Ανθρώπων έργα

 Εθνικές ενδυμασίες, ιδιωτικές συλλογές και η κιβωτός του Λυκείου των Ελληνίδων.

Όλες οι τέχνες μιλάνε στις αισθήσεις και στην ψυχή του ανθρώπου. Καμμιά όμως δεν βγαίνει τόσο ακατέργαστη και χειμαρρώδης, κατ’ευθείαν από την ψυχή όσο η ποίηση.

O Matt Haig ήταν νέο παιδί όταν έμαθε για πρώτη φορά τι σημαίνει βαρειά κατάθλιψη. Φαινομενικά ο Matt τα είχε όλα. Βρισκόταν στην κοσμική Ίμπιζα με τη φίλη του, συνδυάζοντας δουλειά με διακοπές κάτω απ’τον ήλιο της Μεσογείου. Ποιος δεν θα τον ζήλευε; Αλλά ξαφνικά ένοιωσε σαν να είχε πέσει σ’ένα βαθύ σκοτεινό πηγάδι απ’όπου δεν μπορούσε να βγει. Δεν είχε κανέναν απολύτως τρόπο να βγει. Δεν υπήρχε πουθενά ελπίδα, σωτηρία, μια λύση τέλος πάντων. Μόνο θλίψη απέραντη, αδικαιολόγητη και ένας ψυχικός πόνος που δεν περιγράφεται με λόγια. Ως μόνη διέξοδο έβλεπε την αυτοκτονία. Με την βοήθεια της φίλης του που στη συνέχεια έγινε σύζυγός του και με την βοήθεια των γονιών του που τον αγκάλιασαν με αγάπη και κατανόηση, αποφάσισε να παλέψει για να ζήσει. Προτίμησε να μην πάρει φάρμακα. Η εξάρτηση από τα φάρμακα τον τρόμαζε όσο και ο εφιάλτης της κατάθλιψης.

 «Σαμουελ Μοντιάνο: Η αποστολή. Από τη Ρόδο στο Άουσβιτς». Μια ζωντανή μαρτυρία-παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενεές. 

'Ενα πλατωνικό (;) δημιουργικό τρίγωνο που μπλέκονται οι ζωές ενός επιτυχημένου σκηνοθέτη, μιας διάσημης, avant garde τραγουδίστριας -πρώην μοντέλου και ενός φωτογράφου μόδας.

"Η γλώσσα είναι η μητέρα της σκέψης, όχι η υπηρέτριά της", έγραψε ο Αυστριακός λογοτέχνης Καρλ Κράους.

"Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου", έγραψε ο Αυστριακός φιλόσοφος Λούντβιχ Βιττγκενστάϊν.

Το Μαγδεβούργο, πρωτεύουσα κρατιδίου της ανατολικής Γερμανίας, πρέπει να υπήρξε μια από τις ομορφότερες πόλεις το πάλαι ποτέ. Χτισμένο πάνω στον Έλβα, με μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και με πολύ πράσινο, θα ήταν σίγουρα ένα αλλοτινό καμάρι της περιοχής. Στον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, το ωραίο ιστορικό κέντρο ισοπεδώθηκε από τις βόμβες των συμμάχων και ο κεντρικός δρόμος Breiter Weg, που είχε τα περισσότερα μπαρόκ και ροκοκό κτίσματα σ’όλη την Γερμανία, καταστράφηκε ολοσχερώς.

Η σκηνή εκτυλίσσεται σε κάποιο από τα νότια προάστια της Αττικής, σε ψαροταβέρνα κοντά στη θάλασσα. Ένας Έλληνας επιχειρηματίας προσπαθεί να εξάγει τα προϊόντα του στην Κίνα και μ’αυτό κατά νου έχει βγάλει έναν κύριο από τη χώρα αυτή έξω για να τον κεράσει (υποθέτω). Πριν αρχίσουν να μιλάνε για μπίζνες, ο Έλληνας επιχειρηματίας λέει ότι στο παρελθόν είχε εκτροφείο χελιών. Ο Κινέζος ενθουσιάζεται και του απαντά πως στην Κίνα αγαπούν πολύ το χέλι και ιδιαίτερα το αίμα του γιατί θεωρούν ότι κάνει καλό στην υγεία.

Είχαμε τις ιπτάμενες νταντάδες, τις μαμάδες βορείων προαστείων, τον εκατοντάχρονο που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε, τον ψεύτη παππού και τις γιαγιάδες-κλεφτρόνια. Ας μιλήσουμε και για τις χίπισσες γιαγιάδες! 

Το διπλό δίσεκτο 2020 ήταν μια χρονιά που θα μας μείνει αξέχαστη με την κακή έννοια. Κάποιοι έχασαν την υγεία τους, άλλοι την ζωή τους, άλλοι τους συγγενείς τους, αρκετοί τη δουλειά τους και όλοι χάσαμε την ελευθερία μας. Ελευθερία μετακινήσεων, ελευθερία συναντήσεων, ελευθερία επιλογών. Την χρονιά αυτή εγώ προσωπικά έζησα πολλές και πρωτόγνωρες αναταράξεις στην δική μου ζωή, συναισθηματική και επαγγελματική, σε συνδυασμό με αυτό που ζούσαμε όλοι μαζί σαν κοινωνία σε παγκόσμια κλίμακα.