Η παιδική ηλικία των περισσότερων από εμάς στιγματίστηκε με όμορφο τρόπο από τις κλασικές ταινίες της Disney.

H Disney σημάδεψε τις παιδικές μας μνήμες ανεξίτηλα με στιγμές γεμάτες αγάπη, πίκρα, λαχτάρα, συγκινήσεις. Στην πιο ευαίσθητη ηλικία μας ζυμωθήκαμε με τις ταινίες μίας εταιρείας που διαπνεόντουσαν από πραγματικό ανθρωπισμό και αξίες, πριν αλωθεί ολοκληρωτικά από την εμπορικότητα. Και ενώ οι περισσότεροι θα αναφερθούν στις γνωστές και μη εξαιρετέες ταινίες όπως «Ο Βασιλιάς των λιονταριών», «Η Παναγία των Παρισίων» ή το «Toy Story», η δική μου αγαπημένη ταινία είναι οι «Δεινόσαυροι». Ένα πραγματικά υποτιμημένο αριστούργημα της Disney το οποίο δεν κέρδισε την αναγνωρισιμότητα που του άξιζε. Όμως, αναμφίβολα, αγαπήθηκε από πολλούς.

Οι δεινόσαυροι υπήρξαν για πολλές δεκαετίες το αγαπημένο θέμα πολλών ταινιών και διάφορων b movies πρόχειρης παραγωγής. Από τα κλασικά αριστουργήματα του Steven Spielberg μέχρι τις πιο εύπεπτες ταινίες της δεκαετίας του ’70, οι ίδιοι αποτέλεσαν κεντρικό θέμα πολλών δημιουργών. Τόσο για τη σημαντικότητα της παρουσίας τους μέσα στην Ιστορία, όσο και για την προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει ίχνη τους, να τους μελετήσει και να εκμαιεύσει πληροφορίες για αυτούς.

Ο Δεινόσαυρος είναι ταινία παραγωγής 2000 και εξ ολοκλήρου φτιαγμένη σε υπολογιστή. Είναι η δεύτερη ταινία της Disney μετά τη «Φαντασία», η οποία διαθέτει τρισδιάστατη εικόνα δημιουργημένη από υπολογιστή. Παρόλα αυτά, πολλά από τα τοπία της ταινίας είναι αληθινά, όπως το Εθνικό Πάρκο Canaima και οι καταρράκτες Είντζελ οι οποίοι βρίσκονται στη Βενεζουέλα.

Ο Δεινόσαυρος είναι μία ταινία που αγγίζει πολλές ηθικές αξίες, όπως την ομαδικότητα, την ανιδιοτέλεια, όπως και ελαττώματα και αδυναμίες.

Κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο Άλανταρ, ένας ορφανός ιγκουανόδοντας (φυτοφάγος δεινόσαυρος), ο οποίος ζει μαζί με τους φίλους του τους λεμούριους. Όταν ένας μετεωρίτης καταστρέψει την περιοχή τους, εκείνοι προκειμένου να επιβιώσουν, επανενώνονται με τους εναπομείναντες δεινόσαυρους. Όλοι τους προσπαθούν να φτάσουν στον προορισμό τους, δίχως να πέσουν στα σαρκοβόρα δόντια των αρπακτικών εχθρών τους, που δεν είναι άλλοι από τους καρνόταυρους*.

Όλοι τους προσπαθούν να επιστρέψουν στις Φωλιές, την κοιλάδα που δεν άγγιξε ο μετεωρίτης και θα κάνει επιτρεπτή την επιβίωσή τους. Μέσα από αυτή την περιπέτεια θα αναδειχθεί ο συμπονετικός και ανιδιοτελής χαρακτήρας του Άλανταρ, ο οποίος θα έρθει σε σύγκρουση με τον αδιάλλακτο και σκληρό Κρον.

Και ενώ οι περισσότεροι ως παιδιά θα δάκρυζαν με τη σκηνή του Μουφάσα που πεθαίνει μετά από τη ραδιουργία του αδελφού του Σκαρ, στον βασιλιά των Λιονταριών, εμένα, από τις πιο συγκινητικές στιγμές που με κάνουν να δακρύζω είναι αυτή εδώ 

Μία ταινία του 2000 που δείχνει την πτώση ενός μετεωρίτη με ρεαλισμό και σκληρότητα που ξεπερνά σε πειστικότητα πολλές ταινίες σημερινές.

Τα εκπληκτικά κινούμενα σχέδια, η εκπληκτική σκηνοθεσία και το έντονο σασπένς ξεπερνάνε τις όποιες συγγραφικές αδυναμίες.

Ο Δεινόσαυρος παραμένει ένα ακατέργαστο, υποτιμημένο διαμάντι της Disney, το οποίο αξίζει να τοποθετηθεί επιτέλους στη λίστα με τις πιο κλασικές ταινίες της. Έστω και καθυστερημένα…

*εκπρόσωποι των σαρκοφάγων δεινοσαύρων

- Αρχική πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: https://www.dvd-trailers.gr/tainia/deinosayros_2000/

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη