Στο δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφίας του με τίτλο The Fry Chronicles ο ταλαντούχος και συμπαθής Stephen Fry , μιλάει για όλα τα πράγματα, συνήθειες, τόπους, αλλά και για τους εθισμούς που τον στιγμάτισαν. Όλα περιέργως άρχιζαν από C. Candy, chocolates, οι καραμέλες και οι σοκολάτες, η υπερβολική, μανιώδης κατανάλωσή τους οδήγησε σε caries και cavities, σε τερηδόνα και σάπια δόντια δηλαδή ενώ μια άλλη του λατρεία λεγόταν cigarettes-τσιγάρα.

Ο τίτλος που διάλεξα για την ανάρτηση αναφέρεται τόσο στο περιεχόμενο του βιβλίου όσο και στην προσωπικότητα του συγγραφέα, που είναι έξυπνος και γοητευτικός και με κάνει να φαντάζομαι ότι αν ήταν φίλος μου, θα διασκέδαζα σίγουρα με την συντροφιά του.

Ο Stephen Fry κατάφερε να επιβιώσει, λοιπόν, απ’όλ’αυτά και να βρεθεί, μετά από ένα οδυνηρό πέρασμα απ’τη φυλακή, στο άλλο μεγάλο C της ζωής του, το πανεπιστήμιο του Cambridge, για το οποίο γράφει διεξοδικά και με λεπτομέρειες που άλλοτε μας ενδιαφέρουν κι άλλοτε τις βρίσκουμε ελαφρώς κουραστικές καθώς δεν γνωρίζουμε τα πρόσωπα. Δεν παύουμε πάντως σ’όλη τη διάρκεια του βιβλίου, να θαυμάζουμε την ευφυία του, τις γνώσεις του και την επιλογή των λέξεων. Μας το έχει εξ αρχής δηλώσει ότι είναι λάτρης της γλώσσας, των λογοπαιγνίων και ότι δεν πρόκειται να φανεί φειδωλός. Θα χρησιμοποιήσει πολλές, πάρα πολλές λέξεις για να πει αυτό που θέλει. Θα μας εκμυστηρευθεί πως μια μεγάλη αγάπη της ζωής του αρχίζει από C. Πρόκειται για τα κομπιούτερ που του προσφέρουν την ευκαιρία να βουτήξει στον κόσμο της μάθησης και των γνώσεων.

Ανάμεσα στις ευχάριστες πτυχές της ζωής του και στη σκοτεινή πλευρά της ψυχής του κινείται με τις περιγραφές του αυτός ο πολυταξιδεμένος, εύπορος, επιτυχημένος καλλιτέχνης, που χρειάστηκε από έξι-επτά χρονών να περιπλανηθεί στην δική του Κόλαση των εθισμών, της φυλακής, της μανιοκατάθλιψης και πάμπολλων άλλων περιπετειών.

Η διαδρομή του, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν τελειώνει εκεί. Στο τέλος του βιβλίου συναντά ένα εφιαλτικό C που λέγεται κοκαϊνη...

Παραθέτω στη συνέχεια ένα απόσπασμα από το βιβλίο και ένα σκετς στο οποίο ο πληθωρικός Stephen Fry εντυπωσιάζει το alter ego του, τον διάσημο Hugh Laurie, παραγγέλνοντας φαγητό στα ελληνικά.

«Αντιλαμβάνομαι ότι το να είναι κανείς εκ γενετής προικισμένος με καλή μνήμη αξίζει περισσότερο από κάθε άλλο επίτευγμα αλλά πιστεύω επίσης πως είναι εξ ίσου σπάνιο κάποιος να έχει γεννηθεί πραγματικά με καλύτερη μνήμη όπως και το να έχει γεννηθεί με καλύτερα δάχτυλα ή καλύτερα πόδια. Υπάρχουν σ’όλη τη χώρα νεαροί άντρες και νεαρές γυναίκες που ευτυχώς (ή δυστυχώς) λένε σε όποιον έχει διάθεση να τους ακούσει ότι δεν έχουν κλίση προς τις πανεπιστημιακές σπουδές, ή ότι δεν είναι τόσο τυχεροί ώστε νά’χουν το χάρισμα της καλής μνήμης, κι όμως μπορούν να απαγγείλουν εκατοντάδες στίχους ποπ τραγουδιών και να σου απαριθμήσουν όσες πληροφορίες θέλεις σχετικά με ποδοσφαιριστές, αυτοκίνητα και διασημότητες. Γιατί; Επειδή αυτά τα πράγματα τους ενδιαφέρουν. Έχουν περιέργεια. Αν πεινάς και θέλεις φαγητό, είσαι προετοιμασμένος να κυνηγήσεις παντού και με κάθε τρόπο για να το βρεις. Αν πεινάς για πληροφορίες, είναι το ίδιο. Οι πληροφορίες βρίσκονται παντού τριγύρω μας, τώρα περισσότερο από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν χρειάζεται κάν να μετακινηθείς ή να ξεβολευτείς για ν’ανακαλύψεις διάφορα πράγματα. Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι δεν ξέρουν πολλά είναι γιατί δεν ενδιαφέρονται να μάθουν. Δεν έχουν περιέργεια. Η έλλειψη περιεργείας είναι το πιο παράξενο και το πιο ανόητο μειονέκτημα που υπάρχει».

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

Πρώτη δημοσίευση: peopleandideas 2013