Δεν μιλάμε φυσικά για όποιο κι όποιο μπολερό, αλλά για το περίφημο Bolero του Ravel!

Δεν μιλάμε για το «κοντό γυναικείο ρούχο με μανίκια που καλύπτει τους ώμους, την πλάτη και μικρό μέρος του θώρακα μπροστά» ούτε για το μπολερό ως « είδος λατινικής μουσικής σε αργό ρυθμό και γλυκιά μελωδία που χορεύεται στη λατινική Αμερική, στην Κούβα, το Εκουαδόρ και την Λιβύη (;!)» (αμφότερες οι πληροφορίες από την Βικιπαίδεια).

 Ο λόγος είναι για το Bolero του Maurice Ravel που ο συνθέτης παρουσίασε το 1928 και παραμένει έκτοτε ένα από τα πλέον δημοφιλή ακούσματα στο χώρο της κλασσικής μουσικής. Ως μουσική μπαλέτου, για το οποίο άλλωστε και γράφτηκε, έχει χορογραφηθεί υπέροχα από τον Maurice Bejart, αλλά και από τον Roland Petit . Εκτός από μουσική για μπαλέτο, αγαπήθηκε και χρησιμοποιήθηκε αυτούσιο ή αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς για πολλούς μουσικούς όλου του φάσματος όπως ο Frank Zappa ή το συγκρότημα  Pink Martini  (http://www.apotis4stis5.com/more-music/klasiki-mousiki/2668-bolero-ravel)

Αλλά, ούτε για αυτά τα πoλυαγαπημένα Μπολερό μιλάμε.

 Μιλάμε για τα Μπολερό των δεινοσαύρων, ναι, των δεινοσαύρων. Φαίνεται ότι αυτά τα τεράστια θηλαστικά, που έχουν εξαφανισθεί από προσώπου γης εδώ και 65 εκατομμύρια χρόνια  εξάπτουν τη φαντασία των δημιουργών κινουμένων σχεδίων. Σε τρία από αυτά μάλιστα, όχι απαραίτητα φτιαγμένα για παιδιά,  έχει χρησιμοποιηθεί για μουσική επένδυση το περίφημο Μπολερό και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό.

 Αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι το σουρεάλ, κλειστοφοβικό κινούμενο ρωσικής παραγωγής του 1992 που εμπνεύστηκε ο Ivan Maximov. Σκοτεινό και μυστηριώδες, υπό τους ήχους της πάντα υπέροχης μουσικής του Ραβέλ, με ένα περήφανο όσο και ιδιόμορφο ον που παραπέμπει ευθέως σε ξαδελφάκι των δεινοσαύρων!

Κείμενο: Μαριάννα Καραβασίλη