Από μικρά παιδιά μαθαίναμε πως εκτιμούμε μία προσπάθεια, είτε πετυχημένη είτε αποτυχημένη, με ένα χειροκρότημα.

Τα δύο χέρια ενώνονται και χτυπάνε δυνατά και σταθερά, ενθαρρύνοντας μία σημαντική κατάκτηση και εμψυχώνοντας έναν άνθρωπο στη συνέχιση της προσπάθειάς του.

Σε μία θεατρική παράσταση, σε μία γιορτή του σχολείου, σε μία απόκτηση μεγαλύτερης ζώνης στο καράτε, πάντα ανταμείβουμε με ένα χειροκρότημα την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κατακτήσει, να ψυχαγωγήσει, να ανέβει ένα επίπεδο στην τέχνη του.

Το χειροκρότημα είναι μία απόδειξη ότι η ανθρώπινη ενσυναίσθηση και ομαδικότητα πάντοτε ενδυναμώνει ένα πνεύμα που θέλει να εγκαταλείψει μία προσπάθεια ή προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Είναι μία απόδειξη ότι η επιθυμία της ανθρώπινης φύσης να θέλει ο άλλος να προοδεύει μπορεί με έναν απλό τρόπο να αλλάξει ακόμα και ένα αποτέλεσμα που δείχνει ότι δεν οδεύει προς επιθυμητό αποτέλεσμα.

 Στα μικρά παιδιά, η απλή πράξη του χειροκροτήματος τα ενθαρρύνει να συνεχίσουν την προσπάθεια, βλέποντας ότι έχουν ανθρώπους που εκτιμάνε τον αγώνα τους.

Την ώρα που ένας άνθρωπος σκέφτεται να τα παρατήσει, έρχεται η επιβεβαίωση πως αξίζει να συνεχίσει, ακόμα και αν το αποτέλεσμα δεν είναι τελικά το επιθυμητό.

Είναι βασικό συστατικό της ανθρώπινης προσπάθειας η ανάγκη της να αισθάνεται πως αυτή αναγνωρίζεται. Και το χειροκρότημα περικλείει την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την επιβράβευση, την αναγνώριση.

Μέσω της κίνησης αυτής, επέρχεται αλληλεπίδραση του θεατή με τον καλλιτέχνη, στέλνεται το μήνυμα ότι κατάφερε να τον αγγίξει την ώρα που κατέθετε την ερμηνεία, τον ιδρώτα, την ύπαρξή του ολόκληρη επάνω στη σκηνή.

Το χειροκρότημα είναι μία ιδιαίτερη στιγμή της ανθρώπινης επικοινωνίας, καθώς αποδεικνύεται ότι δεν ισχύει πάντα το ρητό του Τόμας Χομπς «ο άνθρωπος είναι λύκος για το συνάνθρωπο». Τουναντίον, μπορεί να υπάρξουν στιγμές που ο άνθρωπος γίνεται το σκαλί εκείνο της βελτίωσης για το συνάνθρωπο. Ακόμα και η παρηγοριά του όταν η έκβαση ενός αποτελέσματος δεν είναι η προσδοκώμενη.

Είναι μία πράξη αγάπης που ενθαρρύνει, ενδυναμώνει, στηρίζει. Είναι το κοινό που συμμετέχει και μέσα από την εμπειρία του θεατή περνάει στο επίπεδο του εμψυχωτή, του φίλου που στηρίζει ή λέει απλά ένα «ευχαριστώ».

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη

 Σημείωση : η φωτογραφία εξωφύλλου είναι από το https://pixabay.com/