Αμέτρητες είναι οι νύχτες τις οποίες περνάω στο μπαλκόνι πίνοντας ένα ποτό και καπνίζοντας μαζί με τη μουσική που παίζει στα ακουστικά μου. Είναι αμέτρητες οι νύχτες τις οποίες αυτομαστιγώνομαι σκεπτόμενη τα λάθη μου,τις ανασφάλειες μου, τις «ατέλειες» μου και οτιδήποτε άλλο αρνητικό για να κατηγορήσω εμένα. Εξάλλου -απαντάω πάντα - δεν μου φταίει κανένας άλλος, εγώ φταίω. Μεγάλο βάρος οι άσχημες σκέψεις. Άπειρα τα πρωινά που δεν θέλω να κάνω τίποτα γιατί «ποιό το νόημα; Λες και κάνω τίποτα σωστό;», ατέλειωτες οι φορές που με πιάνουν τα κλάματα στα ξαφνικά επειδή «δεν αξίζω τίποτα», πολλές διασκεδάσεις που έχω χάσει διότι «το μαύρο μου το χάλι έχω, θα με δει και κόσμος έτσι όπως είμαι; Όχι».