Θα μπορούσε να είναι και διήγημα. Είναι όμως αλήθεια, και είναι ένα μικρό μνημόσυνο σε μια μικρασιάτισσα πρόσφυγα του '22 που ούτε το επώνυμό της δεν ήξερα τότε, όμως την θυμάμαι κάθε χρόνο. Της Αγίας Μαρίνας...

Το 27 είχε αφετηρία στο Δημοτικό Θέατρο, δίπλα στα ουρητήρια. Κάτι παμπάλαια λεωφορεία με ένα κουβά-μονίμως-κρεμασμένο στο πίσω μέρος περίμεναν τους επιβάτες για μια διαδρομή τεράστια και απελπιστικά αργή. Για να φτάσεις από το κέντρο του Πειραιά στην Εκάλη, εκείνα τα χρόνια, ήθελες κοντά δυο ωρίτσες. Αυτά σε κανονικές συνθήκες γιατί άμα άναβε η μηχανή (που τα καλοκαίρια συνήθως άναβε) έπρεπε να κατέβουν οι επιβάτες, να χρησιμοποιήσει ο οδηγός τον κουβά που λέγαμε πριν για να βάλει νερό στη μηχανή, και όλοι μαζί να περιμένουν να κρυώσει για να συνεχίσουν. Αυτή ήταν η καλή περίπτωση, στη χειρότερη περίπτωση ο κουβάς άλλαζε χρήση – έμπαινε πίσω από το λεωφορείο, στο δρόμο, για σημάδι- και οι δύστυχοι επιβάτες περίμεναν το επόμενο δρομολόγιο που θα είχε τον χώρο αλλά και τη καλοσύνη να τους ανοίξει την πόρτα!

Η κυρά-Σοφία τάξερε όλα αυτά, της είχαν τύχει όλων των λογιώ οι βλάβες αλλά δεν τόβαζε κάτω. Παραμονή της Αγίας Μαρίνας τόχε σαν τάμα να πηγαίνει στην Εκάλη, «στου γιατρού»! Αυτή η εκδρομή, με αφορμή τη γιορτή της Αγίας Μαρίνας, ήταν η μοναδική και το κομβικό σημείο όλου του καλοκαιριού της.

- Την άλλη βδομάδα, ποτίστε μου λίγο το βασιλικό, θα λείψω. Πάω στου γιατρού, στην Εκάλη για τη γιορτή της Αγίας Μαρίνας, έλεγε στις γειτόνισσες.

- Έλειπα, ήμουν στου γιατρού, στην Εκάλη για την Αγία Μαρίνα. Τ’αξιώθηκα και φέτος, μεγάλη η χάρη Της! απαντούσε στους λίγους που είχαν αναρωτηθεί για την απουσία της.

Μέρες ολόκληρες μετά, αναθυμόταν το σπίτι, τα πεύκα, τους ανθρώπους, τη λιτανεία. Πώς καμάρωνε κι αυτή τα παιδιά του γιατρού στη λιτανεία. Το αγόρι ντυμένο παπαδάκι μπροστά και η μικρή, με άσπρο φόρεμα και μαργαρίτες στα χέρια, πίσω από την εικόνα της Αγίας Μαρίνας. Την μεγάλη εικόνα που την ντύναν σαν νυφούλα με το πέπλο της, όχι την άλλη πούχε ζωγραφίσει ο πατριώτης της ο Κόντογλου. Αυτή, έμενε στο ναό.

Χτύπησε το κουδούνι. Πρωί, 10 η ώρα. Από τις 7 στους δρόμους, Να κατέβει με το λεωφορείο από Κοκκινιά στον Πειραιά- στάση έξω από του Ιωσηφίδη-, απέκει περπάτημα με το κουτσό πόδι ως το Δημοτικό για να πάρει το 27 για Εκάλη.

-Η κυρά Σοφία, η κυρά Σοφία! ακούστηκε η φωνή της μικρής που σαν σίφουνας κατέβηκε τα σκαλιά της βεράντας για να της ανοίξει. Από το προσφυγικό της δωματιάκι στη Κοκκινιά η κυρά Σοφία παίρνει τώρα βαθιές ανάσες κάτω από τα πεύκα και μαζεύει δύναμη για ν’ανέβει τα 7 σκαλοπάτια της βεράντας. Κάθε σκαλοπάτι της θύμιζε το κουσούρι της και τον καταιγισμό ερωτήσεων από τη μικρή παλαιότερα : Γιατί κυρά Σοφία δεν λυγίζει το πόδι σου; Πότε θα σου περάσει; Ξέρεις κουτσό; Αυτό το τελευταίο την είχε κάνει να γελάσει αλλά δεν εμπόδισε τη μαμά της μικρής να της κάτσει μια τσιμπιά : Για να μάθεις τρόπους!

Χαμογελούσε πλατιά η κυρά Σοφία αν και ήξερε ότι έτσι έχασκε το μοναδικό της δόντι. Πόσες φορές ο γιατρός την είπε να της κάνει μασέλα κι αυτή αρνιότανε. Δεν καταδεχόταν τόση ελεημοσύνη.

-Όταν θάχω λεφτά γιατρέ, κι’ηξερε κι αυτός κι αυτή ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ. Δεν την ένοιαζε. Το άσχημο πρόσωπο, η κρεατοελιά και το ένα της δόντι ήταν για τους άλλους. Γι αυτήν ήταν η μοναξιά της και το μισερό της πόδι.

Χτύπησε το κουδούνι. Πρωί, 10 η ώρα. Είχε κάνει πάλι την ίδια διαδρομή. Ήταν κουρασμένη. Η τσάντα της τη βάραινε, την ακούμπησε κάτω. Ξαναχτύπησε. Ξεπρόβαλε η γυναίκα του γιατρού.

-Αχ, κυρά Σοφία μου, μην χτυπάς, να χαρείς, τα παιδιά κοιμούνται ακόμα.  Έκατσαν στη βεράντα, ήπιαν τον καφέ, κατά το μεσημεράκι εμφανίστηκαν και τα «παιδιά». Πώς μεγάλωσαν! –Γειά σας κυρία Σοφία, πώς είστε; Καλά;  Με μια ανάσα, γρήγορα, για να προλάβουν πριν φύγουν για μπάνιο με την παρέα τους.

Ήταν η τελευταία φορά. Οι δυνάμεις της δεν τη βοηθούσαν να ξανακάνει τόσο μεγάλη διαδρομή. Κάθε χρόνο όμως, στη χάρη Της, άναβε το καντηλάκι στο εικόνισμα της ΑγιαΜαρίνας, σταυροκοπιότανε και με το νου της σεργιάνιζε κάτω από τα πεύκα.

Κείμενο: Μαριάννα Καραβασίλη