Η Αριστέα Δαμιανίδη-Παπαθανασίου, με την αφοπλιστική ματιά της παιδούλας που υπήρξε τότε, καταγράφει πώς της δημιουργήθηκε η απέχθεια για τα χιόνια τον καιρό της Ιταλικής Κατοχής στο Αγρίνιο! 

Για να βάλω φωτογραφία με χιόνια έψαξα τα άλμπουμ του άντρα μου, στα δικά μου δεν βρήκα καμία. Όχι πως δεν είχαμε χιόνια στους χειμώνες μας, αλλά μου έτυχε να τα αντιπαθήσω τη χρονιά που με κλείσανε στο βουνό, και ποια χρονιά..

Ήταν το 1940, το χειμώνα του πολέμου. Με τους πρώτους βομβαρδισμούς τη μάνα μου την έπιασε πανικός. Της μπήκε η ιδέα ότι θα βομβάρδιζαν οι Ιταλοί το σταθμό του τραίνου, κι εμείς μέναμε δίπλα. Ετοίμασε ένα βαλιτσάκι και μας έτρεχε στα καταφύγια μέρα νύχτα όποτε χτυπούσε η σειρήνα. Είχαν σπάσει τα νεύρα της, και κάποια στιγμή αποφάσισε πως έπρεπε να καταφύγουμε στο εξοχικό μας σπίτι, πάνω στον Άη Βλάση!

Και πες πες τον κατάφερε τον πατέρα μου να μας πάει να μείνουμε κει, εμάς τα παιδιά μαζί με τη μαμά μας. Η γιαγιά δήλωσε ότι δεν θα άφηνε το σπίτι, κι ο πατέρας μου μαζί με το μεγάλο μου αδερφό γύρισαν αμέσως στο Αγρίνιο μόλις μας εγκατέστησαν. Τρομάξαμε να φτάσουμε στο σπίτι, τρομάξαμε ν' ανάψουμε το τζάκι, να το ζεστάνουμε λίγο. Κι όταν σε λίγες μέρες άρχισε να χιονίζει χαρήκαμε στην αρχή, αλλά λίγες μέρες μετά, όταν μας έκλεισε το χιόνι στο σπίτι, και δεν περνούσε ψυχή να πούμε μια καλημέρα, μας έπιασε κατάθλιψη.

Μια νύχτα έριξε χιονοθύελλα κι η στέγη μας κόντεψε να πέσει. Περνούσαν οι μέρες μέσα στην ανημπόρια και την πλήξη, και μόνο ένα περιστατικό ήρθε να τη σπάσει λίγο: μια μέρα προσγειώθηκε στις πλαγιές ένα πολεμικό αεροπλάνο εγγλέζικο που είχε πάθει βλάβη, κι ο πιλότος με το πλήρωμα βρέθηκαν ουρανοκατέβατοι κυριολεκτικά στο χωριό να μην έχουν κανένα τρόπο να συνεννοηθούν. Έφτασαν στην πλατεία και βρήκαν ρωτώντας τον πρόεδρο, ο οποίος τους είπε:

-Α, σπιτίγκλις θες; Έλα μαζί, θα σε πάω στο σπιτίνγκλις!

Εμείς ήμασταν το σπιτίγκλις. Μιλούσαμε αγγλικά και εξηγήσαμε στον πρόεδρο τι ήθελαν οι τρεις Άγγλοι. Ακόμα θυμάμαι τον έναν, τον είχα φυσικά ερωτευτεί κεραυνοβόλα. Τον έλεγαν Μαξ.

Πέρα από αυτή τη συνάντηση ο χειμώνας εκείνος μέσα στην ομορφιά των χιονισμένων βουνών ήταν για μένα ένας εφιάλτης. Ήθελα να γυρίσω στο Αγρίνιο, στις φίλες μου, κι αφού έκλαψα επί μέρες με άφησε η μαμά μου να φύγω με ένα γκαζοζέν-τα κανονικά αυτοκίνητα ήταν επιταγμένα-το οποίο χάλασε λίγο έξω από το χωριό και γύρισα πίσω κλαίγοντας από λύσσα.

Με έσωσε ο βομβαρδισμός, κατά κάποιο τρόπο. Όταν έπεσαν τελικά οι βόμβες στο Αγρίνιο ανέβηκαν όλοι στο χωριό κατόπιν εορτής, και μπορέσαμε να φιλοξενήσουμε τις αγαπημένες μου φίλες.

Μια και δεν έχω ούτε φωτογραφίες από το χιόνι λοιπόν, βάζω αυτή που είναι τραβηγμένη στην Πάρνηθα δέκα χρόνια πριν, το 1930. Ο άντρας μου εδώ είναι ακόμα πολύ νέος, παίζουν με τους φίλους του στα χιόνια, και θα μπορούσε να είναι ακόμα και οι τρεις άγγλοι με τα βρετανικά τους γιλέκα και την άνεση να βρίσκονται χωρίς πανωφόρι στα χιόνια.

Σ.Σ Η αναμνηστική φωτογραφία και το άρθρο προέρχονται από "Το blog της Αριστέας", στο οποίο βρίσκουμε καταγραφές για γεγονότα, ήθη και έθιμα μιας παλαιότερης Ελλάδας όπως τα βίωσε και κατέγραψε η συγγραφέας του η οποία δεν βρίσκεται πια εν ζωή. Η αναδημοσίευση γίνεται με την άδεια της κόρης της Άννας Δαμιανίδη την οποία και ευχαριστούμε.