Σνόμπαρα πάντοτε τη συγκεκριμένη σειρά, ειδικά όταν ήμουν παιδί των δώδεκα και δεκαπέντε, τότε που η τηλεόραση την πρόβαλλε συχνά σε όχι τόσο πρωινές ώρες, όπως τώρα. Τη θεωρούσα χαζή, μέχρι και διαβρωτική για την ηθική της ιδιωτικής τηλεόρασης, καθώς τόσο απροκάλυπτα, αναδείκνυε το εξωγαμιαίο σεξ του παντρεμένου και την απιστία. Πράξεις τις οποίες καταδικάζω και τώρα, εννοείται.

Στην πορεία, παρακολουθώντας την ξανά, διέκρινα μερικά σημαντικά της μηνύματα τα οποία η αλήθεια είναι χρειάζεται μία εμπειρία ζωής (έστω και μικρή), ώστε να τα αντιληφθείς.

Και αν ο Σίγκμουντ Φρόυντ διατράνωνε συχνά πως «το πραγματικό αρσενικό είναι μονογαμικό», η απιστία είναι ένας ακανθώδες θέμα των ερωτικών σχέσεων. Για ποιο λόγο κάποιος απιστεί; είναι μία βαθύτερη αιτία ή απλώς ο ίδιος δεν έχει τον απαραίτητο έλεγχο στις παρορμήσεις και την ενδεδειγμένη ηθική για να αντισταθεί σε έναν πειρασμό; Η απιστία είναι γραμμένη στο DNA του ανθρώπου με τη φύση του να είναι πολυγαμική ή απλά δεν αγαπάει τόσο πολύ τον άνθρωπο που έχει για ταίρι του και προσπαθεί να το αντικαταστήσει;

Το «Και οι Παντρεμένοι έχουν ψυχή» είναι το καλύτερο τηλεοπτικό σενάριο του εκλιπόντος σεναριογράφου Λευτέρη Καπώνη, το οποίο χάρισε στην ελληνική τηλεοπτική μυθοπλασία, έναν από τους καλύτερους τηλεοπτικούς χαρακτήρες όλων των εποχών : τον μυθικό Ακάλυπτο, ο οποίος συμβόλισε την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής εκείνης. Ο άνθρωπος που φέσωνε όλο τον κόσμο, αδιόρθωτος γυναικάς ο οποίος ενώ απατούσε ασταμάτητα τη γυναίκα του, ζήλευε την ίδια παθολογικά, ενώ εκείνη ήταν πάντοτε πιστή. Πίστες, λεφτά, καλοπέραση, γκλαμουριά, όλα αυτά που επίτασσε η επιταγή της «καλοπέρασης», ενός κλασικού ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ των 90’s. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος στον πιο θρυλικό ρόλο της καριέρας του, ούτε η Αστροφεγγιά, ούτε η Παραγγελιά, ούτε κανένας άλλος ρόλο ξεπερνά το μεγαλείο, την τρέλα, την υποκριτική του δεινότητα στον «φευγάτο» Ακάλυπτο.  Ακόμα και αν με τις απόψεις του μπορεί να με χωρίζει μία άβυσσος, αναγνωρίζω την υποκριτική του δεινότητα, την μαεστρία με την οποία απέδωσε τον συγκεκριμένο ρόλο.

Αυτό τον «ό,τι να ναι» τύπο με τα μαλλιά του που είναι καρφάκια, τις γραβάτες με τα Looney Tunes, αλλά και τη συμπεριφορά μωρού παιδιού. Ένας ρόλος ευλογία και κατάρα μαζί.

Ο Ακάλυπτος είχε πτυχίο στην τέχνη του φλερτ και της κατάκτησης. Παρόλο που φαινόταν κουλ τύπος, μπορούσε να σου τη φέρει αν γινόσουν αντίπαλός του.

Θεωρώ τη φιλία του «Ακάλυπτου» Αντώνη Καφετζόπουλου και του Γιώργου Παρτσαλάκη ένα από τα καλύτερα δείγματα bromance της Ελληνικής τηλεόρασης.

Για την ακρίβεια, ήταν η αντίθεση ανάμεσα σε έναν χορτασμένο από εμπειρίες άνδρα ο οποίος δεν είχε ανάγκη την επιβεβαίωση και έναν άνδρα ο οποίος μετά από χρόνια εγκλωβισμού σε έναν συμβατικό γάμο, ερωτεύεται και ζει ένα παράφορο πάθος με μία νεαρότερή του γυναίκα.

Γιατί ένας τρίτος άνθρωπος δεν είναι ποτέ το πρόβλημα. Στην ουσία, το πρόβλημα είναι η ήδη υπάρχουσα ρωγμή και οι αιτίες που οδηγούν στο χάσμα και την απόσταση.

Και πόσο ανάγκη έχει ένας άνδρας να αισθανθεί ξανά αυτό το σκίρτημα στην καρδιά του, το οποίο θα τον κάνει να ξεχάσει τα χρόνια του και να θυμηθεί τη νιότη του;

Ο «Τίγρης» ήταν διψασμένος για κάτι καινούργιο, ενώ ο Ακάλυπτος ήταν μαθημένος στην πιάτσα. Πήγαινε για να πάει, ήταν σίγουρος, πάντοτε «την Αλίκη του» αγαπούσε. Περισσότερο από κάθε του περιπέτεια. Αλλά ήταν αδιόρθωτος γυναικάς. Δε δέθηκε συναισθηματικά ποτέ, σε αντίθεση με τον κολλητό του, ο οποίος ήθελε να βιώσει τη δύναμη του έρωτα που είχε στερηθεί. Για αυτό σε κάποια στιγμή, ο ίδιος λέει πως δεν απάτησε ποτέ ουσιαστικά (παρόλο που η απιστία μετράει και στο σωματικό επίπεδο).

Οι Παντρεμένοι έχουν Ψυχή, ήταν μία προσπάθεια κατανόησης της συζυγικής απιστίας, δίχως ηθικισμούς και υπεκφυγές. Ήταν μία κατάδυση στον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα δύο φύλα το παιχνίδι του έρωτα, ότι για τη γυναίκα ο έρωτας είναι «δόσιμο», ενώ για τον άνδρα περισσότερο μία «κατάκτηση». Για τη γυναίκα ο έρωτας είναι και κατάκτηση της ψυχής, ενώ για τον άνδρα μία ακόμα επιβεβαίωση της σεξουαλικής του δύναμης; δεν ισχύουν απόλυτα οι ισχυρισμοί αυτοί, αναφέρομαι σε αυτό που κυριαρχεί.

Ο Ακάλυπτος είναι αγαπημένη μου τηλεοπτική φιγούρα. Και μπορώ να πω, πως και η συγκεκριμένη σειρά ανήκει πλέον στις αγαπημένες μου (ακόμα και αν δεν τη βάζω στην πρώτη πεντάδα)..

Κείμενο : Μαρία Σκαμπαρδώνη