Ήταν ένα ήρεμο μεσημεράκι, όταν έλαβα εκείνο το πολυπόθητο μήνυμα από έναν εκδοτικό οίκο που μου είχε γεμίσει το μάτι και την καρδιά από την απόσταση.

Επιτέλους, μήνες αδιάκοπης προσπάθειας έτοιμοι να ανταμειφθούν από άλλους επαγγελματίες που εκτιμήσανε τη δουλειά μου.

Κοιτώντας έπειτα πίσω, γέλασα με λίγα χάχανα για την πορεία μέχρι εδώ.  

Και επί τη ευκαιρία, ας συζητήσουμε λίγο για αυτό.  

Πόσοι πιστεύουν πως οι συγγραφείς πρέπει να είναι 60 ετών, συνταξιούχοι, που να γράφουν άρλεκιν βιβλία για να μπορούν να γράφουν επαγγελματικά; Πόσοι πιστεύουν πως η συγγραφή είναι κάτι εύκολο;  

Αρκετοί.  

Η απάντηση είναι αρκετά διαφορετική από αυτό που έχει ο κάθε ένας στο μυαλό του όμως.  

Η επαγγελματική συγγραφή απαιτεί ώρες ατελείωτες θυσιών. Θυσίες οι οποίες απαιτούν δέσμευση, και δεσμεύσεις οι οποίες απαιτούν αντοχές.  

Εξαιρετικά απαράμιλλες αντοχές.  

Ένας συγγραφέας είναι σίγουρο πως θα αφιερώσει ώρες για έρευνα, ώρες στη μοναξιά, και ώρες μέχρι να πάρει την έμπνευση για να γράψει κάτι που θα βγει από την καρδιά του.  

Στην εξίσωση φυσικά δεν περιλαμβάνονται, οι οικονομικοί παράγοντες, η χρονοτριβούσα διαδικασία συγγραφής και μετέπειτα έκδοσης ενός βιβλίου, ή ακόμη και οι πιο απλές δυσκολίες marketing του γραμμένου υλικού, σε όποια μορφή του.  

Και σαν να μην φτάνανε όλα αυτά, σε μια συζήτηση με μια καταξιωμένη φίλη συγγραφέα παιδικών βιβλίων, θίχτηκε το θέμα πως οι περισσότεροι που θα διαβάσουν, θα διαβάσουν κάτι απλό, παρά κάτι που είναι περίπλοκο. Άσχετα με τη συγγραφική ποιότητα ή πολυπλοκότητα που κρύβεται πίσω από αυτό.  

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις δυσκολίες όμως, όντας ένας νέος άνθρωπος της συγγραφής, αυτό που βίωσα και είδα, είναι το εξής:  

Πολλοί θα κρίνουν, άλλοι τόσοι θα αμφισβητήσουν, και ακόμη περισσότεροι θα αγνοήσουν.  

Αυτό όμως δεν πρέπει να αποθαρρύνει τους νέους ανθρώπους από το να ασχοληθούν με τη συγγραφή. Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι που κάποιος μπορεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χώρο, και άλλες τόσες μέθοδοι για να εκφραστεί αυτός και η ψυχή του.  

Εξ άλλου, αν δεν κάνω λάθος, ήταν στα πιστεύω του Ελύτη και του Σεφέρη το εξής: “Να γράφουμε για να επηρεάσουμε το μέλλον προς το καλύτερο”.  

Οπόταν, εάν είναι να γραφτεί κάτι που θα αλλάξει τον κόσμο έστω και λίγο προς το καλύτερο, αξίζει κάθε θυσία. Και όσα φέρει μαζί του, θα φέρει.  

Ως μια μικρή κατάθεση ψυχής, θα συμβούλευα όλους τους νέους συγγραφείς να δουλέψουν όσο περισσότερο μπορούν. Να κρατούν ψηλά και περήφανα το ανάστημα τους, και να ελπίσουν σε ένα καλύτερο και πιο δημιουργικό μέλλον.  

Το μέλλον εξ άλλου το φτιάχνουμε εμείς, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν αυτού που θα θέλαμε να ζούμε τώρα.

Κείμενο: Στέλιος Νικολάου (Νισολομού)