Μετά από χρόνια ολόκληρα, το μικρό παιδί ξεθάρρεψε και αναπήδησε μέσα μου, ζητώντας μου επίμονα να αγοράσω ένα καινούργιο περιοδικό Ντόναλντ. Ποιές ήταν οι εντυπώσεις μου;

Με τις περιπέτειες αυτού του υπέροχου παπιού που έχει τις περισσότερες φορές άδεια τσέπη και τσιριχτή φωνή, μεγάλωσα. Με τις γκάφες και τα αστεία ευτράπελα διασκέδασα, με την πάπια που δε φοράει εσώρουχο παρά μόνο μία ναυτική μπλούζα. Αλλά θυμάται να τυλίξει την πετσέτα στο κάτω μέρος του σώματός του όταν βγει από το μπάνιο!

 Είχα διαβάσει ότι το έτος 2013, το Ντόναλντ και όλα τα αγαπημένα περιοδικά κόμικ (Μίκυ Μάους, Αλμανάκο, Κόμιξ), είχαν μείνει χωρίς εκδότη. Ο επί χρόνια εκδότης τους Ευάγγελος Τερζόπουλος πήρε την απόφαση να σταματήσει την έκδοση των περιοδικών, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στις Ελληνικές εκδόσεις και την παιδική μας ηλικία. Οι λόγοι εκτός από την οικονομική ύφεση θα μπορούσαν να είναι και η προσπάθεια της ίδιας της Disney να προσελκύει το ενδιαφέρον με καινούργιες σειρές και ταινίες, προσπαθώντας να καινοτομήσει με καινούργιους ήρωες.

Διαβάζω ότι τα δικαιώματα της έκδοσης για το περιοδικό «Ντόναλντ» απέκτησε η Καθημερινή. Όπως και όλων των άλλων κλασικών παιδικών Disney περιοδικών.

Μετά από χρόνια, αποφάσισα να αγοράσω ξανά το αγαπημένο μου παιδικό περιοδικό. Η συγκίνηση μεγάλη, θα ξεφυλλίσω ξανά τις περιπέτειες του μοναδικού αυτού παπιού, θα μυρίσω το άρωμα του φρεσκοτυπωμένου χαρτιού.

Περισσότερο, ήθελα να δω αν θα μου γεννήσει το ίδιο συναίσθημα, πόσο διαφορετικό θα έχει γίνει μετά από τόσα χρόνια.

Το τεύχος εξωτερικά το βρήκα ολίγον διαφορετικό. Στα παλαιότερα τεύχη, ο τίτλος αναγραφόταν στο εξώφυλλο, διάβαζες π.χ Ο Ντόναλντ διαφημιστής. Τώρα, ο τίτλος αναγράφεται μόνο στη ράχη.

Οι ιστορίες είχαν χιούμορ, όμως κάτι δε μου παρακίνησε το ίδιο συναίσθημα με το παλαιότερα έτη. Οι ιστορίες είχαν χιούμορ, αλλά αισθάνθηκα πως δεν ήταν το ίδιο εμπνευσμένες με τα παλαιότερα έτη.

Αναφερόμενη στην εικονογράφηση του τεύχους, παρατήρησα πως οι διάλογοι μέσα στα συννεφάκια είχαν πιο μαύρο  χρώμα και η εικόνα ήταν πιο έντονη.

Ο χαρακτήρας του Ντόναλντ –μιλάω πάντα για εμένα – δε μου έβγαλε αυτή την αθωότητα, αυτό το αστείο του χαρακτήρα του που απολάμβανα στα παλαιότερα έτη. Ήταν πιο κοφτός, πιο απόμακρος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε χιούμορ και δεν ήταν αστείος.

Επαναλαμβάνω, όλα αυτά είναι δικές μου εκτιμήσεις. Ίσως να ευθύνεται και η ηλικία μου, στα 29 μου δεν έχω την αυθορμησία των 15 μου και κρίνω τα παιδικά μου αναγνώσματα με διαφορετικό μυαλό. Ίσως να ευθύνεται και η τεράστια χρονική απόσταση, καθώς είχα απομακρυνθεί από τα καινούργια τεύχη, με αποτέλεσμα να μην έχω εξοικειωθεί ακόμα και να μου φαίνεται «περίεργη» η κάθε αλλαγή. Δεν μπορώ να πω πως δε γέλασα και πως δε χάρηκα με όλες τις θύμισες να επιστρέφουν στο μυαλό μου. Αναμνήσεις από τα παλιά τεύχη, από τις ιστορίες που συντρόφευσαν την παιδική ανεμελιά και που τώρα επέστρεψαν στο στρόβιλο της ενήλικης ζωής. Το αποτύπωμα ακόμα δυνατό, δε σβήστηκε από το βηματισμό που απλά άλλαξε παπούτσια για να περπατήσει σε πιο ενήλικα μονοπάτια και όχι για να τρέχει ανέμελο.

 Όμως, το Ντόναλντ είναι ένας σταθμός στην παιδική ζωή των περισσότερων από εμάς. Και ακόμα και αν δε με «άγγιξε» το καινούργιο τεύχος, αυτό δεν αναιρεί πως μου χάρισε ξανά ωραίες στιγμές.

Ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει έτσι και αλλιώς. Και ούτε και το ίδιο το Ντόναλντ θα μπορούσε να διαφέρει από αυτό..

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη