Δυο ποιήματα της σημαντικής και πολυβραβευμένης ποιήτριας Ζωής Καρέλλη. 

Πόθοι

Πόθοι νεανικοί,
σαν πολύ ωραίοι, νεανικοί εραστές,
με άψογη την αγνότητα της ορμής,
μ' απαράμιλλη περηφάνεια κι ευγένεια.

Έσβησαν.

Όπως για κάποιους νέους λεν,
πως ο θεός τους αγάπησε
και νέοι πεθάναν.

Ίσως να εξαφανίστηκαν δίχως επιστροφή,
κάποιαν ωραία βραδιά,
με πλήρες φως, μελιχρό, της σελήνης.
H εκδοχή, πως ανίερα χέρια
τους έπνιξαν σε άνομα πάνω κρεβάτια,
σε δωμάτια για φτηνή ηδονή,
– ας την αποτρέψουμε,
τούτη την αποτρόπαια σκέψη.

Tα φαντάσματα που ξανάρχονται
ανήσυχα των πόθων,
πανέμορφα, τραγικά πρόσωπα,
ομολογούν κάποιο έγκλημα,
εν τούτοις.

(από τα Ποιήματα, εκδόσεις Eρμής 1996) 

Οι Ουλές

Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές.
Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.

Κι ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι.

 Από τη συλλογή "Της Μοναξιάς και της Έπαρσης" (1951)

Ζωή Καρέλλη

Γεννημένη το 1901 στη Θεσσαλονίκη όπου και πέθανε το 1998. Από εύπορη οικογένεια, αδελφή του εμβληματικού λογοτέχνη και ζωγράφου Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, του οποίου την πνευματική πορεία ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό. Η Χρυσούλα Αργυριάδου-Πεντζίκη (όπως ήταν το πραγματικό της όνομα) είχε λάβει μιαν ευρεία μόρφωση, ήταν πολύγλωσση και πολυταξιδεμένη. Η ποίησή της υπήρξε ανθρωποκεντρική, διεισδυτική και κοινωνικά ευαίσθητη. Άφησε πλούσιο συγγραφικό και ποιητικό έργο. Πέραν των πολλών βραβεύσεών της, υπήρξε και η πρώτη γυναίκα αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. 

Κείμενο : Μαριάννα Καραβασίλη