Ανθρώπων έργα

Η λαϊκή σοφία ανά τον κόσμο έχει πολλές ομοιότητες κι αυτό φαίνεται από τις διάφορες παροιμίες που μπορεί να μεταφέρονται αυτούσιες ή παραλλαγμένες από την μια χώρα στην άλλη.

Ίσως το πρώτο (2010) κείμενο που ανέβηκε στο διαδίκτυο σχετικά με την καταστροφή που υφίσταται η ελληνική γλώσσα από την ελλιπή ή και λανθασμένη διδασκαλία της στα σχολεία. 

Ψεύτικοι φίλοι, φίλοι που σε προδίδουν, ονομάζονται στην μετάφραση λέξεις που ενώ είναι ίδιες, έχουν διαφορετικό νόημα σε δυο διαφορετικές γλώσσες. Για τους μεταφραστές είναι πονοκέφαλος καθώς μπορούν να τους μπερδέψουν και να αλλοιωθεί έτσι η έννοια του κειμένου. Κανείς δεν θέλει τέτοιους φίλους.

Στην δεκαετία του ’50, ο προορισμός κάθε γυναίκας ήταν ο γάμος, η οικογένεια και οι οικιακές εργασίες. Η φοβερή και τρομερή Bessie Stringfield βεβαίως και παντρεύτηκε – και πολλές φορές μάλιστα-, βεβαίως και έγινε νοικοκυρά, αλλά και ατρόμητη μηχανόβια που περήφανα καβάλησε την Harley-Davidson, γκάζωσε, βρυχήθηκε και αλώνισε τους δρόμους με τα φοινικόδεντρα στην Φλόριντα και όχι μόνον, κερδίζοντας έτσι επάξια τον -ανεπίσημο- τίτλο της Βασίλισσας της μοτοσυκλέτας του Μαϊάμι.

Μια ερώτηση που στην Ελλάδα απευθύνουμε σπανίως ο ένας στον άλλον, αφού οι περισσότεροι αποφασίζουμε ότι πριν καλά-καλά γνωριστούμε με ένα καινούριο πρόσωπο, πρέπει να του συμπεριφερθούμε σαν να το ξέρουμε χρόνια.

Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν το e-book της Αναγέννησης!

Ένας μύθος του Αισώπου μας διδάσκει την ομόνοια και την συμφιλίωση.

Το γλυκό που ήταν σήμα κατατεθέν στα οικογενειακά μας τραπέζια και που το έφτιαχναν μαμά και θείες ήταν μια τούρτα φράουλα, ελαφριά και δροσερή, με μεταξένια υφή και λαχταριστό ροζ χρώμα.

Η δική μου γενιά πρωτογνώρισε τα μανιτάρια στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, άντε αρχές του ‘80, από τις πίτσες. Κάτι μανιτάρια άχρωμα, άγευστα και άοσμα που περισσότερο θύμιζαν λάστιχο και που μας έκαναν να αναρωτιόμαστε τι ρόλο παίζουν πάνω στα ωραία τυριά, τα ζαμπόν και τα μπέικον.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη. Τὰ 2 μαθήματα επιλογής μου ήταν η Αρχαιολογία μὲ τὸν Μανώλη Ανδρόνικο καὶ τὰ Παιδαγωγικὰ μὲ τὸν Ανδρέα Μιχαηλίδη-Νουάρο. Όλη η Φιλοσοφικὴ παρακολουθούσε τότε τα μαθήματα του Ανδρόνικου, ο οποίος λίγα χρόνια πριν είχε γίνει διάσημος με τις ανασκαφὲς της Βεργίνας.