Εκτός από την χώρα μας που η ιστορία της επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπου πολίτες και πολιτικοί δεν μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη του παρελθόντος, αλλά όπου καθένας νομίζει ότι έχει δίκιο και ότι τα ξέρει πάντοτε όλα, υπάρχουν και άλλες ταλαίπωρες χώρες.

Είναι για παράδειγμα το Ιράν. Μ’ένα περίεργο τρόπο οι αρχαίοι μας εχθροί, οι Πέρσες, μας μοιάζουν πολύ στην νοοτροπία –ή στην αδιαφορία- και ας έχουν άλλη θρησκεία. Αυτό το συνειδητοποίησα μεταφράζοντας (από τα αγγλικά) το χιουμοριστικό βιβλίο «Ο θείος μου ο Ναπολέων» του Iraj Pezeshkzad αλλά και όταν γνώρισα από κοντά κατοίκους αυτής της χώρας. Λόγω των πετρελαίων του, το Ιράν δεν έπαψε ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες να βρίσκεται στην επικαιρότητα. Στο γνωστό βιβλίο της με τίτλο «Περσέπολις» η ταλαντούχος δημιουργός κινουμένων σχεδίων Marjane Satrapi, αναλύει την πολιτική κατάσταση της πατρίδας της από την εποχή του Σάχη μέχρι σήμερα. Αυτό που κάνει το Ιράν να διαφέρει από τις γειτονικές μουσουλμανικές χώρες είναι τόσο η γλώσσα όσο και ο πολιτισμός. Οι Πέρσες δεν είναι Άραβες και το γεγονός αυτό τους κάνει να ρέπουν πιο πολύ προς την δυτική σκέψη και συμπεριφορά. Όχι όλους, βέβαια, γι’αυτό και για διάφορους λόγους που μπορεί να τους αναζητήσει κανείς και πάλι στην ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου, επεβλήθη το θεοκρατικό καθεστώς. Αν δεν έχετε διαβάσει την «Περσέπολι» ποτέ δεν είναι αργά. Πρόκειται για έργο τέχνης που στη συνέχεια πέρασε και στον κινηματογράφο. Εκτός από τα στοιχεία για την νεότερη ιστορία του Ιράν, η «Περσέπολις» είναι και μια βιογραφία της Σατραπί. Αυτό που με κάνει να πιστεύω ότι Πέρσες και Έλληνες μοιάζουν, είναι η «μάτσο» αντιμετώπιση των γυναικών από τους άντρες, αλλά και η αίσθηση του χιούμορ που μοιραζόμαστε. Επίσης η αγάπη των γυναικών προς το μαγείρεμα και προς το βάψιμο μαλλιών, νυχιών κ.ο.κ. Ευτυχώς εμείς δεν πρέπει να φοράμε τσαντόρ. Η Σατραπί περιγράφει τους φονταμενταλιστές ως εξής: «έχουν μούσι και το πουκάμισό τους κρέμεται έξω απ’το παντελόνι». Οι προοδευτικοί «είναι ξυρισμένοι, μπορεί να έχουν ή να μην έχουν μουστάκι, το πουκάμισό τους είναι μέσα απ’το παντελόνι». «Αν οι γυναίκες που αρνούνταν να φορέσουν τσαντόρ αντιμετώπιζαν ποινή φυλάκισης, ήταν επίσης απαγορευμένο στους άντρες να φοράνε γραβάτες (αυτό το φοβερό σύμβολο των Δυτικών)». Τα σχόλια τα αφήνω σε σας.

Πολύκροτη υπήρξε στο παρελθόν η ιστορία της Μπέττυ Μαχμούντι, η οποία έγραψε το βιβλίο «Ποτέ χωρίς την κόρη μου» που επίσης έγινε ταινία. Η Μαχμούντι, μια Αμερικανίδα παντρεμένη με Ιρανό, είδε τους χειρότερους εφιάλτες της να γίνονται πραγματικότητα, όταν αποφάσισε να συνοδεύσει για μικρό χρονικό διάστημα τον σύζυγό της στην πατρίδα του μαζί με την κόρη τους, Μαχτόμπ. Φτάνοντας στο Ιράν, ο άντρας της έγινε άλλος άνθρωπος, έβγαλε την χειρότερη πλευρά του χαρακτήρα του στην επιφάνεια και δήλωσε στην γυναίκα του ότι δεν πρόκειται να αφήσει ούτε εκείνη ούτε την κόρη τους να επιστρέψουν ποτέ στις ΗΠΑ. Η Μπέττυ Μαχμούντι και η Μαχτόμπ υπέστησαν σωματική κακοποίηση από τον σύζυγο και πατέρα τους αντίστοιχα, και κατάφεραν να το σκάσουν ακολουθώντας κάποιους λαθρεμπόρους ναρκωτικών στην Τουρκία. Η ζωή τους έγινε Κόλαση αφού ο Μαχμούντι δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την κόρη του και να απειλεί την γυναίκα του. Όταν ο πατέρας της πέθανε, η Μαχτόμπ ένοιωσε επιτέλους ελεύθερη. Δεν χρειαζόταν πλέον να κρύβεται και ν’αλλάζει σπίτια. Το 2015 η Μαχτόμπ έβγαλε το δικό της βιβλίο, στο οποίο αφηγείται τις επιπτώσεις που είχε αυτή η περιπέτεια τόσο στην ψυχική όσο και την σωματική της υγεία. Σε κάποια από τις συνεντεύξεις της, η Μαχτόμπ είπε ότι ακόμα και τα πιο δύσκολα μπορεί ο άνθρωπος να τα αντιμετωπίσει με την προσευχή και με την προετοιμασία ενός ωραίου σπιτικού φαγητού.

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

Πρώτη δημοσίευση: peopleandideas