Για μερικούς συγγραφείς τρέφω κάτι παραπάνω από θαυμασμό, μια λατρεία σχεδόν θα έλεγα, ένα δέος και μια παράλογη επιθυμία να γινόταν να τους γνωρίσω, να δω από κοντά από τι υλικό ήταν φτιαγμένοι αυτοί οι άνθρωποι.

Ένας απ’αυτούς τους συγγραφείς που με κάνουν να νοιώθω τέτοια έντονα συναισθήματα είναι ο Κάρολος Ντίκενς, ο λογοτέχνης που έγραψε ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, τον Ντέϊβιντ Κόππερφιλντ. Αυτό το μακροσκελές αλλά ποτέ βαρετό αυτοβιογραφικό έργο, όπως και τα περισσότερα βιβλία του, βρίθει από πληθωρικούς χαρακτήρες, από περιγραφές με χιούμορ και μια πρωτοτυπία που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του συγγραφέα. Με κάποιο τρόπο ο σουρρεαλισμός ενώνεται με την πραγματικότητα στα βιβλία του Ντίκενς, ένας σουρρεαλισμός που συνδέεται με την υστερία ορισμένων ηρώων του. Ένας σουρρεαλισμός που δεν είναι κραυγαλέος και δεν σε απωθεί.

Η γλώσσα του περίπλοκη, αριστοτεχνική, συστρέφεται πρώτα, ξετυλίγεται έπειτα, ακολουθώντας μαιάνδρους του έξυπνου μυαλού του που καλείται να παρακολουθήσει ο επίσης εύστροφος αναγνώστης. Διότι μόνο ο εύστροφος αναγνώστης θα εκτιμήσει αυτόν τον συγγραφέα.

Πρόσφατα διάβασα τον Demon Copperhead της Barbara Kingsolver - μια προσπάθεια να μεταφερθεί ο David Copperfield του Dickens σε μια περιοχή της Αμερικής του σήμερα. Αξιέπαινη προσπάθεια, πραγματικά, και γενναίο επιχείρημα που δεν ήταν καθόλου άσχημο σαν αποτέλεσμα. Όμως πώς να συγκριθείς με τον γίγαντα;

Για την επέτειο της γέννησής του (7 Φεβρουαρίου), μετέφρασα την αρχή του αγαπημένου μου βιβλίου σαν μικρό φόρο τιμής στη μνήμη του συγγραφέα που έκανε πάταγο στην εποχή του και εξακολουθεί να διαβάζεται με το ίδιο ενδιαφέρον σήμερα. Στα βιβλία του έχουν βασιστεί δεκάδες ταινίες και σειρές ενώ ο ίδιος στην εποχή του υπήρξε γνωστός και για τις απαγγελίες του στην πατρίδα του Αγγλία αλλά και στην Αμερική όπου είχε μεγάλη επιτυχία.

Το αν θα αποδειχθώ ήρωας της ίδιας μου της ζωής ή αν αυτόν τον τίτλο θα τον πάρει κάποιος άλλος, θα φανεί μέσα στις σελίδες αυτές. Για να ξεκινήσω τη ζωή μου από το ξεκίνημα της ζωής μου, επισημαίνω ότι γεννήθηκα (όπως έχω πληροφορηθεί και απ’ό,τι πιστεύω) κάποια Παρασκευή, στις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ρολόϊ άρχισε να χτυπάει και εγώ άρχισα να κλαίω την ίδια στιγμή.

Σχετικά με την ημέρα και την ώρα της γέννησής μου, η μαμή δήλωσε και ορισμένες σοφές γυναίκες της γειτονιάς επίσης, οι οποίες είχαν δείξει ζωηρό ενδιαφέρον για μένα αρκετούς μήνες προτού υπάρξει οποιαδήποτε περίπτωση να γνωριστούμε προσωπικά, πρώτον ότι θα ήμουν άτυχος στη ζωή μου και δεύτερον ότι θα είχα το προνόμιο να βλέπω φαντάσματα και πνεύματα. Και τα δύο αυτά χαρίσματα πίστευαν ότι ήταν αναπόφευκτα συνδεδεμένα με όλα τα άτυχα βρέφη και των δύο φύλων, που γεννιούνταν Παρασκευή στις μικρές ώρες της νύχτας.

Δεν χρειάζεται να πω τίποτα εδώ αρχικά, διότι τίποτα δεν πρόκειται να αποδείξει καλύτερα από την ίδια μου την ιστορία κατά πόσον αυτή η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε ή διαψεύσθηκε από το αποτέλεσμα. Σχετικά με το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος, θα παρατηρήσω απλώς ότι δεν το έχω συναντήσει ακόμα, εκτός και αν είχα εμπειρία αυτού του τμήματος της κληρονομιάς μου όταν ήμουν μωρό. Αλλά καθόλου δεν παραπονιέμαι που έμεινα εκτός αυτής της ιδιότητας. Και αν κάποιος άλλος το απολαμβάνει αυτή τη στιγμή, μετά χαράς να το κρατήσει.

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

www.litoseizani.com