Για το καλοκαίρι που μάς γνέφει, για τα παιδιά μας που μεγαλώνουν - ας μοιραστούμε ένα ποιηματάκι...

Οι βουλίτσες

Απλώνει το χεράκι της
και βλέπω
βουλίτσες
σαν στολίδια αληθινά

Το πιάνω, το φιλώ
και το χαϊδεύω
Γυρίζω πίσω
Σε γαλάζια ακρογιαλιά

Θυμάμαι το χεράκι
να κραδαίνει
ένα κοχύλι
και δύο καβουράκια

Στα βράχια να γυρνά
και να ψαρεύει
κάτι μικρά
χρωματιστά ψαράκια

Κάποιοι γελούν
Χαρούμενα μάς γνέφουν
και λένε
"Κάποτε θα πιάνει καρχαρίες!"

Και με τα μάτια θαμπωμένα
από τον ήλιο
κοιτώ μες στο χεράκι
αστερίες

Απλώνει το χεράκι της
και βλέπω
βουλίτσες μωρουδίσιες
παιδικές

Και είναι μπροστά μου
ένα κοριτσάκι
που έγινε κορίτσι
"Μαμά μου, κλαις;"

Κρατάω στο μυαλό μου
τις βουλίτσες
σαν ένα θησαυρό
παντοτινό

Αφήνω το χεράκι
για να φύγει
να ψάξει
στον πανώριο βυθό