Η Λουβίνα είναι ένα διήγημα του μεξικανού συγγραφέα Χουάν Ρούλφο (1917-1986) που εμπεριέχεται στη συλλογή «El llano en llamas» («Κάμπος στις φλόγες» -1953)

Το διήγημα είναι η εξιστόρηση – που περισσότερο θυμίζει μονόλογο - ενός άντρα για τη Λουβίνα. Σε ποιόν; Η φαντασία θα έλεγε στον ίδιο νεότερο εαυτό του αφηγητή, ή πιθανότατα σε κανένα, ή πιο ρεαλιστικά οι δύο μπύρες και οι σκόρπιες παρατηρήσεις του αφηγητή για τον ακροατή του να μαρτυρούν ένα ακόμα πρόσωπο- σκιά.

Η Λουβίνα, όνομα που εύκολα παραπλανεί τον αναγνώστη πως πρόκειται για ένα γυναικείο όνομα, είναι ένα μέρος. 

Και η εξομολόγηση του αφηγητή ξεκινά… Το διήγημα είναι ως επί το πλείστον περιγραφικό και δεν έχει παρά ελάχιστη πλοκή. Ψηλά και πετρώδη όρη, βαθιές και αβυσσαλέες χαράδρες, ξεραμένα τσικαλότε (είδος παπαρούνας του Μεξικού), άγονες πεδιάδες, ένα ρημαγμένο από τον αέρα και την ξηρασία χωριό και ένας ξεβαμμένος και ομιχλώδης ορίζοντας, αυτό είναι το τοπίο της Λουβίνας. Καθώς εξελίσσεται η περιγραφή του αφηγητή,  που με αντικειμενικότητα και ρεαλισμό πλαισιώνει το έρημο τοπίο, ο ίδιος συνειδητοποιεί την αλήθεια για αυτόν τον τόπο. Η Λουβίνα είναι η χώρα των νεκρών. «Σαν Χουάν Λουβίνα. Το άκουγα σαν ερχόταν από τον ουρανό αυτό το όνομα. Μόνο που ήτανε το καθαρτήριο.».

Η οικογένεια του αφηγητή γεμάτη όνειρα και ελπίδες ξεκινά να φτιάξει τη ζωή της σε ένα νέο τόπο, και βγαίνει διαψευσμένη. «Πήγα σε αυτόν τον τόπο με τα πιο τρελά μου όνειρα και γύρισα γέρος και τελειωμένος. Και τώρα πάτε εσείς εκεί…». Οι άνθρωποι του χωριού είναι λιγοστοί - κυρίως γέροντες και γυναίκες που καρτερούν την επιστροφή των συζύγων τους – αφημένοι στην τύχη τους, δεν επιζητούν την αλλαγή, μονάχα ελπίζουν.

«Λένε όσοι ζούνε στη Λουβίνα πως από εκείνες τις χαράδρες ανεβαίνουνε τα όνειρα, αλλά εγώ το μόνο που είδα να ανεβαίνει ήταν ο άνεμος, σαν σίφουνας».

Μια ιστορία λυπητερή χωρίς προσπάθεια να διδάξει, υποκρύπτει όλες τις καταστρεπτικές συνέπειες του Μεξικανικού πολέμου των Κριστέρος, μια άγονη γη που διόλου δε μοιάζει με τις στερεότυπες εικόνες των αναγνωστών για το Μεξικό. Ο αφηγητής της Λουβίνας, παρόλο που η περιγραφή του διακατέχεται από μια διάχυτη απογοήτευση, βρίσκεται αλλού, περιγράφει τον τόπο αυτό σαν ένας σιωπηλός νικητής που κατάφερε να δραπετεύσει. Η Λουβίνα παραπέμπει στη φυγή, στην αναζήτηση και  νοσταλγία χαμένων παραδείσων και σε κάθε πάλη του ανθρώπου να αλλάξει το μέλλον του.

Κείμενο: Αργυρώ Κωνσταντοπούλου