Ναι, η γιαγιά μου πρόλαβε και είδε όλη τη Λάμψη, το σήριαλ που έγραψε στην ελληνική τηλεοπτική ιστορία έναν δικό του μύθο. Και εγώ πρόλαβα να ζήσω ως παιδί, με μία σειρά που ενώ δε μου άρεσε ποτέ, με σημάδεψε τόσο όμορφα και γλυκά.

Αχ γιαγιά…

Μπορεί σήμερα να θεωρώ την Λάμψη μία καλτ σειρά με παρωχημένο σενάριο και επαναλαμβανόμενες ατάκες, δεν ξέχασα ποτέ που στα έντεκα και τα δώδεκα έπαιρνα το καρεκλάκι μου και καθόμουν να την παρακολουθήσω δίπλα σου.

Από τα πρώτα επεισόδια με την Κάτια Δανδουλάκη και τα περιστέρια που κυνηγά, μέχρι και το τελευταίο  με το θρυλικό Δρακόσπιτο να κλείνει και τον ανήθικο μεγιστάνα Γιάγκο Δράκο ( Χρήστος Πολίτης) να βιώνει το αδυσώπητο χτύπημα της θείας Δίκης για όλες του τις πράξεις. Και ήταν πολλές, παραπάνω από 3000 επεισόδια κράτησε το σήριαλ!  Όλα τα επεισόδια τα πρόλαβες, γιαγιά, πάντα τα παρακολουθούσες με τόση αγωνία και ενδιαφέρον. Παρά το γεγονός ότι το σενάριο του Νίκου Φώσκολου αναμασούσε πολλές φορές τα ίδια λόγια, επαναλάμβανε τις ίδιες ατάκες και ιστορίες, εσύ εκεί. Δεν πτοήθηκες. Συνέχισες να τη βλέπεις με την ίδια θέρμη.

Η Λάμψη σφράγισε και αυτή μία εποχή, τότε που η τηλεόραση ακόμα ήταν σε μία άγνοια κινδύνου, δεν μπορούσε να προβλέψει την κρίση και όλα αυτά που θα ερχόντουσαν σαν οδοστρωτήρας και της άλλαζαν και τους δικούς της όρους.

 Είναι και εμένα μία ισχυρή παιδική ανάμνηση, να κάθομαι μαζί με τη γιαγιά μου να δούμε μαζί μία σειρά η οποία μου φαινόταν ολίγον αστεία από τότε (ίσως η παιδική σοφία μέσα στην απειρία να ευθύνεται για αυτό). Δεν έβλεπα κάτι που με συγκλόνιζε, αλλά που μου έδινε την ευκαιρία να συνυπάρξω με ένα πρόσωπο που διαδραματίζει τόσο σημαντικό ρόλο στην παράδοση και την κουλτούρα της Ελληνικής κοινωνίας. Ένα πρόσωπο που πραγματικά, μπορεί να μας θεωρεί δύο φορές παιδί της και να γίνει πολλές φορές ακόμα και η μητέρα μας. Και αυτό το πρόσωπο είναι η γιαγιά, μία φιγούρα που έχει ταυτιστεί με τραπέζια, σοκολάτες, χαρτζιλίκι, φαγητό.

Όχι, δε με συγκινούσαν οι ακραίες εκφράσεις των ηθοποιών, ο τρόπος που προσπαθούσαν να «πετάξουν» με στόμφο μερικές ατάκες ή το γεγονός πως η μισή σειρά διαδραματιζόταν σε ένα σπίτι και ένα στούντιο. Ωστόσο, αναγνωρίζω πως η «Λάμψη» έγραψε στην Ελληνική τηλεοπτική ιστορία έναν δικό της μύθο, άφησε το δικό της αποτύπωμα.

Η γιαγιά μου έζησε και πρόλαβε να δει όλα της τα επεισόδια. Και με αμείωτο ενδιαφέρον, ενώ εγώ ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας κυρίως, είχαν κολλήσει τόσο πολύ με αυτό το τηλεοπτικό πρόγραμμα. Ίσως ήταν μία συνήθεια, ίσως και να ήταν και ένας τρόπος αξιοποίησης της ώρας, καθώς οι μεγαλύτεροι άνθρωποι συνηθίζουν να μην είναι τόσο δραστήριοι.

Ας γυρνούσα μία φορά, έστω για λίγο, σε εκείνα τα χρόνια της παιδικής αθωότητας. Τότε που καθόμουν στο καρεκλάκι δίπλα στη γιαγιά μου, θεωρώντας πως αυτό είναι πλούτος. Όχι σήμερα, που ότι δεν παράγει κέρδος προσπαθεί η ενήλικη πλευρά μου να το βγάλει λιγότερης ή μηδαμινής αξίας.

Ναι, η γιαγιά μου πρόλαβε και είδε όλη τη Λάμψη. Και εγώ πρόλαβα να ζήσω ως παιδί, με μία σειρά που ενώ δε μου άρεσε ποτέ, με σημάδεψε τόσο όμορφα και γλυκά.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη