Eικόνα από το μετρό της Αθήνας. Κρατάω στα χέρια μου ένα βιβλίο σχετικό με το ΖΕΝ και διαβάζω τις σύντομες προτροπές του για ηρεμία, εσωτερική ισορροπία, κατανόηση των ανθρώπων και της φύσης. Δίπλα μου μια κοπέλα διαβάζει κάτι αντίστοιχο, με θέμα τον διαλογισμό. Απέναντι είναι ένα νεαρό ζευγάρι. Είναι Κινέζοι τουρίστες, έρχονται από το αεροδρόμιο, και κατευθύνονται προς το κέντρο. Ανοίγουν έναν οδηγό με τα αξιοθέατα της Αθήνας για να πάρουν μια πρώτη γεύση των όσων θα δουν.

Μου κάνει εντύπωση η αντίθεση. Ο δυτικός κόσμος από τη μια, στοιβαγμένος σε συγκοινωνιακά μέσα, προσπαθεί να έρθει σε επαφή με την ηρεμία και την αταραξία της Ανατολής, έτσι όπως τη φαντάζεται τουλάχιστον, κι από την άλλη οι τουρίστες της Άπω Ανατολής, στοιβαγμένοι στα ίδια συγκοινωνιακά μέσα, οι διψασμένοι καινούριοι τουρίστες της Κίνας, φτάνουν από την αγχωτική τους χώρα που έχει επιδοθεί σ'ένα όργιο ανάπτυξης, ανοικοδόμησης και καταναλωτισμού, για να γνωρίσουν έναν άλλο παλιό πολιτισμό, τον ελληνικό, που επίσης κάπως αλλοιώς τον έχουν φανταστεί.

Γιατί ούτε η Κίνα ούτε η Ιαπωνία ούτε οι άλλες χώρες της Ασίας είναι πια μόνο κιμονό, γκέϊσες ή Απαγορευμένη Πόλη, ούτε βέβαια η Ελλάδα είναι μόνο Ακρόπολη, αρχαία Ολυμπία και Δελφοί. Όλοι έχουμε ισοπεδωθεί από την "κουλτούρα" του γρήγορου κέρδους, του γρήγορου φαγητού και της γρήγορης ζωής γενικά. Το ΖΕΝ ίσως είναι μόδα, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι το ίδιο. Αν όμως μπορούν να μας πουν κάτι ακόμα πέρα από το φολκλόρ, ίσως αυτό είναι κάποιο κέρδος. Αν μπορούν να μας βάλουν να σκεφτούμε έστω για λίγο, μεταξύ καραόκε, ακουστικών που χτυπάνε τ'αυτιά μας με δυνατή μουσική και ταξιδιών-αστραπή, ίσως αυτό είναι κάποιο κέρδος. Ακόμα κι αν μπορούν να μας προσφέρουν έστω και μια μόνο στιγμή γαλήνης, τότε κι αυτό είναι ίσως κάποιο κέρδος. Έτσι ελπίζω τουλάχιστον.

Σταχυολογώ, λοιπόν, μερικές φράσεις που συνδέονται με το ρεύμα του ΖΕΝ.

-Καθήστε ήρεμα χωρίς να κάνετε τίποτα, η άνοιξη έρχεται και το γρασίδι μεγαλώνει μόνο του.

-Το ΖΕΝ δεν είναι φιλοσοφία, είναι ποίηση. Δεν προτείνει, απλώς πείθει. Δεν διαφωνεί, λέει απλώς το δικό του τραγούδι.

-Απ’το μαραμένο δέντρο, ανθίζει ένα λουλούδι.

Και μερικές ερωτήσεις:

-Σας έχει τύχει να δώσετε χωρίς να περιμένετε τίποτα σε αντάλλαγμα;

-Είστε σίγουροι ότι το να φέρετε εις πέρας κάθε δραστηριότητα που έχετε αποφασίσει να ξεκινήσετε είναι ζωτικής σημασίας;

-Σε όλους μας αξίζει η ευτυχία. Τι περιμένετε για να τη δοκιμάσετε;

Και μερικές σταγόνες σοφίας από τους αρχαίους Έλληνες:

-Τι ισχυρότατον; Ανάγκη· μόνον γαρ ανίκητον.

(Ποιό είναι το πιο δυνατό πράγμα; Η ανάγκη. Το μόνο που είναι ανίκητο).

-Το γαρ ηδύ, εάν πολύ, ου τι γε ηδύ.

(Και το γλυκό σε υπερβολική ποσότητα παύει να είναι γλυκό).

-Άριστον μεν ύδωρ.

(Το νερό είναι το καλύτερο απ’όλα τα πράγματα).

-Σοφία μόνον κτημάτων αθάνατον.

(Απ’όλα τα αποκτήματα η σοφία είναι το μόνο αθάνατο).

Το παραπάνω άρθρο είχε γραφτεί πριν την πανδημία που απομόνωσε τους ανθρώπους και έφερε μια προσωρινή παύση στα ταξίδια. Ιδιαίτερα απομονωμένοι είναι σήμερα οι Κινέζοι, όπως γνωρίζουμε από την επικαιρότητα και ειδικά από τα τρομακτικά βίντεο με τους ανθρώπους φυλακισμένους στα σπίτια τους στην Σαγκάη.

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

https://litoseizani.com/