Η κοινωνική πρόοδος και η κατοχύρωση των βασικών δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, δεν ακολουθείται με τους ίδιους ρυθμούς σε κάθε μέρος του πλανήτη Γη.

Πολλές χώρες του κόσμου επιθυμούν να ορίζουν και να ελέγχουν τη ζωή των ανθρώπων με βάση τους άκαμπτους κανόνες ενός δόγματος.

Το θύμα αυτής της προσκόλλησης είναι τις περισσότερες φορές η γυναίκα, καθώς υπάρχουν δόγματα, ακόμα και στο σύγχρονο κόσμο, που εξακολουθούν να τη θεωρούν κατώτερη και να υποτάσσουν την ύπαρξή της κάτω από την επιθυμία και τον έλεγχο ενός άνδρα.

Ακόμα όμως και αν δεν είναι αυτή η αιτία, υπάρχουν χώρες στις οποίες ακόμα η γυναίκα στερείται βασικά δικαιώματα όπως η εκπαίδευση, η ελευθερία του να ντύνεται όπως επιθυμεί και θέλει, μέχρι και... την οδήγηση.

Οι άθεοι, οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι και οι γυναίκες, υποφέρουν από τις διακρίσεις σε πολλά μέρη του κόσμου.

Στον παρόν άρθρο, θα δούμε τις πέντε χειρότερες χώρες για να ζει μία γυναίκα, επιλέγοντάς τες από τη μεγαλύτερη σκληρότητα και βαναυσότητα που υφίστανται.

5) Σουδάν: Οι γυναίκες στο Σουδάν με τις όμορφες παραλίες τις οποίες ο ήλιος φωτίζει αδιάκοπα, δίνουν καθημερινά μάχη με την ισότητα. Οι γυναίκες είναι συχνά θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, κάνοντας μέχρι και τον ίδιο τον ΟΗΕ να χτυπήσει καμπανάκι κινδύνου για την έμφυλη βία που εξαπλώνεται σαν πύρινη λαίλαπα στη χώρα.

4) Τσαντ: Μία από τις πιο φτωχές χώρες της Αφρικής και ολόκληρου του κόσμου, μία χώρα με στάσιμη οικονομία, κοινωνική και πολιτιστική κρίση, με 90.000 πρόσφυγες οι οποίοι ζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Οι γυναίκες είναι ντυμένες με παραδοσιακές ενδυμασίες, σε αυτή την περίκλειστη χώρα, η οποία παλεύει να επιβιώσει ενώ "στριμώχνεται" στα σύνορα της από τη Λιβύη, το Σουδάν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Καμερούν και τη Νιγηρία. Οι γυναίκες είναι τα πιο συχνά θύματα απαγωγών και κακοποίησης, ενώ η ζωή τους περιστρέφεται και περιορίζεται στην οικογενειακή φροντίδα.

3)Αφγανιστάν: Το Αφγανιστάν βρίσκεται σε σχέση αντιπαλότητας με οτιδήποτε αφορά τα δικαιώματα των γυναικών, τα οποία καταπατούνται ανηλεώς διαχρονικά και ασταμάτητα. Αλλά ναι, οι γυναίκες δε ζούσαν πάντοτε κρυμμένες πίσω από μία μπούρκα προσπαθώντας να φέρουν το φως της προόδου, μέχρι τη στιγμή που οι Ταλιμπάν κατέλαβαν ξανά τη χώρα στις 21 Αυγούστου του 2021. Τότε, το σκοτάδι της συντήρησης και της ισοπέδωσης κάθε δικαιώματος των γυναικών έγινε καθεστώς, με γυναίκες που καθημερινά αγωνίζονται για την εκπαίδευση, την ακεραιότητα και τη ζωή τους. Η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς για τις γυναίκες, γεγονός που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τη Δύση και κάθε προοδευτική χώρα που εξασφαλίζει την ευζωία κάθε ανθρώπινου όντος.

2)Ιράν: Το Ιράν δεν ήταν πάντα η θεοκρατούμενη κοινωνία που πιστεύουμε. Κάποτε οι γυναίκες φορούσαν τζιν, κυκλοφορούσαν με ακάλυπτο το κεφάλι, διασκέδαζαν στη νυχτερινή ζωή της χώρας. Όταν ο Χομεϊνί κατέλαβε την εξουσία, εφάρμοσε ένα φονταμενταλιστικό τρόπο διοίκησης το οποίο καταπιέζει τις γυναίκες σε κάθε έκφανση της ζωής τους. Καθημερινά οι γυναίκες στο Ιράν δίνουν μία μάχη για πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα, ασταμάτητα παλεύουν για να μπορούν να εμφανίζουν το πρόσωπό τους ελεύθερο. Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, μία ομαδική προσπάθεια των γυναικών στο να αποτινάξουν τα δεσμά της υποτέλειας και να κερδίσουν ξανά την ελευθερία που τόσο άδικα στερούνται.

1)Υεμένη: Η Υεμένη βρίσκεται στο κέντρο ενός χάους που επεκτείνεται σε κάθε έκφανση της ζωής, με κύριο θύμα τις γυναίκες. Η χειρότερη χώρα για να ζει μία γυναίκα, αδιαμφισβήτητα, η οποία υποβάλλεται σε ολόσωμη κάλυψη του σώματός της, ενώ δεν έχει πρόσβαση σε κανένα οικονομικό, εργασιακό, κοινωνικό ή εκπαιδευτικό δικαίωμα. Στην Υεμένη ακόμα και στην απλή βόλτα στους δρόμους, κάποιος διαπιστώνει ότι η ανδρική παρουσία βρίσκεται παντού, υπερισχύει και η έλλειψη των γυναικών φανερώνει την ανελευθερία που βιώνουν οι ίδιες στην απρόσκοπτη κυκλοφορία και κοινωνική ζωή. Σε μία χώρα που οι βομβιστικές επιθέσεις έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα, ενώ η φτώχεια φαίνεται ως το μόνο σενάριο πορείας και μέλλοντος, οι γυναίκες προσπαθούν κάτω από τις φορεσιές τους να ζήσουν, να δημιουργήσουν. Και αν μόνο τα μάτια τους φαίνονται, αυτά πετούν σπίθες και μία ανάγκη να φωνάξουν "δεν αντέχουμε άλλο".

Οι γυναίκες, λοιπόν, δε ζουν ζωή χαρισάμενη στο μεγαλύτερο ίσως μέρος του πλανήτη. Αυτό ίσως πρέπει να μας κινητοποιήσει ως ανθρωπότητα, να δημιουργήσει μία αλληλεγγύη και σύσφιξη των γυναικών μεταξύ τους η οποία θα γίνει η σπίθα που θα ανάψει τη φλόγα της αντίστασης και της επανάστασης.

Διότι "κανείς δεν είναι πραγματικά ελεύθερος, αν υπάρχουν άνθρωποι γύρω του που καταπιέζονται".

Και αυτές οι χώρες βρίσκονται στη Γη, σε έναν μικρό κόσμο στον οποίο συμβιώνουμε όλοι...

  Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη