Σπανίως θα δω καρουζέλ σε λούνα παρκ χωρίς να σκεφτώ την Μαίρη Πόππινς και τα άλογα που ξεφεύγουν από την προκαθορισμένη τους πορεία και τρέχουν ξέφρενα στα λειβάδια μαζί με τους αναβάτες τους. Όμως η σκηνή που παρακολούθησα σήμερα ήταν τελείως διαφορετική.

Το μωρό θα’ταν το πολύ ενός χρόνου. Οι γονείς το έβαλαν στο καρουζέλ του λούνα παρκ μέσα σ’έναν κύκνο που στριφογύριζε μαζί με τα άλλα βαγονάκια. Μπορούσαν να’χαν διαλέξει το σαλιγκάρι ή τον κόκκορα ή το φλυτζάνι που ήταν άδεια. Όλα ήταν άδεια δηλαδή και το μωρό τους το μοναδικό παιδάκι σ’αυτόν τον γύρο. Με υπερηφάνεια το παρακολουθούσαν οι γονείς του. Έτσι όπως ήταν κουκουλωμένο στα άσπρα του ρούχα, δεν ξεχώριζε και πολύ απ’τα φτερά του ψεύτικου κύκνου. Μόνο τα κατάμαυρα μαλλιά του έκαναν αντίθεση με την ασπρίλα που το περιέβαλε. Πρώτη φορά το μωρό τους θα έκανε κάτι ολομόναχο, σκέφτονταν οι γονείς. Φυσικά εκείνοι ήταν εκεί, άγρυπνοι φρουροί, καθώς και ο άνθρωπος του λούνα παρκ που παρακολουθούσε βαριεστημένος για εκατοστή φορά το καρουζέλ να γυρίζει.

Το μωρό δεν έδινε σημασία σε κανέναν. Ήταν πολύ χαρούμενο με την πρώτη του βόλτα σαν ανεξάρτητη ύπαρξη. Σχεδόν αδιαφορούσε για τους γονείς του που χαμογελούσαν και το ενθάρρυναν να απολαύσει την καινούρια εμπειρία. Μα φυσικά και θα την απολάμβανε!

Είχε κλείσει τα μάτια του για να νοιώσει καλύτερα με τις υπόλοιπες αισθήσεις, με μια έκφραση στο πρόσωπο που έδειχνε ευτυχία, ευδαιμονία και παραζάλη. Για το μωρό, ακόμα και αυτή η μικρή ταχύτητα του καρουζέλ, ήταν κάτι πρωτοφανές και σπουδαίο.

Προτού οι γονείς καταλάβουν τι συνέβαινε, ο κύκνος είχε ζωντανέψει, είχε ανοίξει τα φτερά του και πετούσε ψηλά, πολύ ψηλά. Πιο ψηλά και από την μεγάλη ρόδα του λούνα παρκ, πιο πάνω από τα κτήρια της πόλης. Το μωρό, σαν νέος Νιλς Χόλγκερσον, απολάμβανε το πέταγμα του κύκνου, την καινούρια αυτή εμπειρία που οι γονείς του δεν είχαν προβλέψει. Ο κόκκορας και το σαλιγκάρι, δεμένα πάντα στο ζυγό τους, κοιτούσαν με ζήλεια τον σύντροφό τους που είχε δραπετεύσει. Το φλυτζάνι παρέμενε ανέκφραστο.

Το μωρό συνέχιζε να πετάει μαγεμένο από τον ουρανό, από τα σύννεφα, από το αεράκι που χάϊδευε τα μαύρα μαλλιά του. Κρατιόταν ενθουσιασμένο από τον λαιμό του αγέρωχου κύκνου και χαιρετούσε τους γονείς του που το κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό και έψαχναν τρόπο να το ακολουθήσουν εκεί ψηλά…

Κείμενο: Λητώ Σεϊζάνη

25.01.2024

www.litoseizani.com