Κείμενο εμπνευσμένο από το ποίημα ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ του Υδραίου ποιητή Μίλτου Σαχτούρη, που έζησε - έγραψε - σε οδούς της Κυψέλης.

ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Είναι πουλιά
που δεν πετάνε
είναι πουλιά
θαμμένα
μεσ' σε κουτιά

Είναι δωμάτια
και είναι λέξεις
που σκίζουνε το κεφάλι
σαν καρφιά

Είναι καρφιά
που δεν πονάνε
είναι καρφιά
π' ανακουφίζουν

Όταν χτυπήσουν
πάλι οι καμπάνες
θα πεταχτούμε
σαν τα πουλιά

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

_________________________________
Υπάρχουν άνθρωποι αρκετοί, που αγαπούν πολύ τον ήχο της καμπάνας, εκείνον τον λειψό γλυκούτσικο στο παρεκκλήσι κι εκείνον τον χορευτικό της Ενορίας τους, ίσως λίγο βραχνό ή πιο ξερό - στακάτο.
Είναι κι εκείνες οι λαμπρές καμπάνες των νησιών, ανήμερα της Παναγίας.
Πιο βροντερές στα όρη, και πιο δροσερή η καμπανούλα του βουνού.
Καμπάνες που σε κάνουν να δακρύζεις ή που σε βάζουν να χορέψεις.
Κι εκείνες της Μεγάλης Εβδομάδας.
Κι αυτές οι μεγαλειώδεις της Ανάστασης.
Είναι καμπάνες που φωνάζουν "σήκω" κι άλλες που ψιθυρίζουν "έλα".
Καμπάνες που σε πάνε εκκλησία και άλλες που σού κάνουν συντροφιά - για λίγο.
Και οι λυπητερές σε κάνουν να γυρίσεις το κεφάλι, περνά η ζωή μπροστά σου με τα χίλια και κάνεις τον σταυρό σου - ή δεν τον κάνεις, μα όπως και να' χει θα ρωτήσεις, αν είσαι στο χωριό, ποιός εκοιμήθη...

Υπάρχουν άνθρωποι αρκετοί, που τις καμπάνες δεν τις αγαπούν και βρίζουν όταν τις ακούνε.
Κι αν είναι Κυριακή, σφίγγουν το μαξιλάρι τους στ' αυτιά τους και γκρινιάζουν.

Όλοι, μα όλοι όμως, εάν κάποιος περίπατος τούς φέρει μπροστά σε γαλανό ή πέτρινο εκκλησάκι, απλώνουνε το χέρι στην ήσυχη μικρή καμπάνα, την χτυπούνε -
ν' αντηχήσει - κι η παιδική καρδιά μας ζωντανεύει και γελάμε...

Μαρία Παπαδάκη

Πηγή φωτογραφίας: http://www.diakonima.gr/