Ούτε για τα σεμινάρια φονικής γραφής σε μια αστική οικία στο Χαλάνδρι! Συρραφή των τίτλων από τέσσερα ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα! 

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος και ο υπότιτλος ενός φιλόδοξου αστυνομικού μυθιστορήματος. Στην περίπτωσή μας όμως είναι απλά η συρραφή τεσσάρων τίτλων ελληνικών μυθιστορημάτων αστυνομικής λογοτεχνίας. Σαν απόσταγμα των αναγνώσεών μου σε αυτό το λογοτεχνικό είδος, δεν ενέχει θέση κριτικής παρουσίασης αλλά περισσότερο αισθήματος ικανοποίησης από την ανάγνωσή τους.

Η αλληλουχία της ανάγνωσης προέκυψε τυχαία, εννοείται, πρώτος διαβάστηκε ο αγαπημένος μου Πέτρος Μάρκαρης και τα «Σεμινάρια φονικής γραφής» (εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ). Έχω την αίσθηση ότι και τον τηλεφωνικό κατάλογο να μας παρουσιάσει ο Μάρκαρης θα το κάνει, με τον τρόπο του, best seller.  Αυτή τη φορά ο οικείος μας αστυνόμος Χαρίτος πρώτον, παίρνει προαγωγή και δεύτερον, ετοιμάζεται να γίνει παππούς!  Εδώ οφείλω να πω ότι για μένα ο Χαρίτος  ό,τι και να κάνει, όπου και να μπλέξει, σε αληθοφανείς ή όχι υποθέσεις, μου αρκεί που έχει την Αδριανή και τα γεμιστά της καθώς και το- τα πήρα στο κρανίο- θυμικό του! Στα «Σεμινάρια φονικής γραφής» είναι σαφές ότι αυτό το θυμικό το ελέγχει κάπως καλύτερα καθώς ωριμάζει με τα χρόνια- τί ωριμάζει, γερνάει λέμε ο Χαρίτος και σε λίγο θα πάρει σύνταξη. Και εμείς οι θαυμαστές του; Τί θα κάνουμε μετά;

Μετά : απλά και ενδεχομένως πολύ κυνικά, βρίσκουμε νεώτερους αστυνόμους!

  Μιράντα Βατικιώτη και «Το μυστικό του Βασιλιά των Γερανιών», (εκδόσεις ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ), «Ένα ημερολόγιο εξιχνίασης φόνου» όπως αναφέρει και στο εξώφυλλο. Ο Χαρίτος εδώ λέγεται Γιώργος Παπαδόπουλος, ένας μοναχικός, σοφιστικέ 40ρης αστυνόμος του τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής-της γνωστής μας ΓΑΔΑ-, με μια ελληνίδα μάνα να του τα πρήζει και ένα «σαίνι» βοηθό που είναι ένας κάγκουρας με χρυσή καρδιά. Οι μορφές τους σκιαγραφούνται όμορφα, αποσπώνται από το χαρτί και αποκτούν οντότητα, χιούμορ και απολαυστική ελληνικότητα. Πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, σύγχρονη, στην Αθήνα της λιτότητας και των κάθε είδους περικοπών, λίγο χαοτική, κάποιες σελίδες λιγότερες δεν θα με χάλαγαν. Σε κάθε περίπτωση ένα ανάγνωσμα 451 σελίδων που δεν το αφήνεις από τα χέρια σου!

Μου αρέσουν τα μυθιστορήματα της Καπάνταη γιατί είναι αυτό που χαρακτηρίζω (σε πολύ κακά ελληνικά) σαν «διαβαστερά».  Στην «Αστική οικία στο Χαλάνδρι» (εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ) η Ισμήνη Καπάνταη αναμετριέται, αν δεν απατώμαι για πρώτη φορά, με την αστυνομική λογοτεχνία. Η πλοκή διαδραματίζεται στην Αθήνα-προ κρίσης, όπου το χρήμα ρέει ακόμη άφθονο για πολλούς. Η Καπάνταη απλώνει με μαεστρία την τράπουλα των χαρακτήρων στο μισό, ακριβώς, βιβλίο. Μου γεννήθηκε η απορία για μια στιγμή, καλά για πόσο ακόμη θα μας παρουσιάζει νέους χαρακτήρες; Ώσπου έφτασα στη μέση του βιβλίου και ξαφνικά, στοπ. Δεύτερο μέρος, το έγκλημα. Η ταχύτητα της αφήγησης ανεβαίνει, γίνεται ασθματική, αποσπασματική, σπαράγματα απολογιών, γρήγορο ξεσκαρτάρισμα υπόπτων και ένα τέλος ψιλοαναμενόμενο και βιαστικά, μου φάνηκε, ολοκληρωμένο αφήνοντας, για τους ρέκτες των αστυνομικών, μερικά κενά.

Μάκης Μαλαφέκας και «Δεν λες κουβέντα» (εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ). Ο τίτλος μου φάνηκε ολίγον μπανάλ αλλά αφού μου είχαν πει καλά λόγια είπα να το διαβάσω. Ξεκίνησα διστακτικά και το τελείωσα σε χρόνο dt. Απνευστί που λένε! Σύγχρονο, σε τόπο και χρόνο καθορισμένο – Αθήνα, καλοκαίρι 2017, το καλοκαίρι της DOCUMENTA- με ήρωα ένα συγγραφέα ( τον τυχαίο μ@λ@κα όπως αυτοπροσδιορίζεται στο βιβλίο) που εμπλέκεται σε μια υπόθεση εξαφάνισης ενός πίνακα. Με αυτή την αφορμή ο Μαλαφέκας ξεδιπλώνει μια ιστορία σπιντάτη, γεμάτη χιούμορ και μπηχτές περί σύγχρονης τέχνης που τσακίζει κόκκαλα. Τραβηγμένη μεν από τα μαλλιά, αλλά και με πολλές αναφορές στο εμπλεκόμενο, διαπλεκόμενο, καλλιτεχνικό και οργανωτικό περιβάλλον της Documenta. Α! και ο τίτλος, μην ξεχνιόμαστε, ήταν απολύτως σωστός αν αναλογιστείς τα λόγια του τραγουδιού που λέει η Μπέλλου!

Άλλωστε και η ίδια η ιστορία της Documenta τραβηγμένη από τα μαλλιά δεν ήταν; – θα θυμόσαστε ασφαλώς τι είδαν τα ματάκια μας σε αυτές τις εκδηλώσεις τέχνης, happenings, installations κλπ ανά την Αθήνα και αλλού, όπου, μεταξύ άλλων τραγελαφικών, οι επεξηγηματικές λεζάντες των περισσοτέρων εκθεμάτων, γραμμένες σε κάτι υβριδικά ελληνικά, ήταν σε πολλές περιπτώσεις μεγαλύτερες και από τα ίδια τα έργα!

Κείμενο- φωτογραφία ¨Μαριάννα Καραβασίλη

Πρώτη δημοσίευση : www.peopleandideas.gr