Derry girls και The Kominsky Method είναι οι τίτλοι δυο σειρών που παρακολούθησα και απόλαυσα πρόσφατα στην μικρή οθόνη του υπολογιστή μου. Τί κοινό έχουν μεταξύ τους εκτός του ότι και τα δυο στριμάρουν στο Netflix;

Πρώτον ότι τις χάρηκα και με έκαναν να γελάσω -πράγμα που σπάνια μου συμβαίνει πλέον - και τις δυο το ίδιο πολύ. Δεύτερον και οι δυο είναι μίνι σειρές. Το ιρλανδικής παραγωγής Derry Girls αποτελείται από δυο σεζόν έξι ημίωρων επεισοδίων η κάθε μία. Δηλαδή σε τρεις ώρες θα το έχετε δει όλο κι έτσι την επόμενη μέρα εύκολα θα καθίσετε να το ξαναδείτε. Το αμερικάνικο Kominsky Method είναι επίσης δυο σεζόν με 16 συνολικά ημίωρα επεισόδια. Το τρίτο και σπουδαιότερο κοινό τους στοιχείο, είναι ότι αμφότερες ασχολούνται αποκλειστικά με τα προβλήματα δυο ηλικιακών ομάδων. Το μεν πρώτο ασχολείται με μια παρέα εφήβων, το δε δεύτερο, με δυο κολλητούς υπερήλικες.

Το Derry Girls λοιπόν, διαδραματίζεται σε μια κωμόπολη της Βόρειας Ιρλανδίας, το Derry (ή Londonderry) την εποχή του εμφυλίου πολέμου της Ιρλανδίας, γνωστή ως Troubles και μάλλον προς το τέλος τους, στα 90s δηλαδή. Τέσσερα κορίτσια μαθήτριες σε καθολικό σχολείο θηλέων και ένα αγόρι, Άγγλος και προτεστάντης, ξάδερφος της μιάς που για οικογενειακούς λόγους τον στέλνουν να ζήσει στους θείους του. Επειδή όμως τα χρόνια εκείνα των Troubles οι φανατικά καθολικοί κάτοικοι του Derry είχαν μίσος προς όλους τους Άγγλους, τον βάζουν κι αυτόν στο θηλέων γιατί στο αρρένων θα τον πλάκωναν στο ξύλο στην καλύτερη περίπτωση. Ένα φορτισμένο λοιπόν πολιτικά και θρησκευτικά σκηνικό είναι παρόν σε όλη τη διάρκεια της σειράς όπου παρακολουθούμε τις δραματικές εξελίξεις. Όμως τα Derry girls δεν νοιάζονταν και πολύ για την πολιτική, ούτε για τους αστυνομικούς ελέγχους που κάθε τόσο έκανε η αστυνομία στο σχολικό λεωφορείο, γιατί υπήρχαν σοβαρότερα πράγματα να νοιαστούν. Όπως π.χ. η συναυλία των Take That που έπρεπε πάση θυσία να δουν ή το πάρτυ της αποφοίτησης, ή κάποιο αγόρι ή η μαθητική εφημερίδα ή κάποιο άλλο πραγματικά σοβαρό ζήτημα. Οι γονείς τους μπορεί να τραβούσαν τα μαλλιά τους, αλλά τα 4 κορίτσια και το 1 αγόρι ήξεραν καλύτερα. Αυτό που με ενθουσίασε στη σειρά ήταν ότι όλα τα παιδιά ήταν φυσιολογικά παιδιά. Ούτε κουκλάρες, ούτε σούπερ μόντελς, ούτε πανέξυπνες, ούτε αλητεία, ούτε τίποτα το εντυπωσιακό. Ήταν φυσιολογικά παιδιά της εποχής τους με τις ανησυχίες τους, τις γκάφες τους, τις χαζοκουβέντες τους, το θράσος ή και την δειλία τους. Όπως ήμασταν κάποτε εμείς ή είναι πάντα όλα τα πραγματικά παιδιά. Και εν μέσω όλων αυτών, η μεγάλη πρωταγωνίστρια της σειράς, η διευθύντρια του αυστηρού καθολικού σχολείου, η αδερφή Μιχαήλ (Sister Michael). Ψηλή, στρουμπουλή και γενικώς πληθωρική, κυνική και απίστευτα σαρκαστική δεν σταματά να μας χαρίζει φοβερές ατάκες χωρίς ποτέ να σκάσει το χείλι της. Η σειρά αξίζει και με το πάρα πάνω. Πανέξυπνο σενάριο, πολύ γέλιο, ψυχολογία των εφήβων, πολιτική, πολύ ωραίες ερμηνείες, φοβερά τραγούδια, πραγματικά απολαυστικό. Περιμένουμε και την 3^η σεζόν σύντομα.

