Το Maid, η Υπηρέτρια δηλαδή, είναι μια από τις πιο πρόσφατες μίνι-σειρές του Netflix που ξεκίνησα να βλέπω γιατί έψαχνα για κάτι μη-βίαιο και μη-δυστοπικό και γιατί είδα ότι έπαιζε η Andy Mac Dowell. Κι ευτυχώς το Maid αποδείχθηκε μια πάρα πολύ καλή σειρά που αξίζει να δείτε για πολλούς περισσότερους λόγους απ’αυτούς που σας ανέφερα πριν.

Η σειρά είναι βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Στέφανι Λαντ (2019) Maid: Hard Work, Low Pay, and a Mother's Will to Survive (Υπηρέτρια: Σκληρή δουλειά, λίγα λεφτά και η θέληση μιας μητέρας να επιζήσει). Η ηρωίδα (στην κυριολεξία) μια νεαρή γυναίκα, η Άλεξ, ξυπνά στη μέση της νύχτας, σηκώνεται κρυφά από το κρεβάτι όπου κοιμάται ο σύντροφός της και με την δύο ετών κόρη τους αγκαλιά μπαίνει γρήγορα στο αυτοκίνητο και φεύγει. Δεν ξέρουμε πού πάει και δυστυχώς ούτε κι η ίδια ξέρει. Η Άλεξ (Margaret Qualley) έχει ελάχιστες επιλογές και ακόμη λιγότερα χρήματα. Ξεκινά με μόλις 18 $, και βλέπουμε το ποσό να μειώνεται στην άκρη της οθόνης με κάθε τι που αγοράζει. (Ένα έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα που προσθέτει αγωνία στον θεατή.) Τελικά η Άλεξ βρίσκει μια δουλειά ως υπηρέτρια με την ώρα σε μια άκαρδη εργοδότρια. Για να κρατήσει τη δουλειά, πρέπει να βρει κάποιον να κρατάει την κόρη της. Και χωρίς χρήματα για να πληρώσει μια νταντά ή παιδικό σταθμό, η μόνη της επιλογή είναι και πολύ ριψοκίνδυνη: Η ίδια της η μητέρα (Andie MacDowell), μια ιδιόρρυθμη γυναίκα, γλύπτρια και ζωγράφος, ελεύθερη ψυχή αλλά δυστυχώς μανιοκαταθλιπτική.

Στην πορεία της σειράς η Άλεξ περνάει τα μύρια όσα. Αγωνίζεται να σταθεί όρθια, να κρατήσει το κοριτσάκι της, να μείνει μακριά από τον τοξικό σύντροφό της, να μαζέψει κάποια χρήματα, να επιζήσει, με λίγα λόγια. Σ ‘όλον αυτόν τον αγώνα η Άλεξ είναι τελείως, μα τελείως μόνη της. Κανένα στήριγμα, καμιά ουσιαστική βοήθεια από πουθενά. Την παρακολουθούμε με σφιγμένη την καρδιά να τρέχει απεγνωσμένα όπου μπορεί να σκεφτεί, να τρελαίνεται με την γραφειοκρατία, να δουλεύει καθαρίζοντας σιχαμένα σπίτια, να παλεύει να τακτοποιήσει κάπου την κόρη της και να προσπαθεί να συνεννοηθεί με την διπολική μαμά. Η σχέση μάνας και κόρης είναι καθοριστική. Η μάνα την αγαπάει, λατρεύει και την εγγονούλα της, νομίζεις ότι θα έκανε τα πάντα γι’αυτές και η ίδια πιστεύει ότι αυτό κάνει, αλλά η ασθένειά της δεν την αφήνει και τελικά μάλλον ζημιά κάνει.

Σας είπα ότι άρχισα το Maid γιατί δεν ήθελα βία και δυστοπικές κοινωνίες. Όμως στα 10 επεισόδια του Maid είδα και έζησα θα έλεγα, μια κοινωνία τόσο απάνθρωπη και σκληρή που ξεπερνά την φαντασία. Η ενδοοικογενειακή βία που ζούσε στο σπίτι της (και που δεν είχε χωνέψει και η ίδια περί τίνος επρόκειτο, επειδή απλώς δεν έτρωγε ξύλο, αλλά ο σύντροφος της είχε βίαια ξεσπάσματα, έπινε, ούρλιαζε, έβριζε, έφερνε γκόμενες στο σπίτι κι έσπαγε ό,τι έβρισκε), η φτώχεια κι η ανέχεια, οι συνάνθρωποι που κοιτάνε μόνον την πάρτη τους, ένας κόσμος τόσο σκληρός, καταστάσεις που σε οδηγούν στη τρέλλα ή στον γκρεμό, και κυρίως η συνειδητοποίηση ότι σ’αυτήν τη ζωή είσαι εντελώς μόνη, χωρίς κανένα στήριγμα, δεν συγκρίνονται με καμιά κλασσική σκηνή βίας και με καμιά μελλοντολογική ταινία. Γιατί απλώς το Μaid είναι η ρεαλιστική απεικόνιση ενός κομματιού της σημερινής αμερικανικής κοινωνίας. Είναι η ζωή κάποιου ανθρώπου που γεννήθηκε σε λάθος μέρος ή που έκανε λάθος επιλογές ή που κάποιοι άλλοι έκαναν λάθος επιλογές γι’αυτόν.

Μην αποφύγετε να δείτε την εξαιρετική αυτή σειρά από φόβο ότι θα σας μαυρίσει την καρδιά. Η ηρωίδα Alex και το κοριτσάκι της είναι αξιαγάπητες γιατί παλεύουν με κάθε τρόπο να σταθούν όρθιες. Η Alex - Margaret Qualley και η ιδιαίτερη μάνα της, Paula - Andie MacDowell (που είναι και στην πραγματικότητα μάνα και κόρη) δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο καλή ηθοποιός είναι η Andie MacDowell και ήταν απόλαυση εδώ και υπέροχη έκπληξη η εξ ίσου ταλαντούχα και όμορφη κόρη της. Δείτε το Maid, δεν έχει μόνο δυστυχία και μαυρίλα. Θα δείτε μια αξιοπρεπή νέα γυναίκα που θέλει πάση θυσία να ξεφύγει από την μιζέρια και να δώσει μια καλή ζωή στο παιδί της. Θα δείτε και λίγους καλούς ανθρώπους που βοηθούν, θα δείτε την αγάπη της μάνας (είπαμε υπάρχουν δυο μάνες στην ιστορία) αλλά και της κόρης και βέβαια θα δείτε μια καλλιτεχνικά άρτια σειρά με σπουδαίες ερμηνείες, σκηνοθεσία και σενάριο. Και για το τέλος να προσθέσω μια σκέψη που είχα όσο έβλεπα την σειρά. Ότι εδώ στην Ελλάδα (με τα πολλά στραβά κι ανάποδα) ακόμα κρατάμε ως κοινωνία, δεν έχουμε γίνει τόσο στυγνοί κι απάνθρωποι. Νομίζω έχουμε ακόμα την αίσθηση του να βοηθήσω κάπως τον διπλανό μου. Έτσι μου φαίνεται και θα ήθελα να μάθω αν συμφωνείτε.

Κείμενο: Marlykon