Δύο ποιήματα της Λητώς Σεϊζάνη για τον Έρωτα που τόσο μας θέλγει και τόσο μας παιδεύει

Θεέ του Έρωτα

Θεέ του Έρωτα, εσύ που έχεις μετρήσει

Όλα τα χτυποκάρδια μες στο στήθος μας

Θεέ του Έρωτα, εσύ που έχεις σκουπίσει

Tο κάθε δάκρυ των ματιών μας

Θεέ του Έρωτα επιτέλους φώτισέ μας

Βοήθησε να βγάλουμε μιαν άκρη

Να καταλάβουμε γιατί τόσος καϋμός

Γιατί τόσα χαμένα χρόνια

Θυσία στον βωμό του πάθους

Που την ζωή μας χάλασε

Δεν ήτανε αυτό που είχαμε πιστέψει

Θεέ του Έρωτα τι ψέματα μας έταξες

Πώς τα κατάφερες και το μυαλό μας θόλωσες

Με ποια τεχνάσματα μας υποδούλωσες

Και σπαταλήσαμε τα νιάτα μας

Σε λάθος πρόσωπα

Που μας κορόϊδεψαν, μας περιφρόνησαν

Τώρα που μεγαλώσαμε

Τώρα που ωριμάσαμε

Που η λαχτάρα μας δεν φτερουγίζει πέρα δώθε

Θυμόμαστε πόσο μας είχες τότε κυριεύσει

Πώς μας κατάντησες αναξιοπρεπείς ικέτες

Κι αναρωτιόμαστε γιατί;

Γιατί Θεέ του Έρωτα μας πήρες στο λαιμό σου;

Πλησίασμα δύο κεφαλιών

Τον πρώτο καιρό του έρωτα

Εκτός απ’όλα τ’άλλα

Υπάρχει και αυτό:

Το πλησίασμα των δυο κεφαλιών

Που θέλουν πάντα να βρίσκονται κοντά

Για ν’ανταλλάσσουν φιλιά

Να ψιθυρίζουν μυστικά

Να μυρίζουν ο ένας τον άλλον

Να γελάνε συνωμοτικά

Ακόμα κι όταν οι γύρω

Δεν βλέπουν τίποτα αστείο

Έτσι είναι η αρχή του έρωτα:

Δημιουργία ενός καινούριου κόσμου

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

www.litoseizani.com/