«Η Κυρία του κυρίου» είναι μία από τις πιο ευχάριστες και έξυπνες ασπρόμαυρες ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Η δυσάρεστη είδηση του θανάτου της πρωταγωνίστριας Γκέλυς Μαυροπούλου, μου την έφερε στο μυαλό και σκέφτηκα να θυμηθούμε το έργο και μαζί την αγαπημένη αυτή ηθοποιό.

Η Κυρία του κυρίου είναι ταινία της Finos Film του 1962 σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη και σενάριο Νίκου Τσιφόρου με βασικούς πρωταγωνιστές τους υπέροχους Ντίνο Ηλιόπουλο και την Γκέλυ Μαυροπούλου. Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου των Τσιφόρου-Βασιλειάδη, το οποίο είχαν παίξει στο θέατρο με μεγάλη επιτυχία ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η Μαίρη Αρώνη.

Ο Μηνάς και η Εύα είναι ένα νεαρό ζευγάρι της εποχής. Η Μηνάς ένας ευσυνείδητος υπαλληλάκος σε μια εταιρία, η Εύα νοικοκυρά στο σπίτι. Ο Μηνάς παλαιών αρχών, θέλει τη γυναίκα στο σπίτι και μια ήρεμη ζωή. Η Εύα ναι μεν πιστή σύζυγος και καλή νοικοκυρά, αλλά ορέγεται κοσμήματα, γούνες και μεγάλη ζωή. Μια μέρα, την πλησιάζει ο προϊστάμενος του άντρα της, ο κύριος σύμβουλος, και της προτείνει με το αζημίωτο να υποδείξει στον Μηνά κάποιον δικό του προμηθευτή. Κι έτσι ξεκινάει μια ιστορία όπου εν αγνοία του συζύγου της, η Εύα κερδίζει χρήμα με ουρά για το σπιτικό της. Με «γατίσιες» πονηρίες («ό,τι πείς εσύ Μηνά μου, εγώ τί να ξέρω, αλλά θα πρότεινα τον τάδε») να κάνει τον άντρα της να υπογράφει αυτά που θέλει εκείνη. Στην αρχή δικαιολόγησε τα χρήματα ως κληρονομιά κάποιου θείου, αλλά σύντομα αποκαλύφθηκαν όλα. Η ντόλτσε βίτα όμως είναι ωραίο πράγμα κι ακόμα ωραιότερο η κοινωνική καταξίωση και το καλύτερο όλων η πονηρούλα Εύα που διαρκώς επαινούσε τον Μηνά και τον έκανε να πιστεύει πως ήταν σπουδαίος. Κι έτσι, τόσο απλά ο έντιμος Μηνάς, γλυκάθηκε και μπήκε στο κόλπο και κανόνιζαν πια μαζί τις προμήθειες, τις υπογραφές και τα δωράκια με τον κύριο σύμβουλο της εταιρίας (Χ. Τσαγανέας). Κι όλα κυλούσαν όμορφα κι ωραία ώσπου ο «γύπας» κύριος σύμβουλος «πέρασε τη γραμμή» και κατά το κοινώς λεγόμενο την έπεσε χοντρά στην Εύα. Κι εκεί χάλασε η σούπα. Γιατί η Εύα ναι μεν μπορούσε εύκολα να παίρνει δωράκια και μετρητά από τις προμήθειες και τις λοβιτούρες στην εταιρία, αλλά ήταν αμέμπτου ηθικής. Όσον αφορά το συζυγικό της βίο βέβαια. Άστραψε λοιπόν ένα χαστούκι στον κύριο σύμβουλο, τον πέταξε κλωτσηδόν από το σπίτι και αποφάσισε ότι προτεραιότητα είχε η πίστη στο στεφάνι της. Κι έζησαν αυτοί καλά κι οι προμήθειες καλύτερα...

Η κυρία του κυρίου είναι μια εξαιρετική ηθογραφία της εποχής. Ηλιόπουλος και Μαυροπούλου είναι υπέροχοι, καθώς επίσης και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Οι διάλογοι έξυπνοι, σπιρτόζικοι. Ωραία μουσική επένδυση του Κώστα Κλάβα. Γενικά είναι μία απολαυστική ταινία της καλής εκείνης εποχής. Ή μήπως δεν ήταν και τόσο καλή; Η εποχή εννοείται… Που οι κομπίνες, οι προμήθειες και οι δωροδοκίες στην εταιρία ήταν κάτι αποδεκτό. Αλλά το μόνο απαράδεκτο ήταν το συζυγικό κέρατο…Ε;

Η Γκέλυ Μαυροπούλου (2/10/1932-19/7/2021) ήταν μια εξαίρετη και πολύ όμορφη ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Από γονείς ηθοποιούς ( Άγγελος Μαυρόπουλος και Μαρίκα Κρεβατά), σπούδασε στη Γαλλική Ακαδημία Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης» του Καρόλου Κουν. Η πρώτη της θεατρική εμφάνιση ήταν στο θέατρο «Ρεξ - Κοτοπούλη» - όπου την καλλιτεχνική διεύθυνση είχε ο Δημήτρης Μυράτ, με το έργο «Επτά χρόνια φαγούρα» του Άξελροντ, στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη. 

Στο θέατρο έγινε γρήγορα πρωταγωνίστρια, είτε ως θιασάρχης είτε συμπράττοντας με άλλους θιάσους, παίζοντας από νεοελληνική κωμωδία έως κλασικό ρεπερτόριο.

Την περίοδο 1957-1961 πρωταγωνίστησε σε σημαντικές παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Το καλοκαίρι του 1959 πραγματοποίησε τη μοναδική της εμφάνιση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο της θεάς Αθηνάς στην «Ορέστεια» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη.

Την περίοδο 1962-1963 συγκρότησε θίασο με τον τότε σύζυγό της, τον Στέφανο Στρατηγό, και παρουσίασαν στη Θεσσαλονίκη και σε περιοδεία τα έργα «Τα κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού, «Χρυσή μου Ρουθ» του Νόρμα Κράσνα και «Ανυπόμονη καρδιά» του Τζων Πάτρικ. Το 1991 πραγματοποίησε την τελευταία θεατρική της εμφάνιση, παίζοντας τον ρόλο της Μπελίνα στο έργο «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου.

Στον κινηματογράφο η Γκέλυ Μαυροπούλου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1953 με την ταινία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» του Γιώργου Λαζαρίδη και ακολούθησαν πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε περισσότερες από 40 ακόμη ταινίες. 

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, έκανε το ντεμπούτο της στην τηλεόραση στην αστυνομική σειρά του Νίκου Φώσκολου «13ον ανακριτικόν γραφείον». Αμέσως μετά πρωταγωνίστησε, στον ρόλο της Χριστίνας Ψάχου, στη θρυλική σειρά «Άγνωστος πόλεμος» (1971-1974) των Νίκου Φώσκολου (σενάριο, σκηνοθεσία) και Κώστα Κουτσομύτη (σκηνοθεσία), στο πλευρό του Άγγελου Αντωνόπουλου.

Κείμενο: Marlykon

Πηγή Φωτογραφίας: https://www.skai.gr/news/greece/pethane-i-aksexasti-ithopoios-gkely-mayropoulou