Καλά διάβασες τον τίτλο.
Δεν παρουσιάζεσαι όμως σαν ένα μικρό ανθρωπάκι. Το αντίθετο. Αλλά θα φτάσω και εκεί. Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις.
Όταν ακούς - διαβάζεις
"Η Ελλάδα να πεθάνει,
να ζήσουμε εμείς"...
‘Ηταν μια φορά κι έναν καιρό μια γυναίκα, όχι και τόσο ωραία, ούτε και τόσο νέα, κόρη μουσικού, παντρεμένη με μουσικό και γραμματέας ενός άλλου μουσικού. Και μετά, και μετά;
Μια φράση από ασπρόμαυρη ελληνική ταινία στα μέσα του εικοστού αιώνα ή από βιβλίο του δεκάτου ενάτου αιώνα, όταν η αλληλογραφία, η κοινωνική, αισθηματική ή επαγγελματική κατελάμβανε ώρες ατέλειωτες από την ζωή ενός ανθρώπου.
Στις 11 Νοεμβρίου οι αγγλοσάξονες γιορτάζουν την ημέρα της Ανακωχής. Αυτό σε ανάμνηση του 1918, όταν οι δυνάμεις της Αντάντ υπέγραψαν Ανακωχή με την Γερμανία, σηματοδοτώντας την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ελλάδα δεν συνηθίζουμε να μνημονεύουμε και ακόμη περισσότερο να εορτάζουμε το τέλος και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Ίσως γιατί σε αμφότερους ακολούθησαν για την χώρα και τον μείζονα ελληνισμό τραγικές περίοδοι.
Προ αρκετών ετών, συντροφιά νεαρών Ιταλών και Ελλήνων, επιβιβάστηκε σε δύο αυτοκίνητα
και ξεκίνησε για Πρωτομαγιάτικη εκδρομή στις εξοχές της Τοσκάνης. Τελικός προορισμός ένα όμορφο χωριό, το Chiusdino (Κιουσντίνο, ελληνιστί).
(ή, πώς γλυτώνεις από τον
πολυλογά - το κατά δύναμιν...)
Τρία μνημεία-φόρος τιμής στους νεκρούς των τριών Συμμάχων, που έπεσαν στην, τόσο σημαντική για τους Έλληνες, Ναυμαχία του Ναυαρίνου.(20 Οκτωβρίου 1827).
Ένα ποιητικό κείμενο του Στέλιου Νικολάου (Νισολομού), αφιερωμένο στην πρόοδο.
Στείλτε το άρθρο ή την συνεργασία σας