Ανθρώπων έργα

Το άρθρο μου «Πίκρα (ή Pikra αν σας αρέσει περισσότερο)» διαβάστηκε από πολλούς, επαινέθηκε από αρκετούς και επικρίθηκε από ορισμένους. Ήταν μεγάλη η πίκρα μου όταν το έγραφα. Πίκρα για την ελληνική γλώσσα που χάνεται και αντικαθίσταται από τα greeklish. Αν πίκρανα παράλληλα εκείνους που αγαπούν πολύ την αγγλική, ζητώ συγγνώμη, δεν ήταν αυτός ο στόχος μου.

Περισσότερο σαν παραβολή μοιάζει η καλτ μικρού μήκους ταινία του 1952 με τίτλο "Γείτονες" του Norman McLaren. Χάρη στην πρωτοποριακή για την εποχή της τεχνική αλλά και για το αντιπολεμικό μήνυμά της, η ταινία τιμήθηκε με Όσκαρ. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε μια μίξη κινουμένων σχεδίων και αληθινών ηθοποιών. Επηρεασμένος από τον πόλεμο στην Κορέα, ο σκηνοθέτης θέλησε να φτιάξει ένα αντιμιλιταριστικό φιλμ.

Καθώς το χαριτωμένο ύψιλον και το ωραίο ωμέγα καταργούνται σταδιακά από τη γλώσσα μας, σκέφτηκα να τους κάνω ένα μικρό μνημόσυνο. "Ρωμαντισμός", "νεώτερος" μας έχουν από καιρό αποχαιρετίσει, όπως και η "καλωσύνη" και η "μπύρα". Είχε λόγο η ύπαρξή τους, είτε γραμματικό είτε ετυμολογικό αλλά ποιός ασχολείται πλέον;

Ο θάνατος του Στάλιν

Η ταινία "Ο θάνατος του Στάλιν" ίσως να άφησε μερικούς θεατές με απορίες. Ήταν κωμωδία, σάτιρα, ή σοβαρό φιλμ; Η σκηνοθεσία δημιουργούσε ένα τέτοιο ερώτημα διότι βασίστηκε σε ένα βιβλίο κόμικς. Ο βίος και η δικτατορική άσκηση της εξουσίας όμως του "πατερούλη" δεν αφήνουν καμμιά απορία για την σκληρότητά του.

Αμέτρητες είναι οι νύχτες τις οποίες περνάω στο μπαλκόνι πίνοντας ένα ποτό και καπνίζοντας μαζί με τη μουσική που παίζει στα ακουστικά μου. Είναι αμέτρητες οι νύχτες τις οποίες αυτομαστιγώνομαι σκεπτόμενη τα λάθη μου,τις ανασφάλειες μου, τις «ατέλειες» μου και οτιδήποτε άλλο αρνητικό για να κατηγορήσω εμένα. Εξάλλου -απαντάω πάντα - δεν μου φταίει κανένας άλλος, εγώ φταίω. Μεγάλο βάρος οι άσχημες σκέψεις. Άπειρα τα πρωινά που δεν θέλω να κάνω τίποτα γιατί «ποιό το νόημα; Λες και κάνω τίποτα σωστό;», ατέλειωτες οι φορές που με πιάνουν τα κλάματα στα ξαφνικά επειδή «δεν αξίζω τίποτα», πολλές διασκεδάσεις που έχω χάσει διότι «το μαύρο μου το χάλι έχω, θα με δει και κόσμος έτσι όπως είμαι; Όχι».

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθιστά την ευτυχία τόσο δύσκολη. Έχω επίγνωση της αχόρταγης επιθυμίας μου να την αποκτήσω αλλά ίσως το να καταφέρνει κανείς να απολαμβάνει έναν ήσυχο και συνεχή ύπνο χωρίς να ξυπνάει μέσα στη νύχτα εξαιτίας ενός απόκοσμου συναισθήματος που κάνει τη ραχοκοκκαλιά του να ανατριχιάζει, ίσως λέω ίσως να είναι κι αυτό μια μικρή επιτυχία. Ξέρεις, αυτό το απαίσιο συναίσθημα πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά, σαν να σε καταδιώκει το αποκρουστικό σκοτάδι που επιμένει να χασομερά στις σκέψεις σου. Κάθε φορά που αυτές οι νύχτες έχουν αποτραπεί, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όσο κι αν μοιάζει πως ψάχνω για τροφή στα σκουπίδια.

Από την "Διήγησιν συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836 υπό Θεοδώρου Κολοκοτρώνη", ένα απόσπασμα χαρακτηριστικό της ψυχολογίας του Έλληνα γενικότερα.

Βρίσκομαι στην παραλία. Έχω κλείσει τα μάτια και έχω αφεθεί στους ήχους που με περιτριγυρίζουν. Τα κύματα που σκάνε στην αμμουδιά πραγματικά με ταξιδεύουν. Ο καυτός ήλιος “λούζει” το σώμα μου και τα παιδιά που παίζουν ρακέτες λίγο πιο κάτω χασκογελάνε. Η ζέστη με ωθεί να πιώ λίγο από τον δροσερό καφέ που αγόρασα. Πόσο θα ήθελα να ήμουν σε ένα νησί- μακριά από την καταθλιπτική πρωτεύουσα... Να τριγυρνάω με τα μακριά μου φορέματα στα κοσμοπολίτικα σοκάκια των γραφικών χωριών, να βγάζω φωτογραφίες τα μαγευτικά τοπία!

O Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο λεγόμενος και Μεγάλος Πόλεμος, σημάδεψε την Ευρώπη.

Μεταφράσαμε ένα απόσπασμα από το ογκώδες βιβλίο «Τραγωδία κι ελπίδα» (Tragedy and hope) του σημαντικού Αμερικανού ιστορικού Carroll Quigley που αναφέρεται στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.

Διαβάζω την Απολογία του Σωκράτους που έγραψε ο Πλάτων. Η έκδοση που έχω στα χέρια μου είναι του 1975 από τον «Πάπυρο» (μαζί με το αρχαίο κείμενο υπάρχει εισαγωγή, μετάφραση και σημειώσεις του Κ.Αραπόπουλου) και μαθαίνω διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα που με βάζουν σε σκέψεις.