Πώς θα μπορούσε, άραγε, ο χρόνος των ανθρώπων που κατηγορήθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν ή φυλακίστηκαν άδικα, να αναπληρωθεί και να ξεπληρωθεί ηθικά και νομικά;

Αν οι άνθρωποι μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι, αυτό είναι ότι ο χρόνος είναι κάτι που δεν αντικαθίσταται, δεν επιστρέφει.

Κάθε μέρα περνά σα ρυάκι και χάνεται στη θάλασσα της ζωής.

Ο χρόνος είναι ιερός επειδή κάθε λεπτό που περνά λιγοστεύει η ζωή μας, μέχρι να μείνει μία γουλιά στο ηδύποτο της ζωής.

Δεν έχω δει κάποιο κείμενο που να αναφέρεται στον ψυχικό πόνο των ανθρώπων που στιγματίστηκαν, στερήθηκαν το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας και είδαν τις πόρτες φίλων και  συγγενών να κλείνουν και να απομονώνονται.

Αθώους που πλήρωσαν τα εγκληματικά λάθη άλλων, οδηγήθηκαν στη φυλακή, ακόμη και στο θάνατο στις εποχές που ίσχυε η θανατική ποινή.

Πώς μπορεί να αναπληρωθεί η ηθική ζημία, η στέρηση του δικαιώματος της δημιουργίας, της ελευθερίας, του δώρου της νεότητας;

Το γεγονός της καταδίκης αθώων ανθρώπων, ενισχύει την αδικία που ενυπάρχει στην έντονη κουλτούρα του cancel στην εποχή μας.

Άνθρωποι καταδικάζονται από τη λαϊκή συνείδηση και τα δικαστήρια του πληκτρολογίου, σε μία "ρετσινιά" που τους ακολουθεί ακόμα και αν αποδειχθούν αθώοι.

Η απάνθρωπη πλευρά της ανθρωποφαγίας, η οποία δρα κατασπαράσσοντας σάρκες, δίχως να αφήσει τη δικαιοσύνη να αποφανθεί.

Στην περίπτωση, βεβαίως, του φυλακισμένου, έχουμε τη λανθασμένη κρίση και της ίδιας της Δικαιοσύνης.

Η φυλάκιση αποτελεί κυρίαρχη αιτία κοινωνικού εξοστρακισμού και περιθωριοποίησης στην Ελληνική κοινωνία. Ακόμα και οι άνθρωποι που καταδικάζονται αδίκως, δεν μπορούν να αποτινάξουν από επάνω τους το στίγμα, ακόμα και στην περίπτωση που η αθωότητά τους αποδειχθεί.

Και ναι, καμία αμοιβή, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν αντισταθμίζει τη στέρηση της ευκαιρίας για δημιουργία, της ζωής της ίδιας, της άδικης κατηγορίας και της ταμπέλας του εγκληματία.

Η δικαιοσύνη οφείλει να συλλέγει τα στοιχεία και να προσπαθεί πάντοτε να βεβαιώνεται στο βαθμό του εφικτού. Αλλά και να δημιουργήσει μία κουλτούρα σύμφωνα με την οποία ο φυλακισμένος οφείλει πάντα να δεχτεί την κατανόηση, την διαπαιδαγώγηση και τη δεύτερη ευκαιρία.

Έτσι και αλλιώς "εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με" (Ματθ κε' 36)

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη

Σ.Σ Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι από το https://new-economy.gr/