Η μαμά σ’ ένα πούλμαν
Ελλήνων τουριστών
με υπόκρουση κλαρίνα
καθ’ οδόν προς Βουδαπέστη.

Εσύ δέκα χρόνια εκτός πλανήτη,
μισοξεχασμένος
-και οι κόρες σου ακόμη
σπάνια σε μνημονεύουνε,
η μεγαλύτερη με πικρία εσχάτως:
τα υπέρ ελαφραίνουν
και βαραίνουν τα κατά,
φαντάζομαι θα γυρίσει πάλι
η ζυγαριά
το’ χει αποδείξει ο χρόνος
πως στήνει κάτι τέτοια παιχνίδια στο μυαλό μας.

Η γιαγιά σε μνήμα συνοικιακού νεκροταφείου
μα ώρες-ώρες ολοζώντανη
αποδέκτης των παραπόνων μου
ακροάτρια των καθημερινών μου εκπομπών
προς το μικρό μου σύμπαν.

Οικογένεια,
η δική μου,
εδώ κι εκεί
και πουθενά:
μια οικογενειάρχης σαν εμένα
δεν την έχει ανάγκη πια
θεμέλιο ήδη μιας επόμενης
σκληραίνει, σκληραίνει
μα κάτω απ’ τα πολλά στρώματα
του βράχου κρύβεται
αυτή η αποπροσανατολισμένη ορφάνια –
Ευτυχώς, η μαμά ταξιδεύει.

Τόνια Κοβαλένκο

(Από την ποιητική συλλογή «Πότε νυχτώνει», Εκδόσεις Ηριδανός 2008)

Η Τ. Κοβαλένκο είναι μεταφράστρια. Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές («Γιούρι», 1999, Χατζηνικολή και «Πότε νυχτώνει;», 2008, Ηριδανός, «Μαύρο προς μπλε», 2012, τυπωθήτω).

Πρώτη δημοσίευση: www.peopleandideas.gr