Όταν ακούς - διαβάζεις
"Η Ελλάδα να πεθάνει,
να ζήσουμε εμείς"...

Τότε σκέφτεσαι.
Τότε θυμάσαι.
Τον Όμηρο, τον Σοφοκλή,
τον Θουκυδίδη, την Σαπφώ,
τον Λεωνίδα, τον Ιπποκράτη,
τον Περικλή.

Τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη,
την Αγία Φιλοθέη,
τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.

Τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο,
τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο.

Τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη,
την Δέσπω Μπότση ή Μπότσαρη,
την Μόσχω την Τζαβέλλαινα,
τον Αθανάσιο Διάκο,
την Μαντώ Μαυρογένους,
τον Στρατηγό Μακρυγιάννη,
τον Κανάρη.

Τον Καποδίστρια,
τον Σπυρίδωνα Τρικούπη.

Τον Παύλο Μελά.
Τον Άρη και τον Ζέρβα αντάμα.

Τον Διονύσιο Σολωμό,
τον Ανδρέα Κάλβο,
τον Κωστή Παλαμά,
τον Κώστα Βάρναλη,
την Μυρτιώτισσα,
τον Γιώργο Σεφέρη,
τον Οδυσσέα Ελύτη.

Τον Βιντσέζο Κορνάρο,
τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη,
τον Γεώργιο Βιζυηνό,
την Μαρία Ιορδανίδου.

Τον Νικόλαο Τσελεμεντέ,
την Χρύσα Παραδείση.

Τον Νίκο Σκαλκώτα,
τον Αττίκ,
τον Μάνο Χατζιδάκι,
τον Μίκη Θεοδωράκη,
τον Μίμη Πλέσσα,
την Ελένη Καρα'ί'νδρου.

Τον Βασίλη Τσιτσάνη,
τον Χρόνη Α'ι'δονίδη,
την Δόμνα Σαμίου,
τους Ξυλούρηδες,
τον Πετρολούκα Χαλκιά
και όλο το ωραίο του σινάφι.

Την Σοφία Βέμπο,
τον Νίκο Γούναρη,
την Βίκυ Μοσχολιού,
την Νάνα Μούσχουρη.

Τον Δημήτρη Μητρόπουλο,
την Μαρία Κάλλας.

Την Μαρίκα Κοτοπούλη,
τον Ροντήρη,
τον Αλέξη Μινωτή και
την Κατίνα Παξινού,
την Άννα Συνοδινού,
τον Σπύρο Ευαγγελάτο,
την Δώρα Στράτου,
την Κούλα Πράτσικα
και την Μαρία Χορς.

Τον Αλέκο Σακελλάριο,
τον Ντίνο Δημόπουλο,
την Γεωργία Βασιλειάδου,
τον Βασίλη Λογοθετίδη,
την Έλλη Λαμπέτη,
τον Θανάση Βέγγο.

Τον Δημήτριο Πικιώνη,
τον Κωνσταντίνο Δοξιάδη.

Τον Γιαννούλη Χαλεπά,
την Ναταλία Μελά,
τον Γεώργιο Ζογγολόπουλο.

Τον Θεόφιλο,
τον Νικόλαο Γύζη,
τον Νικηφόρο Λύτρα,
τον Γιώργο Μαυροειδή,
την Βάσω Κατράκη,
την Θάλεια Φλωρά-Καραβία - που
σκίτσαρε μέσ' τα πεδία των μαχών.

Τον Γεώργιο Παπανικολάου,
την Αμαλία Φλέμινγκ.

Τον εφοπλιστή Ανδρέα Ποταμιάνο
και την ιστορική επιστολή του.

Τους τεχνίτες στα
μεταξωτά Σουφλίου.
Τους τεχνίτες στα
υφαντά Μετσόβου.

Τον Ζολώτα και
τον Λαλαούνη.
Τον Τσεκλένη
την Λουκία,
τον Παρθένη.

Για να μην πιάσεις
και τους νεώτερους.
Δεν προλαβαίνεις.

Γεμίζεις ονόματα,
πράξεις και έργα.

Θέλεις όλα να τα γράψεις.
Θέλεις όλα ν' ακουστούν.

Μα μόνο ζητάς συγγνώμη.
Ζητάς συγγνώμη
απ' τους μυριάδες των Ελλήνων.

Των αφανών,
των φανερών,
των πεθαμένων και των ζωντανών.

Αυτών, που ανά τους αιώνες
γράφουν Ιστορία,
δημιουργούν Πολιτισμό,
προσφέρουν Επιστήμη.

Όλων αυτών που έζησαν
και ζουν
σε μιάν Ελλάδα,
που δεν θέλησε ποτέ
το κακό κανενός,
μα που πολλοί θέλησαν
και θέλουν το κακό της.
Και που την έβλαψαν
με τρόπους φοβερούς.

Ζητάς συγγνώμη
που έλληνες
με έψιλον μικρό,
ζητούν τον θάνατό της.

Ζητάς συγγνώμη από
τις Θερμοπύλες,
την Πόλις εάλω,
την Χίο,
το Ζάλογγο,
το Μεσολόγγι,
το Αρκάδι,
τον Πόντο,
την Σμύρνη,
το Αλβανικό Μέτωπο,
τα Καλάβρυτα,
την Καισαριανή,
τους αποστεωμένους της
γερμανικής Κατοχής,
το Πολυτεχνείο,
την Κύπρο.

Ζητάς συγγνώμη από
τους Έλληνες
με Έψιλον κεφαλαίο.
Που αγάπησαν την πατρίδα.
Τον Θεό.
Τα παιδιά τους.

Και αν δεν τα αγάπησαν όλοι,
όλα το ίδιο,
την Πατρίδα πολύ την αγάπησαν.

Λοιπόν.
Ζητάς συγγνώμη.
Μα δεν φτάνει.