Ο χειμώνας είναι η εποχή της μηλόπιτας. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο «σπιτίσια» μυρωδιά όταν ψήνεται στον φούρνο, πιο λαχταριστή γεύση όταν κόβεις το πρώτο κομμάτι και το απολαμβάνεις αργά αργά με τσάι ή καφέ ένα κρύο απόγευμα. Αρκεί να βρεις τη σωστή συνταγή που να εξασφαλίζει ισορροπία μεταξύ ζύμης και γέμισης, η ζύμη να μοσχοβολάει βούτυρο και να είναι όσο πρέπει τραγανή, το μήλο να είναι ακόμα «ζωντανό», τα μυρωδικά να «ακούγονται» μεν, διακριτικά δε.
Γιατί Κάϊρο δεν είναι μόνο οι Πυραμίδες, τα 5άστερα ξενοδοχεία και τα μουσεία. Είναι και οι άνθρωποι με την καθημερινότητά τους.
«Η Κυρία του κυρίου» είναι μία από τις πιο ευχάριστες και έξυπνες ασπρόμαυρες ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Η δυσάρεστη είδηση του θανάτου της πρωταγωνίστριας Γκέλυς Μαυροπούλου, μου την έφερε στο μυαλό και σκέφτηκα να θυμηθούμε το έργο και μαζί την αγαπημένη αυτή ηθοποιό.
Επί τη ευκαιρία των 75 ετών από την δημιουργία ή την γέννηση του Λούκυ Λουκ, θυμόμαστε τα καλύτερα κόμιξ των Γάλλων και Βέλγων σκιτσογράφων και κειμενογράφων.
Έχω περπατήσει πολλές φορές σε νεκροταφείο. Όχι, δεν έχω κανένα φόβο, κανένα ταμπού, καμία προκατάληψη.
Μια διαφορετική βόλτα στον άλλο Πειραιά.
H μαγευτική Δρέσδη της Γερμανίας, αποτελεί μια εμβληματική πόλη. Παρότι βαρύτατα πληγωμένη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την καταστροφή και του παγκόσμιας ακτινοβολίας, πολιτιστικού αποθέματός της, αναγεννήθηκε με θαυμαστό τρόπο μέσα από τις στάχτες της και σήμερα στέκεται ξανά επιβλητική και υπέρλαμπρη!
Υπέροχες στοές, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη. Από τις πιο γνωστές η Galleria Vittorio Emanuele στο Μιλάνο, οι Les Galeries Royales Saint-Hubert στις Βρυξέλλες, το Μädler Passage στην Λειψία με το περίφημο εστιατόριο Auerbachs Keller που ενέπνευσε τον Γκαίτε όταν έγραφε τον «Φάουστ», και άλλες πολλές, περισσότερο ή λιγότερο γνωστές.
Vespa η αγαπημένη! Η δημιουργία και η πολύχρονη παρουσία του επιτυχημένου δίκυκλου στους δρόμους αλλά και μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες. Μια αγάπη που κρατάει χρόνια!
Δυο τρεις μέρες πριν τις εθνικές γιορτές, ο μονίμως φιλέορτος, ενθουσιώδης και αεικίνητος μπαμπάς μου, μας ξεσήκωνε να ανεβούμε στην ταράτσα για να υψώσουμε τη σημαία.