Σινά, το θεοβάδιστον όρος - Κ.Ουράνη

Σινά, το θεοβάδιστον όρος - Κ.Ουράνη

Εκτός από τα ταξίδια αναψυχής, μας ενδιαφέρουν και άλλου είδους ταξίδια. Σαν αυτό της εσωτερικής αναζήτησης και της θρησκευτικής πνευματικότητας που έκανε κάποτε ο Κώστας Ουράνης, στο ταξιδιωτικό του βιβλίο "Σινά, το θεοβάδιστον όρος"

Ακολουθεί η αρχή της αφήγησής του:

Στα ταξίδια μου έχω επισκεφτεί πολλά μοναστήρια, περίφημα είτε για την ομορφιά της τοποθεσίας τους, είτε για την αρχιτεκτονική τους, είτε για τα κειμήλιά τους, είτε για την υποβλητικότητα της θρησκευτικής τους ατμόσφαιρας. Δεν ξεχνώ ποτέ τη μαγεία της φύσης των μοναστηριών του Άθω, τη γλυκύτατη ειρήνη του μοναστηριού του Φιέζολε όπου έζησε ο Φρα Αντζέλικο, την παγερότητα του Εσκοριάλ όπου κλείστηκε σα μέσα σε τάφο ο Φίλιππος ο Β', τη Σαρτρόζα ντ'Έμμα, έξω από τη Φλωρεντία όπου οι μοναχοί δεν ανοίγουν ποτέ το στόμα τους να μιλήσουν, τα πένθιμα μοναστήρια της Καστίλλιας ή τα δραματικά μοναστήρια των Τραππιστών που ανοίγουν μόνοι τους, με τα χέρια τους τον τάφο τους. Κανένα όμως δε μ'άφησε τόσο βαθιά εντύπωση όσο η Μονή του Σινά.

Δεν είναι ούτε για την αρχαιότητά της, ούτε για το πολεμικό βυζαντινό τείχος της, ούτε για το ψυχικό της "κλίμα", ούτε για τους θησαυρούς της, ούτε για τις βιβλικές της παραδόσεις. Όλα αυτά έχουν, βέβαια, πολύ ενδιαφέρο αλλά δεν θ'αρκούσαν να δώσουν στον ταξιδιώτη την εντύπωση ότι βρίσκεται μπροστά σε κάτι που είναι μοναδικό στον κόσμο αν δεν ήταν το τοπίο της ερήμου που περιβάλλει τη Μονή.

Είναι ένα τοπίο εφιαλτικό.

Το μοναστήρι είναι χτισμένο στο βάθος μιας στενώτατης χαράδρας γεμάτης τεράστιους ογκόλιθους και πέτρες και περισφιγμένης ασφυχτικά από πανύψηλα κάθετα βουνά γρανίτη και σχιστόλιθου που σου γεννάν ίλιγγο όταν σηκώνεις τα μάτια προς τις κορφές τους και σου δίνουν την εντύπωση πως βρίσκεσαι στον πάτο θεόρατου πηγαδιού. Έτσι η ζωή στη Μονή του Σινά έχει το χαραχτήρα ισόβιας ειρκτής σε μια φυλακή πέτρας, -κάτι σαν της ζωής των βαρυποινιτών, άλλοτες, μέσα στα έγκατα του βράχου του Παλαμηδιού. Καμμιά διαφυγή των ματιών και της ψυχής δεν είναι δυνατή! Μάτια και ψυχή σκοντάφτουν, όπου κι'αν στραφούν, στα τεράστια κι απότομα τοιχώματα των βουνών όπως οι νυχτερίδες στις καμάρες παλιών κάστρων, ενώ τα δισεκατομμύρια των τόννων του γρανίτη που πιέζουν τον άνθρωπο από παντού και ρίχνουν τον ίσκιο τους στο μοναστήρι τον γεμίζουν μ'ένα αίσθημα ασφυξίας...


Εκτύπωση   Email