Ακόμα και αν δεν είσαι ο τύπος του καλοκαιριού, για ένα και μόνο λόγο το προσμένεις σίγουρα: για το παγωτό!

Το καλοκαίρι το παγωτό έχει την τιμητική του, σερβίρεται παντού, βρίσκεται παντού, από το πιο πολυτελές εστιατόριο μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς. Υπάρχει σε κάθε κέρασμα, συντροφεύει κάθε γλυκό, υπάρχει παντού.

Και εκεί που ο ιδρώτας τρέχει από κάθε πόρο του δέρματος, από κάθε μέρος του κορμιού, σου έρχεται η ξαφνική αναλαμπή πως έχεις αφήσει εκείνο το κουτί με παγωτό στο ψυγείο. Και έρχεται το γέλιο άξαφνα στα χείλη σου!

Όποια γεύση και αν διαλέξεις, το παγωτό το ίδιο γευστικό και δροσερό θα είναι. Θέλεις να δοκιμάσεις τσιχλόφουσκα; θέλεις σοκολάτα; θέλεις βανίλια; θέλεις μπανάνα; όλες οι γεύσεις προσφέρουν μία απίστευτη γλύκα στον ουρανίσκο, μία γλυκιά επίγευση στο στόμα.

Πληροφορίες για τη προέλευση του παγωτού

Όλες οι ιστορικές πληροφορίες που έχουμε για την προέλευση και αρχική δημιουργία του παγωτού, φέρνουν ως πρώτες πηγές ύπαρξής τα μέρη στα οποία υπήρχε πρόσβαση σε χιόνι και πάγο. Όλες οι υπάρχουσες πληροφορίες, φέρνουν ως πρώτες χώρες δημιουργίας παγωτού την Κίνα και ως πρώτο υλικό συντήρησης το χιόνι Ιμαλάϊων.

Ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής των γλυκών

Είχα πάντοτε την εντύπωση πως το παγωτό είναι το ένα και μοναδικό γλυκό που υπάρχει. Όλα τα άλλα υπάρχουν απλά και μόνο για να λες πως υπάρχει και άλλο γλυκό εκτός από το παγωτό. Δεν υπάρχει γλυκό που να το συναγωνίζεται, δεν υπάρχει γλύκισμα που να μπορεί να αντιπαρατεθεί μαζί του, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να του αντισταθεί.

Το παγωτό μπορείς να το τρως για ώρες, δε σου βαραίνει ποτέ το στομάχι (ακόμα και αν οι θερμίδες αυτό δεν το αντιλαμβάνονται και σε παχαίνουν το ίδιο!). Βάζεις την ταινία να παίζει, τελειώνει μετά από δύο ώρες, αλλά εσύ διαπιστώνεις πως συνεχίζεις να τρως δίχως να το καταλαβαίνεις. Δεν το σταματάς ποτέ, η κίνηση γίνεται πλέον μηχανική και πρέπει να το συνειδητοποιήσεις και να επαναφέρεις σταδιακά τον εαυτό σου στην πραγματικότητα.

Υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη αυτό που να μην πεθαίνει για παγωτό; Δε νομίζω…

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη