Αν ήθελα να περιγράψω τη Σουσάνα, θα έλεγα ότι είναι όμορφη, ότι είναι Ισπανίδα, ότι είναι μαμά πέντε παιδιών, ότι είναι τρομερά (δηλαδή σε σημείο τρόμου) χιουμορίστρια, μα πάνω απ’ όλα ότι είναι μαγείρισσα. Μαγείρισσα με Μ κεφαλαίο. Όχι όμως η κλασική μαγείρισσα που παίζει στα δάχτυλα μερικές δεκάδες συνταγών τις οποίες ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά και τις εκτελεί με μεγάλη ευκολία. Είναι πιο εγκεφαλική.

Κατ’αρχάς έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη από βιβλία μαγειρικής η οποία συνεχώς εμπλουτίζεται. Από τότε μάλιστα, που ανακάλυψε και το Ίντερνετ, οι ορίζοντές της έχουν ανοίξει ακόμα περισσότερο. Τις συνταγές δεν τις διαβάζει απλώς. Τις μελετάει. Και όταν έρχεται η ώρα της εκτέλεσης, τις ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια. Από τότε που άρχισε να μαγειρεύει, θα πρέπει να έχει δοκιμάσει χιλιάδες συνταγές. Συνταγές κάθε εθνικότητας και κάθε τύπου. Συνταγές φαγητών και συνταγές γλυκών για κάθε γούστο.

Η Σουσάνα λοιπόν είναι μια εξερευνήτρια των γεύσεων. Είναι μια πειραματίστρια. Σε τέτοιο βαθμό που κάποτε η κόρη της τη ρώτησε «γιατί τα άλλα παιδιά τρώνε φαγητό κι εμείς τρώμε… πειράματα;» (Δεν θα ξεχάσω ποτέ που μια φορά ανάγκασε τα βλαστάρια της να φάνε ένα ψάρι με κόρνφλεϊκς και σοκολάτα— συνταγή που προφανώς της είχε φανεί ενδιαφέρουσα). Η τόλμη της μπορεί πότε πότε να την οδηγούσε σε φιάσκο, όμως τη βοήθησε επίσης να ανακαλύψει ένα σωρό ονειρεμένες νοστιμιές που τις χαίρονται όχι μόνο η οικογένειά της αλλά και οι φίλοι της (στους οποίους, για καλή μου τύχη, συγκαταλέγομαι κι εγώ). Φτιάχνει μόνη της μυρωδάτο, πολύσπορο ψωμί και εκπληκτικά χειροποίητα ζυμαρικά. Οι συγκεντρώσεις στο σπίτι της για το «ροσκόν» (ένα τσουρέκι που τρώνε οι Ισπανοί τη μέρα που οι τρεις Μάγοι φέρνουν δώρα στα παιδιά) έχουν γράψει ιστορία. Οι τερίν που φτιάχνει είναι απαράμιλλες. Το ίδιο και οι μηλόπιτές της. Το γκασπάτσο της απολαυστικά δροσιστικό. Το «τρες λέτσες» της είναι το αγαπημένο γλυκό των παιδιών. Τα κρέατα που μαγειρεύει έχουν υπέροχη τραγανή κρούστα ή αρωματικές σάλτσες που πάντα σε αφήνουν με ένα ερωτηματικό για το μυστικό της νοστιμιάς τους.

Ένα από τα γαστριμαργικά φετίχ της είναι οι φράουλες. Αυτό το κατακόκκινο, πανέμορφο, πεντανόστιμο και αρωματικότατο φρούτο. Όσο ζούσε στην Ελλάδα, της άρεσε να πηγαίνει στη λαϊκή και η μυρωδιά της φράουλας σηματοδοτούσε για κείνη τον ερχομό της άνοιξης. Ανάμεσα στις πιο επιτυχείς ανακαλύψεις της είναι και η παρακάτω συνταγή μιας τάρτας φράουλας, που μας έφτιαξε πριν από δυο χρόνια μετά από ένα ξεποδάριασμα στους δρόμους της Βαρκελώνης. Μια τάρτα με τραγανό μπισκότο και ζουμερό περιεχόμενο που το άρωμά της, ενώ ακόμα ψηνόταν, μας έσπαγε τη μύτη και έκανε τα σάλια μας να τρέχουν. Και που την εξαφανίσαμε σε χρόνο ρεκόρ μόλις βγήκε από τον φούρνο.

ΤΑΡΤΑ ΦΡΑΟΥΛΑΣ

Για τη ζύμη

250 γρ. βούτυρο που έχουμε αφήσει εκτός ψυγείου μισή ώρα

200 γρ. ζάχαρη

2 αυγά

500 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ

Για τη γέμιση

500 γρ. φράουλες

4 κοφτές κουταλιές κορν φλάουρ

200 γρ. ζάχαρη

2 κουταλιές ζάχαρη για πασπάλισμα

Εκτέλεση

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Ανακατεύουμε το αλεύρι με το μπέικιν πάουντερ και τη ζάχαρη. Προσθέτουμε τα αυγά και το βούτυρο σταδιακά, ενώ ζυμώνουμε με τα χέρια. (Αν έχουμε μίξερ με γάντζο, ρίχνουμε όλα τα υλικά μαζί, αφού έχουμε τεμαχίσει το βούτυρο, και ανακατεύουμε μέχρι να έχουμε μια ομοιόμορφη μαλακή ζύμη). Αφήνουμε τη ζύμη να «ξεκουραστεί» μισή ώρα στο ψυγείο. Βουτυρώνουμε ένα πυρίμαχο σκεύος, διαμέτρου 30 εκ., και απλώνουμε τα 2/3 της ζύμης. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τις φράουλες με το κορν φλάουρ και τη ζάχαρη. Μεταφέρουμε το μίγμα στη ζύμη. Με την υπόλοιπη ζύμη φτιάχνουμε λωρίδες και τις βάζουμε χιαστί πάνω από τις φράουλες όπως στην πάστα φλώρα. Αλείβουμε τις λωρίδες με αυγό. Πασπαλίζουμε με ζάχαρη. Ψήνουμε 50-55 λεπτά.

Κείμενο: Όλγα Λαζοπούλου

Πρώτη δημοσίευση: peopleandideas