Μεταξύ των διαφόρων κλασσικών συγγραφέων που είδαμε στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού στα εξώφυλλα βιβλίων μέσα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας (Μολιέρου, Μαριβώ, Γκυ ντε Μωπασσάν και άλλων) αλλά και της Annie Ernaux που πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2022, υπήρχε προς μεγάλη μου χαρά και ένα βιβλίο της Leïla Slimani, της καινούριας μου αγαπημένης συγγραφέως.  

Στην γυναικο-κεντρική εποχή μας η Leila Slimani είναι μια φωνή που πιστεύει στον φεμινισμό χωρίς να προσπαθεί να τον καπηλευθεί προς όφελός της, τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ, ελπίζω να μην πέφτω έξω. Στις συνεντεύξεις της δίνει την εντύπωση μιας λογικής και ψύχραιμης διανοούμενης χωρίς κορώνες και υπερβολές. Μαζί με δύο άλλους συντελεστές ήταν υπεύθυνη για την συγγραφή του «σεναρίου» της τελετής ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Εκ των υστέρων μπορεί να μην άρεσαν όλα σε όλους αλλά η ίδια δήλωσε υπερήφανη για την παρουσίαση του φεμινιστικού μέρους της τελετής.  
H Leïla Slimani γεννήθηκε στο Μαρόκο σε γαλλόφωνη οικογένεια το 1981 και σπούδασε στο Παρίσι, στην πόλη όπου εξακολουθεί να μένει μέχρι σήμερα. Έγινε διάσημη στο αναγνωστικό κοινό με το μυθιστόρημα Chanson douce που εκδόθηκε το 2016. Στα ελληνικά ο τίτλος του βιβλίου είναι Γλυκό τραγούδι.  
Διάβασα το βιβλίο της Le parfum des fleurs dans la nuit, που γράφτηκε κατόπιν προτάσεως ενός εκδοτικού οίκου. Η Slimani έπρεπε να περάσει μια νύχτα στο μουσείο Punta della dogana της Βενετίας και να αφηγηθεί τις σκέψεις και τις εντυπώσεις της από την πρωτότυπη αυτή εμπειρία. Το αποτέλεσμα είναι μια ειλικρινής αυτοβιογραφική διήγηση, αναμνήσεις από τον πατέρα της αλλά και ιδέες γύρω από την σχέση της με την τέχνη, με το γράψιμο, με την κοινωνία.  
«...ο συγγραφέας είναι νοσηρά προσκολλημένος στα βάσανά του, στους εφιάλτες του. Τίποτα δεν θα ήταν πιο τρομερό από το να γιατρευτεί», παρατηρεί σε κάποιο σημείο και αλλού γράφει: «Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόταν ο Στέφαν Τσβάϊχ γι'αυτή την κοινωνία που έχει εμμονή με την εξάπλωση του εαυτού της, με την σκηνοθεσία της ύπαρξής της. Γι'αυτή την εποχή κατά την οποία αν πάρουμε θέση για κάτι, εκτιθέμεθα στη βία και στο μίσος και οι καλλιτέχνες πρέπει να συμφωνούν με την κοινή γνώμη.»  

Το βιβλίο της, όμως, που μου άρεσε πάρα πολύ και δεν ήθελα να τελειώσει, έχει τίτλο Le pays des autres (υπάρχει και στα ελληνικά με τίτλο «Η χώρα των άλλων»). Η συγγραφέας που είναι μαροκινής καταγωγής, αφηγείται σ’αυτό το μυθιστόρημα την ιστορία μιας Γαλλίδας που στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου γνώρισε και ερωτεύθηκε έναν Μαροκινό και τον ακολούθησε στην πατρίδα του όπου ήρθε αντιμέτωπη με διάφορες δυσκολίες και κακουχίες. Η ζωή σε μια άγονη περιοχή με σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες αλλά και η οπισθοδρομική νοοτροπία των ντόπιων συγκρούονταν με την ανάγκη της Ευρωπαίας για ελευθερία και πρόοδο. Η ιστορία στηρίζεται στην ιστορία της γιαγιάς και του παππού της συγγραφέως. Είναι τόσο καλογραμμένη και τόσο αληθοφανής, μαθαίνει κανείς διαβάζοντάς την τόσα πολλά για άγνωστα ιστορικά γεγονότα αλλά και για μια σκληρή πραγματικότητα που η Slimani με μοναδικό συγγραφικό ύφος καταφέρνει να αποδώσει. Με το μικροσκόπιο του καλού λογοτέχνη παρατηρεί τους ανθρώπους:  
«Ο Ζωρζ είχε μια μοναδική ιδιοσυγκρασία, ένα ένστικτο που δεν έπεφτε ποτέ έξω. Έτσι ήταν, και ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Καταλάβαινε τους άλλους και ένοιωθε για τους ανθρώπους έναν καλοπροαίρετο οίκτο, μια τρυφερότητα που του την ανταπέδιδαν οι άγνωστοι με το να νοιώθουν συμπάθεια προς εκείνον. Ο Ζωρζ δεν έκανε ποτέ παζάρια από απληστία αλλά μόνο σαν παιχνίδι και αν τύχαινε να εξαπατήσει κάποιον, δεν το έκανε σκόπιμα». 
Περιγράφοντας έναν άλλο ήρωα του βιβλίου: «Είχε παχειά μάγουλα, σαρκώδη χείλη και όλα επάνω του εξέφραζαν μια στρογγυλάδα, μια λαιμαργία, μια ευχαρίστηση του να είσαι ζωντανός.» 
Με λαιμαργία και ευχαρίστηση περιμένω κι εγώ να διαβάσω το βιβλίο, στο οποίο συνεχίζεται η  αφήγηση της οικογενειακής της ιστορίας και έχει τίτλο Regardez-nous danser. 

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

www.litoseizani.com