Ο Λάκης Λαζόπουλος υπήρξε ένα άτομο που άσκησε έντονη σάτιρα μέσω της τηλεοπτικής του εκπομπής "Αλ Τσαντίρι Νιουζ" και κατάφερε να δημιουργήσει φανατικό κοινό, διάσημες κόντρες και φανατικούς εχθρούς.
Η σάτιρα η οποία σταδιακά και σε μεγάλο βαθμό εξελίχθηκε σε πολιτική προπαγάνδα, η εμμονή του με συγκεκριμένα τηλεοπτικά πρόσωπα τα οποία διέβαλλε με τόσο μένος όπου αυτή η μανία από τα όρια της σάτιρας έγινε εμμονή, η σάτιρα η οποία περιστρεφόταν γύρω από την πολιτική επικαιρότητα, όλα αυτά τον κατέστησαν μία πολιτική προσωπικότητα που συγκεντρώνει πάντοτε το τηλεοπτικό ενδιαφέρον. Άλλοτε με θετικό και άλλοτε με αρνητικό τρόπο…
Προσωπικά, δεν μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα η συγκεκριμένη σάτιρα του συγκεκριμένου αυτού προσώπου (θυμάμαι, είχα φίλες εκείνη την περίοδο, το 2009 που ήμουν 16 χρονών και μου έλεγαν να πάμε να τον δούμε από κοντά, αλλά είχα πει όχι). Σέβομαι όμως το γεγονός ότι άρεσε σε μεγάλη μερίδα του κόσμου, μία Ελληνική κοινωνία χτυπημένη από την οικονομική κρίση (η οποία βρισκόταν τότε και στα πρώτα χρόνια της και βιώθηκε πολύ έντονα) και είχε την ανάγκη να γελάσει, να ξεσκάσει, να χαρεί.
Έχω να κάνω δύο δικές μου παρατηρήσεις, οι οποίες άλλους θα βρουν σύμφωνους και άλλους με έντονη διαφωνία.
- Δε συμφωνώ κάποιος στον 20ο αιώνα να φέρνει ως συνεχές παράδειγμα εκείνο του Αριστοφάνη, με σκοπό να αιτιολογεί τη σάτιρα που μπορεί να καταντήσει προσβλητική για τα φυσικά χαρακτηριστικά κάποιου. Διότι άλλες οι εποχές του Αριστοφάνη και άλλες οι εποχές του σήμερα όπου γίνονται αγώνες για τα δικαιώματα του ανθρώπου και δεν υπάρχει πια η ίδια ανοχή σε απαξιωτικά σχόλια, σε ειρωνείες, σε διακρίσεις και σε αστεία που μπορεί να καταλήξουν και σε βιαιότητα. Δεν θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα με την ίδια ευκολία η ταινία τον "Αράπη και αν τον πλένεις" με τον Κώστα Βουτσά, δεν θα μπορούσε να γυριστεί το " Όσα Παίρνει ο Άνεμος" το 2020 και να δείχνει τη Σκάρλετ να χτυπάει τη μαύρη υπηρέτρια, θα είχαν ξεσηκωθεί όλοι οι μαύροι άνθρωποι και η ταινία δε θα παιζόταν. Γιατί υπήρχε άλλη νοοτροπία το 1913, άλλη την εποχή του Αριστοφάνη και άλλη σήμερα.
- Προσωπικά, δε μου αρέσει η σάτιρα του Αριστοφάνη, επειδή μένει εκεί και δε δίνει το έναυσμα για την κοινωνική αλλαγή. Η σάτιρα άλλων σπουδαίων κωμικών (για παράδειγμα ο Νίκος Τσιφόρος), δε σε έκανε μόνο να ξεσκάς, να βρίζεις τους κακούς πολιτικούς και να φεύγεις ξεκούραστος έχοντας ηρεμήσει. Σε κινητοποιούσε να αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο, δεν ήταν απλώς ένα ανέκδοτο με πονηρά υπονοούμενα, ένα βίντεο με σάτιρα ενός πολιτικού για να γελάσεις, ήταν κίνητρο για προσωπική αλλαγή, σε έπειθε πως και εσύ έχεις ευθύνη για το μέλλον του κόσμου. Και με τη σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου δεν είδα ποτέ να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη για έναν άνθρωπο που έχει κάνει ΚΑΙ καλή σάτιρα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη