Κάθε φορά που πλησιάζει η 25η Μαρτίου, ελπίζω ότι οι εορτασμοί δεν θα είναι κιτς, δεν θα θυμίζουν δηλαδή ψεκασμένους ακραίους εθνικιστές που νοσταλγούν την χούντα. Ελπίζω επίσης ότι θα εκλείψουν αυτές οι αρνητικές φωνές, οι δήθεν αντικειμενικές αλλά στην πραγματικότητα πονηρές και υποκριτικές, που προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία της Ελληνικής Επανάστασης ή να την παρουσιάσουν με αμφίβολες επιστημονικές μεγαλοστομίες υπό ένα πολιτικό πρίσμα που τότε δεν υπήρχε κάν.

Έχουμε ακούσει κατά καιρούς διάφορες αλλόκοτες ερμηνείες από εκείνους που θέλουν να καταπλήξουν ή να σοκάρουν τα πλήθη. Προέρχονται αρκετά συχνά από μια συγκεκριμένη, εξ ίσου ψεκασμένη, πλευρά στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος, κατ'όνομα μόνο δημοκρατική και προοδευτική που όμως νοσταλγεί απολυταρχικές εποχές και άλλου είδους παρελάσεις (ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται ανοιχτά). Τόσες πολλές ανοησίες και ανακρίβειες από τη μια πλευρά με τόσο φθόνο για κάθε τι πατριωτικό κι αλτρουιστικό, τόση κακογουστιά και κραυγαλέος υπερ-εθνικισμός αδαών ή ημιμαθών ανθρώπων από την άλλη, θα έκαναν τον Κολοκοτρώνη να τραβάει τα μακριά του μαλλιά και μουστάκια.

Πόσο ωραίο θα ήταν για μια φορά να προσπαθούσαμε να διαβάσουμε και να ερμηνεύσουμε την ιστορία με αντικειμενικό και ψύχραιμο τρόπο, να μην την χρωματίσουμε ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά. Να μην τονίσουμε μόνο μια συγκεκριμένη προοπτική που μπορεί να βολεύει κάποια σημερινά συμφέροντα, κάποια μικρά, στενόμυαλα πιστεύω.

Ανάμεσα στα ηρωικά κατορθώματα της εποχής, στέκεται φυσικά σαν κηλίδα ντροπής πάντοτε η διχόνοια που οδήγησε σε διάφορους εμφυλίους αμέσως μετά την Επανάσταση, καθώς ο κάθε οπλαρχηγός ή προεστός, πριν ακόμα προλάβει να γίνει η Ελλάς κράτος, ήθελε ο ίδιος την αρχηγία, το χρήμα και την εξουσία. Αυτή είναι η φύση των Ελλήνων από την εποχή του Τρωικού πολέμου με την έριδα μεταξύ Αγαμέμνονος και Αχιλλέως, το ξέρουμε από την Ιλιάδα. Πολλοί εμφύλιοι έλαβαν χώρα λοιπόν αμέσως μετά την Επανάσταση του '21, και οδήγησαν στο να φυλακιστεί ο μέγας Κολοκοτρώνης, να δει τον γιό του να σκοτώνεται από Έλληνες, να δολοφονηθεί για το γινάτι των Υδραίων και των Μανιατών ο υπέροχος Καποδίστριας που είχε ακόμα πολλά να προσφέρει και, τέλος, να πεθάνει πάμπτωχος ο Φαναριώτης πατριώτης Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας (και αδελφός του μεγάλου αγωνιστή Δημ.Υψηλάντη) μετά από μακρόχρονη φυλάκιση στην Αυστρία.

Σήμερα, όμως, καθώς θα γιορτάζουμε, ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια και ας παραστήσουμε ότι δεν βλέπουμε αυτές τις μικρότητες που ακόμα ταλανίζουν πολίτες και πολιτικούς στις μέρες μας. Οι αθώοι μας καυγάδες για τα πολιτικά, με τους φίλους μας ή ακόμα και με αγνώστους στο διαδίκτυο, κρύβουν πάντα τον σπόρο αυτής της διχόνοιας που δεν μας επιτρέπει να πάμε μπροστά.

Ας τα βάλουμε για λίγο στην άκρη όλ'αυτά και ας σκεφτούμε μόνο την θετική πλευρά.

Οφείλουμε την ύπαρξή μας στους Έλληνες εκείνης της εποχής, υπόδουλους επί αιώνες, ταλαιπωρημένους, ταπεινωμένους, βασανισμένους, κυνηγημένους αλλά πάντοτε γενναίους. Επίσης οφείλουμε την ύπαρξή μας και στους Έλληνες που βρίσκονταν σχετικά εκτός κινδύνου, στις Παραδουνάβειες ηγεμονίες κυρίως αλλά και αλλού, οι οποίοι οργάνωσαν την εξέγερση. Και στους Φιλέλληνες σ'όλη την Ευρώπη που πολέμησαν και σκοτώθηκαν μαζί με τους Έλληνες ή που έγραψαν γι'αυτούς, που εμπνεύσθηκαν απ'αυτούς και διέδωσαν το μήνυμα της Επανάστασης και της Ελευθερίας. Τους Φιλέλληνες τους θεωρούμε δεδομένους, αλλά θα πηγαίναμε εμείς να πολεμήσουμε για την ελευθερία ξένων ανθρώπων σε ξένους τόπους;

Τείνουμε να ξεχνάμε ότι ζούμε ελεύθεροι σε καιρό ειρήνης. Όμως η ελευθερία και η ειρήνη δεν είναι μικροπράγματα αμελητέα ούτε έννοιες αφηρημένες για να γράφουμε εκθέσεις ιδεών. Κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους γι'αυτά τα δύο σπουδαία αγαθά. Ας μην μειώνουμε την προσφορά τους, ας τους θυμόμαστε τουλάχιστον με σεβασμό, θαυμασμό και αγάπη.

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

Πηγή Φωτογραφίας: https://istoria365.blogspot.com/