Πάμε τώρα στα «αγόρια» του Kominsky Method. Ένας 75χρονος ξεπεσμένος ηθοποιός που διευθύνει  σχολή υποκριτικής και διδάσκει την «μέθοδο Κομίνσκι» (την δική του δηλαδή μέθοδο) που υποδύεται ο Michael Douglas και ο 80χρονος γκρινιάρης πάμπλουτος ατζέντης του και επιστήθιος φίλος του που μόλις χήρεψε, ο φοβερός και τρομερός Alan Arkin. Σημερινές Η.Π.Α, Los Angeles και δυο γερόντια που έχουν στηριχτεί, γαντζωθεί ο ένας πάνω στον άλλον, μια ιστορία που αν είσαι κάποιας ηλικίας την παρακολουθείς και λες «Παναγιά μου, μού ‘ρχεται και μένα», μια ιστορία λυπηρή στην πραγματικότητα. Όμως δεν προλαβαίνεις ούτε να στενοχωρηθείς, ούτε να κλάψεις, ούτε καν να τους λυπηθείς. Γιατί οι δυο φίλοι αυτοσαρκάζονται διαρκώς, βλέπουν την σκληρή πραγματικότητα κατάματα και την αντιμετωπίζουν με δύναμη και χιούμορ. Και γιατί τους συνδέει μια αληθινή φιλία ( -It's a scary fuckin' world and we can make it because we're not alone - Who do I have? - Me, you dumbshit). Ο πλούσιος Νόρμαν (Άλαν Άρκιν), γκρινιάζει διαρκώς και κριτικάρει τους πάντες, ζορίζεται να συνηθίσει στη νέα του -γεροντική-ζωή χωρίς την επί 46 χρόνια σύζυγό του, προσπαθεί να φέρει στον ίσιο δρόμο την 45χρονη κόρη του μετά από 4 φορές σε κλινική αποτοξίνωσης, προσπαθεί να βγει ραντεβού με την πρώτη του αγάπη, προσπαθεί να βοηθήσει τον απένταρο κολλητό του, προσπαθεί να διατηρήσει την υγεία του κι όλα αυτά ενώ είναι σε διαρκείς φανταστικές συζητήσεις και διαβουλεύσεις με την εκλιπούσα γυναίκα του. Ο άλλος, ο Σάντυ (Μ. Ντάγκλας) πρώην όμορφος και νυν χούφταλο, ευτυχώς έχει και μια καλή κόρη που τον προσέχει, διαπιστώνει σιγά-σιγά πως τα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί, καθώς επίσης και το χρήμα και η δόξα του. Παλεύει να κρατήσει όρθια την σχολή του, παλεύει να κρατήσει και μια κοντινή στην ηλικία του φιλενάδα, αλλά η εφορία και ο προστάτης του, δεν τον αφήνουν. Οι δυο φίλοι ζουν και αντιμετωπίζουν πολλά και διάφορα, συνήθως σοβαρά προβλήματα, μιλάνε στο τηλέφωνο και συζητούν στο ίδιο εστιατόριο όπου προφανώς πήγαιναν από νεαροί (απίστευτος τύπος ο υπερ-υπερήλικας σερβιτόρος που κάθε φορά εμφανίζεται αργά-αργά να φέρνει το δίσκο με τα ποτά που τρέμουν και όμως ποτέ δεν πέφτουν), γκρινιάζουν και βωμολοχούν και μας προσφέρουν άφθονο γέλιο.

Δεν είμαι σίγουρη αν θα αρέσει σε νέους ανθρώπους αυτή η σειρά, αλλά νομίζω έτσι κι αλλιώς ο παραγωγοί δεν περιμένουν να έχουν απήχηση σε εικοσάρηδες που έχουν την ζωή μπροστά τους και ίσως και να αγνοούν τί είναι προστάτης ή πόσο δύσκολο είναι να ξανασταθείς στα πόδια σου μετά από μια μεγάλη συμφορά. Ειδικά όταν τα πόδια σου έχουν φλεβίτιδα και πονάνε… Στους υπόλοιπους όμως πιστεύω θα αρέσει, για το έξυπνο χιούμορ του, τις πολύ-πολύ καλές ερμηνείες και βέβαια και για την σκληρή πραγματικότητα της τρίτης ηλικίας, ακόμα κι αυτής που γερνάει εν μέσω της γκλαμουριάς του Χόλυγουντ.

Σημ. Troubles είναι η μακρά περίοδος συγκρούσεων στη Βόρεια Ιρλανδία που διήρκεσε από τη δεκαετία του 1960 μέχρι την Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής το 1998. Ο πόλεμος στοίχησε σχεδόν 3.600 ζωές. Επρόκειτο κυρίως για  παραστρατιωτικές ομάδες ιρλανδών εθνικιστών, που ανήκαν σε έναν κυρίως καθολικό πληθυσμό που ζητούσε μια ενωμένη Ιρλανδία και από το άλλο στρατόπεδο, παραστρατιωτικές ομάδες των Unionists, των  υπέρμαχων δηλαδή της πολιτικής ένωσης Βρετανίας και Β.Ιρλανδίας οι οποίοι προσπάθησαν να διατηρήσουν τη βρετανική κυριαρχία.

Κείμενο: Marlykon