Θέλω να πάρω ένα παζλ τεράστιο, σαν αυτά που έφτιαχνα παλιά

Να το απλώσω στο πάτωμα, στο παρκέ, και να χαθώ ανάμεσα στα κομμάτια του

Εκεί σκυμμένη, ταιριάζοντάς τα το ένα με το άλλο, θα κάνω σκέψεις

Για όσα θυσίασα στη χρησιμότητα, στην έλλειψη χρόνου, στην πρακτικότητα

Όπως το κέντημα που επίσης μου άρεσε όταν ήμουνα μικρή

Λεπτοδουλειές που μού’βγαζαν τα μάτια αλλά τις απολάμβανα

Εγώ μονάχα ήξερα τι κέρδιζα, οι άλλοι απορούσαν

(Λητώ Σεϊζάνη, απόσπασμα από το ποίημα Ένα γνωστό μου πρόσωπο, από την συλλογή ποιημάτων "Το γαλάζιο μου σακκίδιο", Εκδ.Πλανόδιον)

Στην διάρκεια μιας υπαρξιακής κρίσης, θυμήθηκα τα παζλ που μου άρεσε να φτιάχνω όταν ήμουν μικρή και έγραψα το παραπάνω ποίημα. Αγόρασα και ένα παζλ, το άπλωσα στο πάτωμα αλλά η αίσθηση δεν ήταν όπως παλιά. Ήταν κάπως σαν να προσπαθούσα να ξαναζήσω την παιδική μου ηλικία ενώ βρισκόμουν ήδη καθ'οδόν προς τα σαράντα. Δεν υπήρχε πια ούτε ο πηγαίος ενθουσιασμός ούτε η απόλυτη προσήλωση στην αναζήτηση των μικρών κομματιών με τις στρογγυλές και τις ρομβοειδείς αποφύσεις.

Το πρώτο παζλ που έφτιαξα στην ζωή μου ήταν η φωτογραφία μιας επιβλητικής μεσαιωνικής πύλης στην γερμανική πόλη Λύμπεκ. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο και είχα καταφέρει να το φτιάξω σχετικά γρήγορα. Το είχα για καιρό στο δωμάτιό μου και σκεφτόμουν ότι θα μου άρεσε κάποια μέρα να επισκεφτώ αυτό το μέρος και να δω την πύλη από κοντά.

Πέρασαν πολλές δεκαετίες και τα παζλ με τα χιλιάδες κομμάτια τους, για πολλούς και διάφορους λόγους έπαψαν να αποτελούν κομμάτι της ζωής μου. Τελευταία, όμως, βρέθηκα στο Λύμπεκ και είχα τη χαρά να φωτογραφηθώ μπροστά στην πύλη Holstentor και να ξαναθυμηθώ το παιδικό μου χόμπυ. Ήταν κάπως, σαν να ολοκληρώθηκε ένα παζλ.

Στο μάθημα της δημιουργικής γραφής που παρακολουθεί, θυμήθηκε και η αδελφή μου αυτή την παιδική μου ασχολία και έγραψε το παρακάτω κείμενο.

Το κομμάτι που λείπει

Γονατισμένη στο χαλί με τα βαρετά σχέδια, η αδελφή μου ασχολείται πάλι με ένα δύσκολο παζλ. Ζούγκλες με τροπικά φυτά, ατέλειωτες σαβάνες ή παγωμένα τοπία με κάτασπρες επιφάνειες, συναρμολογούνται με σταθερές κινήσεις κάτω από τα δάχτυλά της. Συγκεντρωμένη, μεθοδική και τελειομανής σ'αυτό που κάνει, ψάχνει για το επόμενο κομμάτι. Με εξασκημένο μάτι εντοπίζει το ατίθασο κομμάτι και το επαναφέρει στην τάξη. Στην κραυγή "μου λείπει ένα πράσινο ανοιχτό με καφέ στην άκρη", σημαίνει συναγερμός. Ο μπαμπάς με την κοντή robe de chambre πάνω από την πυτζάμα, τρέχει όπως πάντα στα δύσκολα κι αρχίζει να ψάχνει, γονατιστός κι αυτός. Η μαμά με αργές κινήσεις, αλλά πιο αποτελεσματική, το εντοπίζει και της το δίνει. Ο μικρός αδελφός χώνει μερικά κάτω απ'την πολυθρόνα και κοιτάζει αν κάποιος τον βλέπει.

Εγώ, από το τραπέζι που γράφω, χαμηλώνω τα μάτια και βλέπω πάνω στο περσικό χαλί με τα βαρετά σχέδια αυτή την οικογενειακή σκηνή. Αυτή τη σκηνή που όσο πιο πολύ απομακρύνεται και χάνεται, τόσο και πιο πολύ μου λείπει.

Μυρτώ Σεϊζάνη