζάκ, ίσως και Μολιέρο.

Όταν έχω να κάνω με βιβλία γίνομαι άπληστη.

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

litoseizani.com