Περισσότερο σαν παραβολή μοιάζει η καλτ μικρού μήκους ταινία του 1952 με τίτλο "Γείτονες" του Norman McLaren. Χάρη στην πρωτοποριακή για την εποχή της τεχνική αλλά και για το αντιπολεμικό μήνυμά της, η ταινία τιμήθηκε με Όσκαρ. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε μια μίξη κινουμένων σχεδίων και αληθινών ηθοποιών. Επηρεασμένος από τον πόλεμο στην Κορέα, ο σκηνοθέτης θέλησε να φτιάξει ένα αντιμιλιταριστικό φιλμ.

Δύο γείτονες που ζουν αρμονικά σε παρόμοια σπίτια, τα οποία συνορεύουν μεταξύ τους, διαβάζουν παρόμοιες εφημερίδες, φορούν παρόμοια ρούχα, έχουν παρόμοια κόμμωση και παρόμοιο σουλούπι, απολαμβάνουν ένα ευχάριστο πρωινό στον κήπο.

Ένα λουλούδι που φυτρώνει ανάμεσα στις δύο ιδιοκτησίες τους, γίνεται ξαφνικά μήλον της έριδος. Ο καθένας το θέλει δικό του. Αρχίζουν να μαλώνουν για το πού φύτρωσε το αγριολούλουδο και στο τέλος έρχονται στα χέρια.

Τα πράγματα αγριεύουν πάρα πολύ, οι δύο φτάνουν να παλεύουν μέχρι θανάτου γι'αυτό το ασήμαντο κίτρινο λουλουδάκι που σε άλλη περίπτωση ούτε θα είχαν γυρίσει να το δουν.

Τελικά πέφτουν και οι δύο νεκροί και στους τάφους τους που βρίσκονται δίπλα δίπλα, ανθίζουν δύο ίδια αγριολούλουδα. Ένα για τον καθένα..