Ενδεχομένως το επώνυμό του προσφέρεται για αστεία και πειράγματα, όμως τα διηγήματά του δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για τέτοιους υπαινιγμούς.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή : Οδηγώ πολύ καθημερινά. Όταν οδηγώ ακούω ραδιόφωνο, κατά προτίμηση μόνο μουσική. Δεν ξέρω τι με σταμάτησε στην εναλλαγή των σταθμών ένα απογευματάκι καθώς άκουσα «μαζί μας είναι ο συγγραφέας Γιάννης Παλαβός και θα συνομιλήσουμε μαζί του κλπ, κλπ». Προφανώς το επώνυμο, αυτό με τράβηξε και ευτυχώς γιατί αν και ο άνθρωπος έχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 2012 και έχει εκδώσει δυο συλλογές διηγημάτων, εγώ, που έχω και μια αγάπη στην ελληνική λογοτεχνία, μέσα στην πληθώρα των εκδόσεων δεν είχα πέσει πάνω στα βιβλία του.

Προς το τέλος της εκπομπής ο σκάρτα 40ρης συγγραφέας από το Βελβεντό Κοζάνης, που μέχρι τότε ήξερα μόνο για τα ροδάκινά του και από μια λίγο «φεύγα» πολιτικό, μας διάβασε ένα διήγημα που με συνεπήρε και του οποίου ούτε την υπόθεση θα σας πω αλλά ούτε και τον τίτλο- που εκείνη την στιγμή άλλωστε δεν συγκράτησα-. Εξ'άλλου, ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να σας κάνω μια λογοτεχνική παρουσίαση του έργου του κ. Παλαβού, υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι.  Σκοπός μου είναι να σας μεταφέρω την αίσθηση που μου προκάλεσε το διάβασμά τους.

Αναζητείστε τις συλλογές διηγημάτων «Το αστείο» και «Το παιδί». Μπείτε στον κόσμο του Παλαβού όπου η μοντέρνα, κοφτή γραφή έχει πάρει από το χέρι παλιές ή και σύγχρονες ιστορίες της περιοχής του αλλά και αστικές και τις απογειώνει. Η φτώχεια, η ανεργία, ο συνδικαλισμός, ο Αλιάκμονας και το φράγμα του, η φύση, τα ζώα και οι άνθρωποι, το Θείον και το ταπεινό μπλέκονται άλλοτε αρμονικά κι άλλοτε βίαια στις διηγήσεις του. 'Οσο οι ιστορίες του πλησιάζουν τον τόπο καταγωγής του αναπνέεις όχι μόνο τη μυρωδιά από τα ροδάκινα και το κομμένο χόρτο, αλλά και τον μόχθο της καθημερινότητας, τα αδιέξοδα της εγκλωβισμένης νεολαίας, τα ματαιωμένα όνειρα και την διαρκή ανάγκη επιβίωσης και νοιώθεις και συ με την σειρά σου την πένσα* του Παλαβού να σου στρίβει το ποδάρι. Και να σε πονάει…

*Η πένσα : τίτλος του προτελευταίου διηγήματος από την συλλογή «Το παιδί», μια ωδή- ίσως non poliitically correct  για κάποιους-  στον αγώνα επιβίωσης των ανθρώπων της υπαίθρου.

Κε'ιμενο : Μαριάννα Καραβασίλη